Drie paar oogjes

Het is heel normaal om te verhuizen hier op het project, vaak is dat om plaats te maken voor nieuwe bezoekers.
Wij zijn ook verhuist, omdat er mensen zijn die voor een paar maanden naar hun thuisland (Australië) zijn, werd ons gevraagd om zolang op hun huis te passen.
Nou dat wilde wij natuurlijk wel!

Er zijn natuurlijk overal voor en nadelen aan zo ook aan dit huis , voordeel is, een prachtige woning midden in de jungle, rustig en voorzien van veel gemakken, een heerlijke warme douche, een magnetron enz
Niet normaal om zoveel luxe te hebben midden in Borneo.
Nadeel is, deze woning staat ver weg van het centrum waar alle activiteiten zijn, de weg ernaar toe is op zijn zachts gezegd hobbelig en heuvelig en errg glibberig!
Wat zijn we blij met de brommer die we konden kopen.
Als het regent kunnen er momenten zijn dat we moeten lopen, omdat het zo glad wordt dat we niet meer kunnen rijden met de brommer en zelfs de auto's moeite hebben om hier te komen.

In Nederland kan je ingesneeuwd worden, wij kunnen soms ingeregend worden.

Verhuizen gaat trouwens makkelijk, een paar jongens vragen om te helpen, er lopen hier genoeg jongens rond, alles in en op de auto, die we trouwens weer eens mochten lenen van goede vrienden, de jongens er boven op, en rijden maar.
De rekening is zo betaald, een paar cola's voor de jongens en klaar.

Onze eerste avond  in ons nieuw stulpje: Monique trekt een keukenlaatje open, drie paar oogjes kijken nieuwsgierig naar buiten, het blijkt een muizenfamilie te zijn die woont in de keukenlade.
Monique schrikt natuurlijk, ik trek de lade weer open, de muisjes kijken geïnteresseerd  naar buiten, ik hoor ze tegen elkaar zeggen, wat moet die kerel van ons.
En piepen dat ze doen, intussen zijn ze maar verhuist, waarheen weten we niet, ze hebben geen adreskaartje achtergelaten.
Wel een paar muizen-rattenvallen gezet, tot hiertoe alweer 1 rat minder dat hier rondloopt.

Onze eerste nacht in ons nieuw stulpje, dat moet je meemaken, echt donker met verschillende jungle geluiden rondom ons.
Omdat hier geen ramen (alleen maar horren) in dit huis zitten,  kijk je zo vanuit je bed de jungle in, het lijkt of je in de vrije natuur slaapt, nooit geweten dat beestjes zoveel lawaai kunnen maken, dat ze er zelf niet gek van worden.

Veel hebben we niet geslapen de eerste nacht, we waren niet echt gerust toen we een rat (of een ander beest wie zal het zeggen) over de dakisolatie hoorde lopen, en aan ons huisje hoorde knabbelen, maar ook dit zijn we al gewoon, ons nieuw huisdier heet ratje (hoe komen we erop he)......totdat hij in een val trapt!!
Wakker worden doen we met in de verte het geschreeuw van een apenfamilie, wat kunnen die lawaai maken, jammer ze zitten te ver weg om ze te zien, dus ik probeer ze te lokken met geïmproviseerde apengeluiden. Kan je je voorstellen vroeg  in de morgen om 6 uur, Rudi in de jungle schreeuwend naar een paar apen (gelukkig dat niemand ons hier kan zien of horen!!)

Rudi & Monique <><

Vuur

Zoals je weet zijn we weer terug in LWV, maar niet zonder problemen.

De terugreis was zeer goed verlopen, we waren op tijd vertrokken, dit betekend om 5 uur in de morgen.

De reis verliep zo goed dat we waarschijnlijk een record zouden verbreken, om rond 15.00 uur 15.30 uur terug te zijn.

Maar zoals zo vaak in de jungle... niets is zoals het lijkt.

Toen we ongeveer nog een goed half uur moesten rijden, gingen we tanken, het grote tankstation had natuurlijk weer geen benzine meer, zoals elke dag is alles behoorlijk snel leeg.

Dus dan maar aan de overkant van de weg tanken!!

Dit heeft enige uitleg nodig.

Zoals gezegd is de benzine in de grote tankstation behoorlijk snel leeg, s'morgens staan alle auto's in een rij en wordt alles zo snel mogelijk volgetankt, nu ja meestal krijg je maar 20 of 30 liter per auto.

Maar er zijn ook mensen die er een handeltje van maken, ze tanken meerdere keren per dag en halen de benzine dan uit hun auto en gieten dit in bussen en flessen, zodat ze het aan een iets hogere prijs verder kunnen verkopen aan mensen die zonder zitten, kan je nog volgen?

Nu dus, we kwamen na 11 uur rijden bij een van deze kleine handelaren.

Toen we gestopt waren, zagen we rook uit de motorkap komen.
Monique vroeg of ze moest uitstappen, ik zei blijf maar even zitten, we lossen dit wel even op.

Snel de motorkap opengedaan om te kijken wat er aan de hand was.

Er kwam een grote vlam vanonder de motorkap vandaan, toen grote paniek, een heleboel Indonesiërs liepen rond de auto met vrees in de ogen.

Overal bussen en flessen benzine en een brandende auto gaat niet zo goed samen, dat weten ze hier ook.

Toen ik (Rudi) en Jerom de motorkap in onze handen hadden, en de vlammen oplaaide, kwam er een eerste Indonesiër met een doekje, doopte die in een toevallige plas water en gooide dat op en naast het vuur.

Toen hij zag dat dit geen zode aan de dijk bracht, vluchtte hij in paniek weg.

Gelukkig had iemand het verstand om een brandblusapparaat te nemen en in de motorkap te spuiten, dit zonder waarschuwing, zodat ik met de motorkap in mijn handen de volle laag in mijn gezicht kreeg.

Het gevolg brand geblust, maar ik helemaal wit en hoestend met een zeer slechte smaak, die nog uren in mijn mond overbleef, en waarvan ik nog twee dagen misselijk was.
Intussen had Monique toch door, dat het toch wel serieus was, en was snel de auto uitgestapt!
Maar wat een geluk, dat er een brandblusapparaat was, ik moet er niet aan denken als dit ergens in het midden van de jungle gebeurd zou zijn, dan hadden we zeer waarschijnlijk geen auto meer gehad, of nog erger.

Maar geen nood, we hebben al een andere auto op het oog, geen nieuwe meer, maar wel zo goed als nieuw, we hebben er een foto van genomen, een echt koopje.

Jammer dat er niets van de prijs ging, we probeerde het op die paar krasjes te gooien, maar helaas, hij was net iets te duur.
We hebben maar een brommer gekocht, dus kunnen we uiteindelijk zelf rijden waar we willen, wel te verstaan hier in het dorp.
Buiten het dorp hebben we altijd iemand nodig die de taal spreekt, en onze gids wil zijn.
Maar zelfs in het dorp is het gevaarlijk rijden, de wegen zijn soms zo slecht en glad, dat je altijd goed moet uitkijken, vooral bij regen.

Rudi & Monique <><

kuching

Zo weer tijd om er even eruit te gaan, hobbel de hobbel, terug naar Kuching (Maleisie), even onderweg een probleem. Door de vele regenval was een stuk weg veranderd in een modderbad. Een tegenligger waagde het om hier door te rijden, het gevolg was dat hij met de wielen muurvast zat en wij niet meer verder konden rijden. Het volgende tafereel was, een auto uit de blubber trekken die vast zit en dan maar hopen dat we zelf niet vast komen te zitten!
Gelukt, nog maar 7.777,5 gaten te gaan!!

Na nog een paar gekantelde vrachtwagens, en twintig keer de spiegel van de auto er bijna af, eindelijk in Kuching.
Maar wat zijn we onze vrienden dankbaar dat we mee mogen rijden in de jeep, het is toch comfortabeler als de lokale bussen hier!
Maar het is het allemaal waard als je hier een bord patatjes met mayonaise en een hamburger kan eten hmm lekker, wel een beetje pijn in de maag van het vettig eten, maar het went snel.

De afgelopen maanden hebben we van alles gedaan, Ik Monique loop regelmatig met de verpleegkundige (die bijna voor dokter moet spelen) mee dit is een lief Hollands meisje van 24 jaar, we kunnen het samen goed vinden en beleven van alles.

Na twee dagen werd er doorgegeven dat er een jongen ziek was, wij daarheen en inderdaad hoge koorts en behoorlijk ziek, aangezien het best een stuk lopen is naar hem toe ( zeker in die hitte)
hebben we gezegd dat het beter zou zijn als hij in de ziekenkamer kwam zodat we hem ook beter in de gaten konden houden.
De jongen bleef ziek en koorts houden en na drie dagen werd de jongen erg onrustig.
Waar we eigenlijk allebei aan begonnen te denken was "malaria". Dus na nog een dagje aangekeken te hebben wilde we toch dat hij een bloedonderzoek kreeg, dus met z,n zieke lijf in een vrachtwagen, schoolbus noemen ze dat hier, naar het ziekenhuis.
En ja hoor er werd malaria geconstateerd, dit is waar we al bang voor waren, hij moest blijven en werd behandeld, gelukkig zijn ze op dit gebied gespecialiseerd.
Na een dag zijn we op bezoek gegaan, schrijnend wat je dan weer tegen komt, bloedheet met 4 zieke mensen op een kamer, en hun familie, een vies bed, wat wel is aan een wasbeurt toe zou zijn, de jongen zelf word niet gewassen, weinig schone kleren, en stinken op die kamer omdat er geen ventilator is!
Er was een jongen bij die naast hem sliep op een matje.
Het was dat wij op bezoek zijn gegaan want anders was er  waarschijnlijk niemand bij hem geweest, je kan het je niet voorstellen, zo sneu.
We hebben zorgen gehad over deze jongen want malaria kan levensgevaarlijk zijn, zoals jullie waarschijnlijk wel zullen weten.
Gelukkig hij mocht na een paar dagen weer naar huis en God zij dank gaat het weer goed met hem.

We beginnen met kleine stapjes te wennen aan het leven hier, de kinderen zoeken ook steeds meer contact, en komen dan dicht tegen je aan zitten, je begrijpt eigenlijk zijn wij een beetje hun ouders, het gebeurt dat ze hun ouders helemaal niet zien, of maar heel af en toe.
Wat is het heerlijk, dat als je ze een klein beetje aandacht geeft, en er een glimlach verschijnt op hun gezicht dan denken we... Daar doen we het voor!!!
Intussen zijn we weer teruggekeerd, maar hebben wel weer wat meegemaakt, maar dat hoor je volgende keer wel weer.

Rudi & Monique <><

koud

Koud, ja koud.

Voor de eerste keer in een kleine 2 maanden heb ik het op een avond koud gehad.

Omdat er een virusje op het project was neergedaald, zijn er een aantal mensen een beetje ziek geweest, waaronder wij met z,n tweeën. 

Ik Rudi heb het daarom op een avond koud gehad, omdat ik een beetje koorts had. Ergens wist ik nog wel wat het was koud hebben, maar was het een beetje vergeten. 

Dus ja je kan onder een warme deken kruipen, maar helaas dat hebben we gewoonweg niet, we slapen alleen maar onder een laken, de oplossing, een paar grote handdoeken. Intussen zijn we weer helemaal beter.

Het regent hier nu bijna elke dag, geen gewone regen zoals in Belgie of Nederland, maar echte stortregens en dat uren lang.

Dit gaat samen met hevige bliksem en donder, het gevolg is dan een overvloed van water, dat zo snel als mogelijk moet worden afgevoerd via brede betonnen geulen die overal kris kras door het dorp lopen.

Dit is wel een gevaar met zoveel spelende kinderen, het gebeurd regelmatig dat er een kind in valt, met als gevolg flinke schaafwonden aan armen en benen.

Vandaag naar Nanga Pinoh geweest, een dorp op een half uur rijden van LWV, toen we gezellig op een terrasje iets zaten te drinken...... nu gezellig, je zit bijna op straat met rokende brommers en stinkende auto's........en tja een terrasje nu ja een paar plastic stoelen en een houten tafeltje tussen rokende, kuchende en rochelende oude Indonesiërs ...... en ja iets drinken, we vroegen cola maar dat hadden ze niet, Monique dan maar koffie, ik wist het, dit was een grote fout.

De koffie was inderdaad niet te zui.... gelukkig had ik een, op goed geluk ander drankje besteld een soort rose melk dat inderdaad redelijk lekker was. Het is altijd maar de vraag krijgen we pijn in onze buik vanavond of niet.

Dus toen we op dat terrasje zaten, zeiden we tegen elkaar, het lijkt net of we in een film zitten, we zien voor onze neus verschillende taferelen.

De brommertjes vliegen voorbij met van alles op en aan, iemand achterop met een hobbelende kruiwagen, een kind van wie weet hoe oud, met achterop nog een kleiner kind, dit natuurlijk zonder helm.

Een moeder achterop met een baby in haar armen, een vader met een kind van nog geen 5 jaar staande tussen zijn armen op de brommer, hele gezinnen met 3, 4, of zelfs met 5 mensen op 1 brommer, omdat het zoveel geregend heeft zijn er straten overstroomd, geen probleem, de kano's en de opblaasbootjes erin en varen door de straten. Je kan dus begrijpen dat we soms denken dat we in een film leven.

Maar zeg nu zelf, als je zo'n koppie tegenkomt smelt je toch vanzelf zeker, en weet je weer waarom we hier ook alweer waren.

Ps. ik bedoel het koppie aan de rechterkant he!!

Monique & Rudi <><

satu tambah satu = dua

Dat is niet zo sulit he, ja met al die talen hier, omdat ik een paar uur, op een dag, mee les geef aan de TC jongens (dit is het training centrum), heb ik een spoedcursus Indonesisch nodig.
Al die woorden versta ik wel maar ik begrijp ze niet.
De TC jongens zijn kinderen die hier nog niet zo lang zijn, en nog niet naar school mogen.
Om te voorkomen dat ze achterstand oplopen krijgen ze dus een paar uur op en dag bijles, hier zijn jongens bij die amper kunnen lezen, en jongens die al heel wat kunnen lezen en schrijven.
Er is bijvoorbeeld een jongen van 13 jaar die nog nooit naar school is geweest, omdat kinderen vaak moeten werken in de kampong (dorp), dus hij begint hij gewoon bij de basis.
Miriam is diegene die les geeft aan deze jongens en ik (Rudi) help daarbij.
Ik denk dat ik meer leer dan de jongens, dan zeg ik, apa kabar, hari ini belarjar empat tambah tiga = tujuh enz.. Ha dat begrijpen jullie niet he. Ik denk dat ik dan ongeveer het volgende gezegd heb, Hoe gaat het, vandaag gaan we leren, 4 + 3 = 7. Soms denk ik..... he ze verstaan het, ze begrijpen wat ik bedoel, dan zeg ik weer iets waarvan ik denk dat begrijpen ze wel, en dan zie ik alleen maar vragende indonesische oogjes.
Meestal help ik mee, maar het gebeurd ook dat ik alleen ben, les geven aan kinderen die je niet verstaat en waar je bijna niets tegen kunt zeggen, wie wil het proberen?
Maar Rome is ook niet op 1 dag gebouwd, dus blijven we volharden met die duizenden woorden waar je niets van begrijpt, en die vaak ook meerdere betekenissen hebben!

Ondertussen onze eerste dayakavond meegemaakt, 1keer per jaar is het echt feest.
Elke stam doet een dans of een lied in hun eigen stamtaal en eigen traditie.
Een soort wedstrijd dus, je kan zeggen Hollands got talent maar dan vanuit de rimboe.

Deze week plotseling geen water meer uit de kraan.

Moet je weten, na een dag hard werken en zweten, is een koude douche zeer aangenaam, dus geen douche, is zeker niet aan te raden.

Je kan natuurlijk zoals alle mensen hier, een emmer met een potje nemen, en op deze manier douchen, maar dat is niet zo comfortabel.

Dus hadden we besloten om maar in de rivier te gaan badderen, maar het was zo modderig in de rivier dat we er nog vuiler uitkwamen dan dat we erin gegaan waren, dus toch maar een potje genomen.

Het probleem was dat er met de regen een paar leidingen kapotgegaan was, dit heeft twee dagen geduurd voor het gemaakt was en we terug water hadden.

Trouwens over water gesproken, de wc wordt doorgetrokken met rivierwater, en douchen doen we met een beetje gefilterd rivierwater, dus elke keer dat we doortrekken komt er bruin water door de wc gespoeld.

Wassen doen we ook met rivier water, dus echt schoon hmm.

Zo dat was het weer, het is niet gemakkelijk om foto's te plaatsen en onze blog te schrijven, omdat er niet regelmatig internet is en als er internet is dan is het zeer zwak, of alleen maar op onze ipad, of alleen maar op onze telefoon, of helemaal niet.

Rudi & Monique <><

Heftig

Een heftig moment, toen er een klein meisje naar het ziekenhuis moest.
Je moet je voorstellen dat er God zij dank voor een jaar een verpleegkundige is uit Holland!Maar
normaal gesproken zijn hier mensen die bepaalde eerste hulp dingen doen, maar totaal geen zorgachtergrond hebben, dus dan is het, zo goed mogelijk iemand proberen te helpen, met de dingen en de medicijnen die je voor handen hebt!
Maar goed dat meisje werd gebracht en had veel pijn in haar buik, onze verpleegkundige wist eigenlijk al vrij snel dat het blinde darmontsteking was!
Dus werd het meisje van 9 jaar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, dat is hier ongeveer 30 minuten hobbelen vandaan!
Daar werd ze enigzins onderzocht, en ja ze waren het er wel mee eens dat het een blinde darm ontsteking was, het meisje kreeg een infuus, maar moest in een ander  ziekenhuis geholpen worden!
Je moet weten dat het hier eigenlijk zo is dat er een aantal familieleden op de zieke moeten letten, en als ze denken dat er iets an de hand is kunnen ze een zuster roepen.

Dus is de verpleegkundige blijven slapen bij haar , op de grond zonder ventilator want dat vinden de mensen al snel te koud!

Smorgens zijn wij naar dat meisje toe gegaan en daar lag ze in een kamertje zoals je op de foto ziet.

Ach je hart breekt , zo,n klein meisje die in een taxi  ( er is hier namelijk geen ambulance)12 uur op slechte wegen ,naar het andere ziekenhuis gebracht moet worden, en dan te hopen dat daar iemand is die haar kan opereren!

We hebben onze handen op haar gelegd!En geholpen in een taxi het infuus moest ook mee, maar moest aan het handvat gehangen worden, dus heb ik het koordje wat in mijn broek zat eruit getrokken zodat we het infuus op konden hangen!

Wat hebben we veel aan haar gedacht, want ja we hoopten dat we haar wel weer terug gingen zien, zoals je zal begrijpen!

Nu zijn we 14 dagen verder en komt ze vandaag naar huis, we weten nog niet precies hoe haar toestand zal zijn, maar we gaan er vanuit dat het weer beter met haar gaat!

Sjonge wat een ervaring zeg, als je gewend ben dat je een ziekenhuis om de hoek heb, een ambulance die je vervoert en alle zorg die je nodig heb!
Enne een lift daar hebben ze nog nooit van gehoord, met rolstoel of bed gewoon naar beneden laten zakken.
Rudi & Monique <><

leven in de jungle 2

Een mens went overal aan, ook aan het leven in de jungle.

Terwijl de hagedisjes binnen tegen de muur kruipen, de jungle zijn typische geluiden maakt, de ventilator volop staat te draaien, om een beetje verkoeling te geven, het lawaai van vele spelende kinderen ons huisje binnenkomt, de eeuwig durende lawaai van potten en pannen, en al het lawaai die een keuken met zich mee brengt zijn gang gaat, kan ik toch rustig deze blog schrijven.
Je zou denken doe de ramen dicht, tja als dat zou kunnen, maar we hebben geen ramen zoals thuis, deze ramen bestaan alleen maar uit verschillende glasplaten, dus open of dicht geeft geen verschil.

De basisschool kinderen hebben deze week vakantie, dus is het de hele dag kinderen bezig houden met spelletjes, boekjes lezen, puzzelen, schaken en dammen enz... en een dvd tekenfilm waar de kleintjes uren naar kunnen kijken en kerstkaartjes maken natuurlijk.
Kerstkaartjes? jazeker kinderen kleuren eigenhandig een kerstgebeuren, dit wordt op een kaartje met tekst geplakt(opletten dat ze het niet onderste boven plakken) en opgestuurd voor de kerst. Omdat er vele duizenden kaartjes moeten gemaakt worden, moeten we er op tijd mee beginnen vandaar, maar wat een werk.

Dus om de kinderen te vermaken zijn we gaan zwemmen in de rivier, een rivier die hier langs en op het terrein van LWV loopt.
Dit kan niet altijd, soms is deze te vervuild door de regen en modder, het is sowieso niet al te schoon.
De meeste mensen die aan deze rivier wonen, hebben op dit water hun wc gebouwd, daar moeten we maar even niet aan denken en een frisse duik in deze rivier nemen.

Het is een hele belevenis om met een 25 kinderen van minder dan 1,20 m op het dak van een jeep naar de rivier te hobbelen (zie foto)

En dan aan de rivier al die kinderkopjes die als een waterrat onderduiken en meters verderop terug opduiken. Na een uurtje zwemmen en klimmen in de bomen en na een moddergevecht en de nodige muggenbeten kunnen we dat weer terugkeren naar het dorp.

Dan staat het eten weer klaar, dat gemaakt is door 2 teams van keukenmeisjes die elke keer weer het eten klaar hebben voor de vele kinderen, hier komen we nog wel eens op terug de volgende keer.

Rudi & Monique <><

Leven in de jungle

De reis van Kuching ( Maleisië) naar Nanga Pinoh (Indonesië) ongeveer 12 uur rijden is achter de rug.
Beschrijven hoe die reis was is moeilijk, op sommige wegen kan je goed rijden, maar op andere plaatsen is er gewoon geen asfalt meer over en zijn er meer putten dan weg.
Het hing er nog om of de volgeladen jeep het zou redden tot het project aangezien hij niet zo goed schakelde, ja het enige wat je dan kan doen is bidden en hopen dat de auto blijft rijden.
Geen putten maar echte kuilen zo diep dat sommige vrachtwagens gewoon omkantelen als ze te hard in een put rijden.
De enige beschrijving die een beetje in de buurt komt is een achtbaan in walibi, maar dan 12 uur achter elkaar.
We hebben een twee kamerhuisje met alles erop en eraan, behalve een aparte sauna, die is ingebouwd door heel het huis, en gratis.
De muggen bultjes zijn ook al her en der verschenen!!

Moeilijk is ook dat we twee talen tegelijk aan het leren zijn, het engels dat we kennen is maar schoolengels en Indonesisch, maar de eerste aarzelende zinnetjes Indonesisch hebben we al achter de rug, en engels is een kwestie van durven en hopen dat ze het verstaan.

Onze voorlopige taken zijn, Monique gaat toezicht houden in de keuken en is verantwoordelijk voor de common room dit is een gemeenschappelijke ruimte voor korte en sommige lange termijnbezoekers.
verder hebben er veel kinderen vakantie en is het tijd om heel veel kerstkaarten te maken voor de sponsors.
Ik ga voorlopig hand en spandiensten leveren, maar de bedoeling is dat ik in de workshop de zaken op orde ga zetten.
Het is hard werken maar wel in het tempo van de Indonesiërs , dus rustig aan, en daar moeten we nog wel een beetje aan wennen, dus zijn nog erg moe aan het eind van een werkdag.
De dag begint voor ons dan ook wel om 5.00 uur in de ochtend, maar gaan dan wel om 21.00 uur ongeveer slapen.
Zo zijn we lekker bezig en is het een goede afleiding want het gemis van familie, kinderen en vrienden en kennissen is er natuurlijk wel!
Foto's volgen nog, als het lukt met het internet.

Lieve groetjes,
Rudi en Monique

Ik ga op reis en neem mee!

De laatste week nog ontzettend druk gehad, iedereen wil nog afscheid nemen, iedereen wil nog een laatste knuffel.
De verzekering eindelijk in orde, het kan op een week tijd, maar je moet maar willen, dank OOM verzekeringen.

Ik ga op reis en neem mee....
Ja wat moet je ook mee nemen, spullen die je het komend jaar nodig hebt moeten allemaal in 2 koffers en handbagage.
Jassen moeten niet mee, dat hebben we vorige keer gemerkt, dikke truien voor de frisse avonden (welke frisse avonden die hebben ze daar niet) moeten ook niet mee.
Wat dan wel, veel korte broeken, veel shirts, veel muggenspul, veel medicijnen voor het geval dat!!!
Wat wel jammer is dat ik mijn gitaar niet mee kan nemen, en onze elektrische fietsen die we niet in de koffer krijgen, maar ja met die putten in de wegen zouden we alleen maar bij de fietsenmaker staan denk ik maar.
Wat ook mee gaat is het idee dat veel mensen ons steunen en achter ons staan en ons helpen waar ze maar kunnen, dat zijn de mensen die het mogelijk maken dat we de kinderen kunnen helpen, hartelijk dank daarvoor.

En dan afscheid nemen het moment waar we toch wel tegen op zagen, het was zwaar, zo moeilijk om je kinderen en familie te zien huilen, we weten wel dat het geen afscheid is maar een tot ziens maar nu lijkt een jaar toch best wel lang!
Je weet eigenlijk niet meer wat je tegen elkaar moet zeggen, we nemen ze mee in ons hart en weten dat we gelukkig nog contact kunnen houden via de cybersnelweg.
We weten dat het van ons gevraagd word maar hoe leg je dat uit!! en waarom voelt het dan soms zo tegen strijdig!
Het komt goed dat weten we zeker.


Maar nu de eerste blog vanuit Maleisië, onze reis was lang en zwaar, maar we zijn er geraakt.
Het eerste wat opvalt als je uit het vliegveld komt is de warmte, het lijkt of er iemand vergeten is om de verwarming uit te zetten.
De eerste twee nachten hebben we op de 21 verdieping van een flatgebouw in Kuching geslapen, gelukkig was daar airco zodat we rustig aan de warmte konden wennen.
Nu nog twee dagen in een groot huis slapen en dan maandagmorgen om 5 uur vertrekken naar het kinderdorp om hopelijk voor 17 uur aan te komen, het moet dan wel allemaal goed verlopen.

De eerste indrukken van Maleisië"zeer warm, veel drinken en nog eens drinken, eten dat soms lijkt van de kringloop te komen, airco wat een zegen, veel verkeer, het lijkt soms of iedereen maar rijd zonder regels, veel brommers met mensen met jassen die ze omgedraaid dragen, tegen het stof schijnt?

Deze blog is te lang aan het worden, dus de rest is voor de volgende keer.

Groeten,

Rudi & Monique <><

Hoe doe je dat?

Van de week even ertussen uit geweest, we dachten even uit te rusten, nu dat is maar half gelukt.
Zelfs aan de oevers van het Veluwemeer moesten we nog van alles regelen, onze hotmail was gehackt dus geen mailen sturen naar ons hotmailadres alleen ons gmailadres.
De ziektekosten zijn nog steeds niet in orde, dat wordt spannend..of toch die toverdokter dan maar (zie vorige blog).
Maar zeg nu zelf, een zonsondergang op het veluwemeer is toch mooi en rustgevend.

Om op de titel terug te komen, hoe doe je dat.
We hebben afscheid genomen van kinderen en familie in Belgie.
Hoe doe je dat, afscheid nemen voor een jaar, als iemand een tip heeft zou ik het graag weten.
Je zegt doei en tot over een jaar, ennne nog prettige kerstdagen en gelukkig nieuwjaar, oja en een fijne paasdagen en gelukkige verjaardag, want zeer waarschijnlijk ben je nog jarig in het jaar dat we weg zijn.
Gelukkig ben ik een beetje verkouden, dus mijn ogen traande toch al.

Het is nu echt aftellen en nog zoveel te doen, maar nog ruim een week en dan gaat het avontuur beginnen!
Volgende week zal er een afscheidsdienst zijn, graag zouden we een verzoek willen doen, er zijn namelijk best veel mensen die afscheid willen komen nemen op Schiphol en dat stellen we zeer op prijs!
Maar het lijkt voorons zelf, verstandiger om dit alleen te doen met ouders, kinderen en verdere familie!
Dit zal namelijk al lastig genoeg zijn!
Maar daarom willen we jullie van harte uitnodigen in de dienst van volgende week zondag 9 september
Dit zal zijn in Immanuel, Medanstraat 32-34, 2022 PH Haarlem noord.
Het begint om 1000 uur

We zien naar jullie uit, tot dan!!
Rudi en Monique <><

Helikopter

Van de week, een helikopter boven ons huis, hij lande bijna in onze voortuin, wat een sensatie.

Politieauto's op straat, er bleek dat er een ongeluk gebeurt was. Ja dan denk je, het ziekenhuis is vlakbij, met een paar minuten ben je er en krijg je alle medische zorgen die je nodig hebt, je kan zelfs met een helikopter mee als het nodig is. Wat een contrast met Borneo, de meeste mensen kunnen nog geen dokter betalen, laat staan medicijnen. Wij kunnen een koffer vol medicijnen meenemen.

Maar we denken ook, als er echt iets gebeurt in het midden van de jungle van Borneo, hoe kom je dan aan medische hulp. Nu ja het is redelijk eenvoudig, je moet maar hopen dat er toevallig een dokter op het project is, dan kan je toch een eerste hulp krijgen, is dat niet zo dan wordt het moeilijk.

De dichtstbijzijnde eerste hulp is wel een 40 minuten rijden, maar dan mag het niet te ernstig zijn.

Als het echt erg is dan moet je wel verschillende uren rijden of zelfs het land uit naar Kuching in Maleisië, dan is het alleen maar bidden en hopen.

Maar wij hebben een goede ziektekostenverzekering.... dachten we toch, tot we van de week te horen kregen dat we niet verzekerd konden worden. De aanvraag was al maanden weg en het zou geen probleem zijn, een kwestie van tijd was er gezegd, niet dus. 3 weken voor vertrek een telefoontje, dat ze ons niet konden verzekeren. Een lichte paniek was het gevolg.

Ik zag mijn geest al dwalen, geen ziektekostenverzekering, dat betekend, als we ziek worden, naar de plaatselijke toverdokter, een zalfje of pilletje gaan halen en hopen dat het niet erger wordt, die plaatselijke dokters zijn nog te betalen vandaar. Ook een kleine operatie zou wel kunnen denk ik, ze zullen wel scherpe messen hebben veronderstel ik, deze man lijkt wel een goede dokter. Grapje natuurlijk voor degene die dit al te serieus nemen.

Maar gelukkig een paar telefoontjes en een andere verzekeraar, en het komt waarschijnlijk........ toch allemaal wel weer in orde, hopelijk hebben we in het jaar dat we in Borneo zijn geen gezondheids problemen en worden we niet ziek.

Wat is tie toch grappig die man van mij!

Maar nu mag ik( Monique) ook is een stukje schrijven. We hebben nog gezellig de 1e verjaardag van onze kleinkinderen in België kunnen vieren. Mijn laatste werkdag zit erop, toch wel vreemd om te weten dat ik hier niet meer terug kom.

Ik heb hier op het dagcentrum toch een fijne tijd gehad en een band gekregen met de bezoekers en personeel.

Ik heb echt twee collega,s die zich hier ook inzetten met hart en ziel, ik zal ze gaan missen!!

Een mooie speech van de manager en een boeket bloemen en mooie kaarten met leuke berichten van bezoekers. Door een collega werd ook nog een leuk ABC gedaan. Zelf heb ik getrakteerd op taart met een leuke foto van Rudi en mij erop. 

Afscheid nemen was lastig. Er zijn wel een paar emmertjes tranen gevloeid. Ik heb beloofd om over een jaar weer op bezoek te komen en contacten zoveel mogelijk te onderhouden. 

We zijn nu aan het aftellen. Het komt steeds dichterbij. We hebben nog ruim 2 weken te gaan. 

Het moeilijkste gaat nog komen....

Rudi & Monique <><

Vreemd.

Een vreemde titel, maar zo is het voorlopig. We logeren in een vreemd huis, slapen in een vreemd bed, kijken naar een vreemde TV, alhoewel we toch dezelfde programma's zien. Vreemd is ook de wijze waarop we koken. Even aardappelen schillen, lastig waar staan de aardappelen, alle kasten open maken, ja gevonden, oei een aardappelschilmesje, alle lade's opentrekken , ja gevonden.
Volgend probleem een pan, weer alle kasten open, ja gevonden, borden, zout, bekers enz...
Je kan begrijpen hoe het de eerste dagen wel vreemd was om te ontdekken waar alles lag.
Één van de eerste nachten die we hier doorbrachten, in het midden van de nacht doe ik (Rudi) één oog open en zie dat er geen elektriciteit is, alle wekkers staan op donker. Wat nu, de vriezer zonder stroom dat is niet goed. ik weet dat er een onweer geweest is, dus het zal wel één of andere stop zijn.
Oei volgend probleem, waar zit de stoppen kast, toch maar zachtjes Monique wakker maken, misschien weet zij de stoppen kast te vinden, aan de buitenkant van de achterdeur denkt ze!!!
Inderdaad in een kast, in de gezamenlijke binnentuin kan ik de stoppen vinden, even een schakelaar omgezet en het is weer gemaakt. Als je het nog niet weet, we wonen voor de laatste maand in het huis van de ouders van Monique. Dit is een soort bejaarden woongemeenschap, kan je geloven dat we ons een beetje oud voelen tussen al die oudjes, het voordeel is we worden heeel goed in de gaten gehouden hihi!!

Voor de rest gaat het goed met ons, al was het toch wel  lastig om het huis uit te stappen , weer iets loslaten wat zo vertrouwd was, wel vreemd om nu voorbij ons oude huis te rijden en te weten dat je niet meer zomaar binnen kan lopen en dat je geen sleutel meer hebt van die deur die je duizenden keren opengedraaid hebt. Er zitten nu vreemde mensen in (ons) huis.En zijn wij officieel dak en thuisloos!

Vreemd om te beseffen dat de tijd nu echt wel snel gaat, nog vier en een halve week, waauw dat is echt niet zo lang meer.
Het komt razendsnel dichterbij, we hebben nog van alles te regelen, maar het komt in orde, nog maar één prik gaan halen en we zijn er van af, langzaam aan zijn we lek geprikt met al die vaccinaties.
We hebben zoveel vaccinatie's gehad dat ons niets meer kan gebeuren, nog iets tegen hartaanval en kanker en we leven voor eeuwig, mmm.. dat doen we toch al wel zeker.

Rudi & Monique 

Tijd

Er staat ergens geschreven dat er voor alles een tijd is, er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen, er is een tijd om te verliezen en een tijd om te winnen.

Het lijkt soms voor ons als of we alleen maar aan het verliezen zijn, maar we weten dat er ook heel veel te winnen valt door de stappen die we nu aan het nemen zijn.

We zitten in een leeg huis op tuinstoelen, alle spullen staan in de opslag, met dank aan een paar sterke mannen en een pijnlijke rug!!

Maar toch weten we waar we het voor doen, we weten dat we binnenkort kinderen in Borneo een beetje aandacht en liefde kunnen geven, kinderen vertellen dat er nog mensen zijn die om hen geven, dat er iemand is die ze een hoop volle toekomst wil geven. Een glimlach te zien op de gezichtjes van de kinderen, daar doen we het voor.

Morgen woensdag is de dag dat we de sleutel definitief afgeven aan een andere eigenaar, het lijkt op vakantie gaan en nooit meer thuiskomen.

Het begint nu echt steeds meer tot ons door te dringen dat het allemaal echt gaat gebeuren.

Van de week de verjaardag van mijn (Monique) oudste zoon en vader gevierd, dan gaat er toch door je gedachte dat je er volgend jaar niet bij zal zijn!!

Alles wat we liefhebben moeten we loslaten, onze kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en kennissen, ons huis, ons land, ons werk en we kunnen jullie vertellen dat dit echt niet makkelijk is!!

Als ik dit zo lees in het eigenlijk best veel, maar we krijgen er kracht voor.

Over tijd gesproken, al enige tijd is onze klok ingepakt en we hebben onszelf erop betrapt hoe vaak we op een dag naar de klok kijken, we zijn zo tijd gebonden in deze maatschappij, dus hebben we meerdere malen naar een lege plek op de muur staan staren. Hopelijk hebben we in Borneo een andere ingesteldheid, opstaan als het licht wordt en slapen als het donker wordt, zonder tijd of uur.

Rudi & Monique <><

Oeps centjes tekort

Oeps centjes tekort.....dat moeten we vaststellen nu we de voorlopige balans opmaken van onze financiën!
Nee geen paniek; er zijn nog mensen die beloofd hebben om ons financieel te ondersteunen en dit nog niet geregeld hebben. Het kan dus nog de goede kant opgaan! Vele leverde een eenmalige bijdrage. we vinden het geweldig dat er mensen zijn die kinderen willen helpen aan de andere kant van de wereld. Dank jullie wel. Die eenmalige bijdragen zullen ons zeker helpen om de eerste maanden door te komen. Maar over een half jaar hebben we ook nog onkosten. Hierbij kunnen we vaste maandelijkse sponsors voor de nodige stabiliteit zorgen. Dus willen we via deze weg toch nog tot uw hart spreken om ons een maandelijkse bijdrage te leveren. Deze oproep vinden we echt moeilijk. We willen niet bedelen om geld, maar het is noodzakelijk voor ons levensonderhoud.

Intussen mijn (Rudi) laatste dag op school achter de rug, een geweldig jaar was het daar op het oost ter hout , leuke collega,s en leerlingen, ik zal jullie missen, maar ik heb gezegd " tot ziens" .Want over een jaar, hoop ik toch nog even langs te komen.
Dank jullie wel voor het afgelopen jaar en de steun die ik van jullie gekregen heb. Afscheid nemen is niet makkelijk, wat staat ons nog te wachten over twee maanden als we tegen onze eigen kinderen moeten zeggen''tot over een jaar!"De fischerman's friends exstra strong zullen we zeker op zak hebben!!

Nog ruim 2 weken en we moeten ons nederig stulpje verlaten en zijn we officieel dakloos, toch wel een raar idee, het is aan de ene kant jammer, want we hebben hier 6 jaar met veel plezier gewoond, en het zal toch even moeilijk zijn om de deur achter ons dicht te trekken en te weten dat we hier niet meer terug komen.

Een jaar geleden hadden we bijna een groten ramp, als de kinderen op bezoek komen, hebben ze de gewoonte om buiten hun sigaretje te roken. Nadat ze allang weg waren en ik (Rudi) naar bed zou gaan, keek ik nog even de tuin in en zag een lichtje branden, begrijpen deed ik het niet , ik dacht eerst dat het misschien de weerspiegeling was van een kaars.Toen ik nog eens keek besefte ik dat er toch iets meer aan de hand was dan ik dacht want ik zag dat lichtje steeds groter worden!!
Het hek stond in brand!! Bleek dat er een sigaret was uitgemaakt in een droge bloembak die aan het hek bevestigt was en dit was gaan smeulen.Dus heb snel de tuinslang gepakt, en heb laat in de avond nog een brandje staan blussen in mijn eigen tuin!
Wat een geluk dat ik het nog net gezien had, anders waren de gevolgen niet te overzien geweest, en hadden we ons huis niet meer kunnen verkopen.
Soms moet je een beetje geluk hebben in je leven.Waarschijnlijk heb ik levens gered, ik zag mij al bij de burgemeester een medaille halen, met de camera,s van hart van Nederland op mijn neus! Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, alleen sorry voor de nieuwe bewoners de brandplekken zijn blijvend zichtbaar op het hek.
Tot de volgende blog.

Een soapserie

Het lijkt wel een soapserie, elke dag gebeurt er wel iets. Er verdwijnt wel elke dag iets uit ons huis, zojuist is de laatste kamerplant verhuist naar Vierhouten, hopelijk overleeft hij de verandering.
Dit was nog een plant met herinneringen, ik Rudi heb hem jaren geleden voor mijn verjaardag gekregen en hem goed verzorgt, op tijd water gegeven ( meestal toch, als de blaadjes gingen hangen wist ik weer dat hij dorst had) en de oude blaadjes er afgehaald.
De lampen gaan langzaam maar zeker van het plafond, gelukkig is het lang licht, meubelstukken verdwijnen één voor één, er kan niet veel in onze kleine auto vandaar.
Onze tuin wordt leeggeplunderd, alle beeldjes verdwijnen, waarheen? Ze zwerven door heel het land, er gaan er wel een paar naar België jammer dat ze van beton zijn anders hadden we ze meegenomen, stel je voor een paar Belgische betonnen eekhoorns in de jungle van Borneo.

Het leek wel of er een orkaan over Hoofddorp getrokken was, zoals we in onze vorige blog verteld hebben, is onze vijver nu helemaal leeggeroofd, zoals je ziet nog een paar plantjes 'nog iemand geïnteresseerd ? ' nog een achtergebleven salamander en een hoop stenen, jammer maar hij moest leeg.

Goed nieuws...zoals jullie weten hebben we maanden uitgekeken naar een opslagplaats voor onze laatste spulletjes, het zag er eventjes niet goed uit maar nu hebben we de luxe dat we 2 opslagplaatsen aangeboden kregen, nu kunnen we weer niet kiezen welke het wordt. Is het geluk of is er iemand die met ons is?

Nog goed nieuws.....ons vliegticket is geboekt, op 11 september 20.55 uur gaan we als het goed is de Nederlandse bodem verlaten.

Dus nog een goede 2 maanden, aftellen maar... 65....64....63....62....61...60...59....58 dagen

Rudi & Monique <><

Een lege vissenkom?

Al een hele dag waren mijn vissen uit de vissenkom, toen pas kwam Monique erachter, dat de vissen verdwenen waren, er staat nu een mooie vissenkom met water zonder vissen. De vissen heb ik mee naar school zodat ze daar hun verdere leven kunnen slijten. Over vissen gesproken, onze vissen in de vijver gaan volgende week ook verhuizen, het wordt een hele klus om al die vissen eruit te vissen, ik denk dat er wel zo’n twintig vissen in de vijver zitten en 1 koi van wel 30 cm. Die koi is nog een Belgische koi, jaren geleden meegebracht van een markt uit België. Ja eigenlijk hadden we 2 koi’s meegebracht, maar eentje vond het nodig om een verre reis te maken en is meegevlogen met de reiger, die regelmatig visjes kwam oppikken. De reiger zal niet weten wat hem overkomt als straks de vijver leeggehaald is.

Ook in L.W.V. in Borneo zijn er vissen, 2 jaar geleden toen wij er waren, heb ik gehoord dat er ergens een vijver op het project moet zijn, en dat ze daar ooit vissen wilde kweken. Om één of andere reden is dat niet gelukt. Misschien een leuk idee om daar een vissenkwekerij te beginnen. Een lekker visje op zijn tijd is mooi meegenomen, die vissen zitten ook in de plaatselijke rivier die aan het dorp ligt, die worden regelmatig gevangen, en ter plekke op een vuurtje klaargemaakt, ik kijk er naar uit om ook een zelfgevangen visje op een eigen vuurtje in de jungle van Borneo te eten, dit doet niet iedereen.

Hieronder een boodschap van een inwoner van L.W.V. iemand enig idee wat hij zegt?

En de rivier waar die lekkere vissen inzitten.

Even iets anders, we hebben nog een probleem, binnen 5 weken zouden we nog een paar spullen willen opslaan voor 1 jaar en daarom zoeken we dringend naar iemand die een kamertje over heeft. Het gaat om  ( 2 oorstoeltjes, 1 poef, 1 fauteuil, een uit elkaar te halen tweezitter, 1 wasmachine, 1 tweepersoonsbed (demonteerbaar), 2 nachtkastjes, enkele doosjes keukenspullen en evt. 4 eetkamerstoelen, 1 tafel, 1 grote spiegel).

 Nog een 2,5 maand en dan is het zover, we zijn aan het aftellen.

Rudi & Monique <><

We hebben geen Hobby meer.

Het had wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk hebben we onze caravan en onze auto verkocht aan lieve vrienden, die er zeer blij mee waren. Op zulke momenten denk je terug aan al die avonturen die we met onze caravan mee gemaakt hebben.
Zoals vorig jaar toen we aan de voet van de Mont Blanc op een camping reden en een verkeerde afslag op de camping namen, ik moest omkeren met de caravan op een smal straatje vol hindernissen, en bergop, dit was een huzarenstukje. De modder die toen in het rond vloog hangt nu nog altijd op de caravan spiegels.Het was uiteindelijk gelukt, maar met veel stuurmanskunst, nee niet alleen door de bestuurder maar ook diegene die aanwijzingen gaf.
Of die keer dat we met de auto en de caravan op de trein reden, nee niet tegen de trein, op een wagon in Zwitserland zodat we met de trein door een berg reden het onbekende tegemoet, wat was het spannend allemaal, mmmm nu ik er zo over denk, ga ik ons tweede huisje wel missen, maar we weten waarvoor we het doen, voor de kinderen in Borneo die helemaal geen huisje hebben, dus tja we kunnen wel met wat minder.

Verder is het een grote puinhoop in huis, overal staan dozen, Alles moet weg het lijkt wel een markt, als iemand op bezoek komt, proberen we zoveel mogelijk te vertellen wat we allemaal te koop hebben. Maar het meeste is al wel verkocht en de rest daar zal de kringloopwinkel goed mee zijn.

Druk aan het zoeken om het beste en goedkoopste vliegticket te vinden, de datum dat we willen vertrekken is 11 september, ja dat is durven he op deze datum vliegen. We vinden wel wat, maar je kan niet voor een jaar boeken, het wordt waarschijnlijk een half jaar boeken en na dat half jaar omboeken naar een latere datum, waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan, ook op tijd informeren of mijn gitaar ook mee kan, deze kan ik geen jaar missen ( als er iets zou zijn dat ik op een onbewoond eiland zou meenemen, buiten mijn vrouw natuurlijk)

Ook druk bezig met het zoeken van sponsors, overal sponsor brieven uitgedeeld en bekend gemaakt dat we naar Borneo gaan, hopelijk krijgen we goede reactie's en zijn er toch nog mensen die een bijdrage over hebben  en ons willen steunen en door ons de kinderen wil helpen om aan hun toekomst te bouwen.

Langzaam maar zeker gaan we naar het eindpunt en het beginpunt toe, mijn baan is al opgezegd, het punt van terugkeren is voorbij, maar we hebben er nog altijd vertrouwen in dat we de juiste beslissing genomen hebben.

We hebben dan wel geen Hobby meer, maar we hebben nog genoeg te doen.

Groeten Monique & Rudi <><

Wie zal ik zenden? Zend Ons!

Sommige mensen zeggen, het is goed dat jullie de arme kinderen gaan helpen in Indonesië.
We willen dit graag doen , maar ook omdat we daartoe geroepen worden.
De eigenaar van het project zei , we kunnen ons huisje boompje beestje niet meenemen naar de hemel!
En zo is het ook!
Hiermee wil ik niet zeggen dat iedereen maar naar het buitenland moet om de armen te gaan helpen, maar we worden ons steeds meer bewust dat we het hier helemaal niet zo slecht hebben , het idee dat daar smorgens de mensen opstaan en moeten nadenken over het feit, waar moet ik vandaag eten vandaan halen voor mijn kinderen?
Niet dat wij dit meemaken, maar als je daar kijkt naar de ellende van de bevolking, kinderen die in houten hutjes op de grond moeten slapen, tussen de geiten en kippen, dan denken we "wat hebben we het toch goed in Nederland'.
Je hart breekt, en je schaamt je bijna voor de luxe die wij hebben!
Daarom willen we iets doen voor de kinderen in Indonesië, en we weten wel, wat kunnen wij bijdragen, dat kleine beetje dat we kunnen doen, is dat wel voldoende?

Wij vinden van wel, al is er maar 1 kind waar we het leven iets makkelijker voor kunnen maken, dan zullen we het doen.

Intussen een eerste aankondiging van ons vertrek in de kerk gehad, de reacties zijn positief, sponsor brieven uitgedeeld, we hebben alle steun nodig, ook financieel dus hopen we dat we respons krijgen op onze brieven.

Al volop aan het ruimen in ons huis, wat een spullen verzamel je toch op een korte tijd, dingen waarvan je na jaren denkt, waarom heb ik dit ooit gekocht, wat moet ik ermee. En ja wij doen ook mee aan die hebzucht, net zoals iedereen, iets kopen om maar te hebben.
Ik denk  dat we, na een jaar jungle hier toch een ietsje anders over gaan denken.

We zouden het echt op prijs stellen als u wil reageren , kijk op contact, dan kan u een mail sturen.
Of mail naar ons thuisfront op het volgend adres      rudimoon-TFT@kpnmail.nl
Blijf ons volgen!!

Rudi & Monique

Verkocht

Verkocht is ons huis.
Nu definitief voor ons, vrijdag hebben we bij de notaris getekend, dit was niet zo moeilijk een handtekening zetten is makkelijk, dat is zo gedaan, maar de gevolgen die eraan vast hangen begint nu langzamerhand tot ons door te dringen.Tot nu toe is er niets veranderd, we worden nog steeds wakker in hetzelfde bed in hetzelfde huis, dus wat dat betreft is er nog niets veranderd.
Maar toch zijn er al sporen van verandering te merken, salon tafel verkocht, als je er geen meer hebt weet je wat je mist, je kan nergens iets kwijt, een lege plek blijft erachter.
Onze dressoir verkocht, en door het hele huis staan nu dozen..
Eigenlijk wil ik zeggen dat het nu definitief doorgaat, we gaan naar Borneo!!!

Veer regel dingen volgen elkaar op, van sommige dingen nemen we al onbewust afscheid ,en zijn we dingen aan het loslaten.
De meeste mensen vinden het moedig dat we gaan, nou dat moedig is dan wel met een bang hartje, we zijn op het water gaan staan ,we weten allebei dat het de juiste weg is en dat maakt ons sterk.
De planning is ergens begin september te vertrekken, dus hebben we nog wel even tijd, maar we moeten ons huis uit eind juli, dit komt met grote snelheid dichterbij.
Onze goede vrienden Ronny en Karin zijn ook weer even terug uit Borneo, leuk om hen na bijna 2 jaar weer te kunnen zien in levende lijve, en bij te praten en verhalen te horen over ons verblijf voor de komende tijd.

Rudi & Monique,

Nog geen drie weken!!

Nog geen drie weken heeft het geduurd, sommige zeggen dit kan haast niet, andere spreken over een wonder, weer andere zeggen, wat hebben jullie geluk, maar ons huis is verkocht!!

Wij vinden het een wonder, in deze tijd van crisis ons huis verkopen.

De berichten in de kranten en op tv waren niet rooskleurig, het zag er echt niet goed uit, het kon nog jaren duren voor we de kinderen in Indonesië zouden kunnen helpen.

Maar we hebben hulp van boven gehad, dat is onze enige uitleg, iets anders kunnen wij er niet van maken.

snel!!

Dat gaat het wel, ik heb nog zoveel te doen zegt een lied, nu dit  geld voor ons ook op dit moment.

veeeeeeeel regelen in korte tijd, aan alles denken, spullen verkopen, veel stopzetten enz.

Thuisfront team!!

Ons thuisfront team is compleet, wat een zegen, mensen die ons willen helpen dit bestaat nog altijd.

6 mensen die zich  willen inzetten voor de kinderen ,en voor ons!!

Hieronder zie je een foto van hoe de kinderen in het dorp komen, dit zegt genoeg denk ik.

Daar doen we het voor!

Rudi & Monique, 

over water lopen is niet makkelijk

Even tijd nemen om iets te schrijven en jullie op de hoogte te houden.
We hebben het zeer druk, we hebben de juiste makelaar gevonden en hoe, de juiste man op de juiste plaats, toeval bestaat niet volgens ons.
Dus ons huis staat te koop, en er is al wel belangstelling, dus dit is afwachten, Dit kan snel of langzaam gaan.
We zijn op alles voorbereid, maar willen toch nog een beetje tijd krijgen om alles goed af te sluiten en afscheid te nemen, dus snel of langzaam op de juiste tijd zullen we vertrekken.
Spullen verkopen dat zijn we aan het doen, dus marktplaats staat vol, hierbij een link als je wil kijken wat we zo allemaal te koop hebben http://verkopers.marktplaats.nl/855479

Een thuisfront team, ook daar zijn we mee bezig geweest en hebben al tot nu toe vier mensen bereid gevonden om ons te ondersteunen geweldig toch dat er mensen zijn die hun tijd en inzet willen geven.

Een kennismaking met het bestuur ven World outreach Nederland hebben we ook al gehad, dit is de organisatie die ons zal uitzenden. Het was een aangename kennismaking met mensen die een hart voor zending hebben.

Contact gehad met Ronny Heijboer, die ziet ons graag komen, er is genoeg te doen, er blijven maar kinderen komen, er zijn werkers te weinig.

Dus zoals jullie zien zijn we hard aan het werk, er komt veel bij kijken, als je in ieder geval een jaar apart wil zetten voor arme kinderen in Borneo.
wij willen het verschil maken!!!

Rudi & Monique,

De eerste stap over het water

De eerste stap wordt gezet.
Nu we een beetje bijgekomen zijn van onze beslissing om naar Borneo te gaan, moeten we de eerste stappen gaan zetten.
Onze vrienden en familie vertellen dat we weggaan, de meeste staan achter ons en vinden het ook spannend.
Er wordt al gezegd dat ze ons zullen gaan missen, dus af en toe word er nu al een traantje gepinkt
En we zijn nog niet eens weg!!
Ook zijn er mensen die het niet begrijpen, reacties als ga je dat echt doen,en waar ga je dan van leven enz.
Ook een eerste stap is ons huis verkopen, we hebben komende week een paar afspraken met makelaars, we weten niet wat ons te wachten staat, een huis verkopen doe je niet elke dag.
De huizenprijzen zijn niet echt gunstig, maar we hebben een mooi huis, en denken wel dat we het verkocht krijgen aan een gunstige prijs.
We zijn ook aan het nadenken om mensen te vragen voor ons thuisfront, dit moeten de juiste mensen op de juiste plek worden, en ze moeten ook hun tijd en energie willen geven in deze tijd is dat niet zo eenvoudig.
Dus we zijn lekker druk bezig

groeten Rudi & Monique

It giet oan

It giet oan.... nee niet de elfstedentocht, een andere tocht, de tocht die met ons leven te maken heeft.
Lange tijd hebben we getwijfeld of we terug zouden gaan naar Borneo, en als we terug willen hoe gaan we dat doen.
We probeerde alles dicht te timmeren met zekerheden,huis verhuren,pensioen doorbetalen ,baan behouden door onbetaald verlof te nemen enz.
Totdat God een grote streep door de rekening zette ,en Rudi naar een andere school moest.
In eerste instantie waren we teleurgesteld, maar God liet weten dat we eerst nog toegerust moesten worden voor bepaalde dingen in ons leven, en nog dingen moesten leren voordat we konden gaan.
Ik (monique) was niet overtuigd dat God ons zou vragen te gaan ,en wilde pas gaan als God mij overtuigde!
Nou dat heeft Hij gedaan in een niet al te lange tijd heeft God het meerder malen bevestigd!!
Dus we gaan, mits we ons huis verkopen, maar God zal ook hier in voorzien.
God is onze enige zekerheid ,en als we op Hem vertrouwen in alles, dan hoeven we niet bang te zijn of te twijfelen.
God zorgt voor ons dat heeft Hij zelf beloofd!!
Dus nu de stap uit de boot ,op het water , spannend maar ook doodeng!!

Dit word zeker vervolgd.......

de laatste dag

De laatste dag om te bedenken wat we willen, morgen nemen we beslissingen die misschien wel ons hele leven kan veranderen !!!!!!

Rudi & Monique

Alweer een maand voorbij

De tijd gaat snel, alweer een maand voorbij ,febr. 2012 de maand waarin we een beslissing maken, over de verdere stappen van ons leven.
Wat willen wij, wat wil God, wat wil de omstandigheid.
We verwachten deze maand antwoorden op onze vragen, we hebben lang genoeg gewacht en vinden dat het tijd wordt voor actie, welke kant ook, waarheen ook, er moet actie komen.
Dus wordt het spannend.....en stilte voor de storm, want die komt er.

Rudi&Monique,