Het had wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk hebben we onze caravan en onze auto verkocht aan lieve vrienden, die er zeer blij mee waren. Op zulke momenten denk je terug aan al die avonturen die we met onze caravan mee gemaakt hebben.
Zoals vorig jaar toen we aan de voet van de Mont Blanc op een camping reden en een verkeerde afslag op de camping namen, ik moest omkeren met de caravan op een smal straatje vol hindernissen, en bergop, dit was een huzarenstukje. De modder die toen in het rond vloog hangt nu nog altijd op de caravan spiegels.Het was uiteindelijk gelukt, maar met veel stuurmanskunst, nee niet alleen door de bestuurder maar ook diegene die aanwijzingen gaf.
Of die keer dat we met de auto en de caravan op de trein reden, nee niet tegen de trein, op een wagon in Zwitserland zodat we met de trein door een berg reden het onbekende tegemoet, wat was het spannend allemaal, mmmm nu ik er zo over denk, ga ik ons tweede huisje wel missen, maar we weten waarvoor we het doen, voor de kinderen in Borneo die helemaal geen huisje hebben, dus tja we kunnen wel met wat minder.
Verder is het een grote puinhoop in huis, overal staan dozen, Alles moet weg het lijkt wel een markt, als iemand op bezoek komt, proberen we zoveel mogelijk te vertellen wat we allemaal te koop hebben. Maar het meeste is al wel verkocht en de rest daar zal de kringloopwinkel goed mee zijn.
Druk aan het zoeken om het beste en goedkoopste vliegticket te vinden, de datum dat we willen vertrekken is 11 september, ja dat is durven he op deze datum vliegen. We vinden wel wat, maar je kan niet voor een jaar boeken, het wordt waarschijnlijk een half jaar boeken en na dat half jaar omboeken naar een latere datum, waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan, ook op tijd informeren of mijn gitaar ook mee kan, deze kan ik geen jaar missen ( als er iets zou zijn dat ik op een onbewoond eiland zou meenemen, buiten mijn vrouw natuurlijk)
Ook druk bezig met het zoeken van sponsors, overal sponsor brieven uitgedeeld en bekend gemaakt dat we naar Borneo gaan, hopelijk krijgen we goede reactie's en zijn er toch nog mensen die een bijdrage over hebben en ons willen steunen en door ons de kinderen wil helpen om aan hun toekomst te bouwen.
Langzaam maar zeker gaan we naar het eindpunt en het beginpunt toe, mijn baan is al opgezegd, het punt van terugkeren is voorbij, maar we hebben er nog altijd vertrouwen in dat we de juiste beslissing genomen hebben.
We hebben dan wel geen Hobby meer, maar we hebben nog genoeg te doen.
Groeten Monique & Rudi <><
Zoals vorig jaar toen we aan de voet van de Mont Blanc op een camping reden en een verkeerde afslag op de camping namen, ik moest omkeren met de caravan op een smal straatje vol hindernissen, en bergop, dit was een huzarenstukje. De modder die toen in het rond vloog hangt nu nog altijd op de caravan spiegels.Het was uiteindelijk gelukt, maar met veel stuurmanskunst, nee niet alleen door de bestuurder maar ook diegene die aanwijzingen gaf.
Of die keer dat we met de auto en de caravan op de trein reden, nee niet tegen de trein, op een wagon in Zwitserland zodat we met de trein door een berg reden het onbekende tegemoet, wat was het spannend allemaal, mmmm nu ik er zo over denk, ga ik ons tweede huisje wel missen, maar we weten waarvoor we het doen, voor de kinderen in Borneo die helemaal geen huisje hebben, dus tja we kunnen wel met wat minder.
Verder is het een grote puinhoop in huis, overal staan dozen, Alles moet weg het lijkt wel een markt, als iemand op bezoek komt, proberen we zoveel mogelijk te vertellen wat we allemaal te koop hebben. Maar het meeste is al wel verkocht en de rest daar zal de kringloopwinkel goed mee zijn.
Druk aan het zoeken om het beste en goedkoopste vliegticket te vinden, de datum dat we willen vertrekken is 11 september, ja dat is durven he op deze datum vliegen. We vinden wel wat, maar je kan niet voor een jaar boeken, het wordt waarschijnlijk een half jaar boeken en na dat half jaar omboeken naar een latere datum, waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan, ook op tijd informeren of mijn gitaar ook mee kan, deze kan ik geen jaar missen ( als er iets zou zijn dat ik op een onbewoond eiland zou meenemen, buiten mijn vrouw natuurlijk)
Ook druk bezig met het zoeken van sponsors, overal sponsor brieven uitgedeeld en bekend gemaakt dat we naar Borneo gaan, hopelijk krijgen we goede reactie's en zijn er toch nog mensen die een bijdrage over hebben en ons willen steunen en door ons de kinderen wil helpen om aan hun toekomst te bouwen.
Langzaam maar zeker gaan we naar het eindpunt en het beginpunt toe, mijn baan is al opgezegd, het punt van terugkeren is voorbij, maar we hebben er nog altijd vertrouwen in dat we de juiste beslissing genomen hebben.
We hebben dan wel geen Hobby meer, maar we hebben nog genoeg te doen.
Groeten Monique & Rudi <><
Geen opmerkingen:
Een reactie posten