De reis van Kuching ( Maleisië) naar Nanga Pinoh (Indonesië) ongeveer 12 uur rijden is achter de rug.
Beschrijven hoe die reis was is moeilijk, op sommige wegen kan je goed rijden, maar op andere plaatsen is er gewoon geen asfalt meer over en zijn er meer putten dan weg.
Het hing er nog om of de volgeladen jeep het zou redden tot het project aangezien hij niet zo goed schakelde, ja het enige wat je dan kan doen is bidden en hopen dat de auto blijft rijden.
Geen putten maar echte kuilen zo diep dat sommige vrachtwagens gewoon omkantelen als ze te hard in een put rijden.
De enige beschrijving die een beetje in de buurt komt is een achtbaan in walibi, maar dan 12 uur achter elkaar.
We hebben een twee kamerhuisje met alles erop en eraan, behalve een aparte sauna, die is ingebouwd door heel het huis, en gratis.
De muggen bultjes zijn ook al her en der verschenen!!
Moeilijk is ook dat we twee talen tegelijk aan het leren zijn, het engels dat we kennen is maar schoolengels en Indonesisch, maar de eerste aarzelende zinnetjes Indonesisch hebben we al achter de rug, en engels is een kwestie van durven en hopen dat ze het verstaan.
Onze voorlopige taken zijn, Monique gaat toezicht houden in de keuken en is verantwoordelijk voor de common room dit is een gemeenschappelijke ruimte voor korte en sommige lange termijnbezoekers.
verder hebben er veel kinderen vakantie en is het tijd om heel veel kerstkaarten te maken voor de sponsors.
Ik ga voorlopig hand en spandiensten leveren, maar de bedoeling is dat ik in de workshop de zaken op orde ga zetten.
Het is hard werken maar wel in het tempo van de Indonesiërs , dus rustig aan, en daar moeten we nog wel een beetje aan wennen, dus zijn nog erg moe aan het eind van een werkdag.
De dag begint voor ons dan ook wel om 5.00 uur in de ochtend, maar gaan dan wel om 21.00 uur ongeveer slapen.
Zo zijn we lekker bezig en is het een goede afleiding want het gemis van familie, kinderen en vrienden en kennissen is er natuurlijk wel!
Foto's volgen nog, als het lukt met het internet.
Lieve groetjes,
Rudi en Monique
Beschrijven hoe die reis was is moeilijk, op sommige wegen kan je goed rijden, maar op andere plaatsen is er gewoon geen asfalt meer over en zijn er meer putten dan weg.
Het hing er nog om of de volgeladen jeep het zou redden tot het project aangezien hij niet zo goed schakelde, ja het enige wat je dan kan doen is bidden en hopen dat de auto blijft rijden.
Geen putten maar echte kuilen zo diep dat sommige vrachtwagens gewoon omkantelen als ze te hard in een put rijden.
De enige beschrijving die een beetje in de buurt komt is een achtbaan in walibi, maar dan 12 uur achter elkaar.
We hebben een twee kamerhuisje met alles erop en eraan, behalve een aparte sauna, die is ingebouwd door heel het huis, en gratis.
De muggen bultjes zijn ook al her en der verschenen!!
Moeilijk is ook dat we twee talen tegelijk aan het leren zijn, het engels dat we kennen is maar schoolengels en Indonesisch, maar de eerste aarzelende zinnetjes Indonesisch hebben we al achter de rug, en engels is een kwestie van durven en hopen dat ze het verstaan.
Onze voorlopige taken zijn, Monique gaat toezicht houden in de keuken en is verantwoordelijk voor de common room dit is een gemeenschappelijke ruimte voor korte en sommige lange termijnbezoekers.
verder hebben er veel kinderen vakantie en is het tijd om heel veel kerstkaarten te maken voor de sponsors.
Ik ga voorlopig hand en spandiensten leveren, maar de bedoeling is dat ik in de workshop de zaken op orde ga zetten.
Het is hard werken maar wel in het tempo van de Indonesiërs , dus rustig aan, en daar moeten we nog wel een beetje aan wennen, dus zijn nog erg moe aan het eind van een werkdag.
De dag begint voor ons dan ook wel om 5.00 uur in de ochtend, maar gaan dan wel om 21.00 uur ongeveer slapen.
Zo zijn we lekker bezig en is het een goede afleiding want het gemis van familie, kinderen en vrienden en kennissen is er natuurlijk wel!
Foto's volgen nog, als het lukt met het internet.
Lieve groetjes,
Rudi en Monique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten