Het normale leven

Het is eventjes geleden dat er nog een blog verschenen is, maar in het normale leven komen dezelfde dingen terug en beleven we minder avonturen.
Wel willen we even een update geven over hoe het er nu voorstaat.
De meeste weten het al wel maar voor de zekerheid.
We wonen al een paar weken in Ter Aar en het bevalt ons prima hier in het groene hart zoals het hier genoemd wordt.
De rust en de kleinschaligheid van de dorpen is mooi om te zien en te beleven, bijna geen stoplichten en weinig verkeer en de rust bevalt ons wel.

Ook is sinds kort Rudi terug aan het werk gegaan in het onderwijs en waarschijnlijk gaan we eind van de maand het eerste salaris krijgen, dit wordt tijd want het leven in Nederland is duur en lang zouden we het niet meer vol gehouden hebben met ons spaargeld.

Ook is er vooruitzicht dat Monique weer langzaam aan het werk gaat, dus langzaam maar zeker worden we een gewoon doorsnee Nederlands koppel.
Alhoewel met de ervaringen die we achter ons hebben, zijn we toch bevoorrecht dat we dit hebben mogen meemaken.

We kijken met tevredenheid terug op hetgeen we beleefd hebben en hebben er geen minuut spijt van, sterker nog, moest er een gelegenheid zich voordoen dan zullen we niet twijfelen  om een nieuw avontuur aan te gaan.
Hoe dat uit pakt weten we niet, misschien blijven we een jaar, misschien blijven we tien jaar of blijven we voorgoed in  Nederland, maar we zullen zeker als het kan nog wel de gelegenheid nemen om op z,n minst op bezoek te gaan naar Indonesië en Suriname om onze vrienden terug te ontmoeten.

Dan willen we de sponsors nogmaals bedanken, zonder jullie hadden we dit niet kunnen doen, en wie weet, kunnen we ooit weer eens een beroep op jullie doen.

Rudi & Monique <><

Nederland is helemaal niet veranderd, wij wel!

Nederland is helemaal niet veranderd, wij wel!

Als je zo door de stad loopt merk je wel dat we weer anders denken dan de gemiddelde Nederlander.
We zijn alweer bijna drie weken terug en hebben ons weer moeten aanpassen aan het westerse denken.
Het geven, geven, geven is weer veranderd in het hebben, hebben, hebben, maar hier willen wij niet aan meedoen.

We zullen ons zeker verzetten tegen deze mentaliteit, maar in deze maatschappij  zal dat niet meevallen, we weten dat er ook vele mensen zijn die het hart op de juiste plaats hebben, en God liefhebben, en de ander als zichzelf!!

De opdracht 1 was toen we op Schiphol aankwamen....... werk zoeken!
Werk zoeken voor een 51jarige als docent bouwtechniek in de buurt van Hoofddorp tussen al die tienduizenden werklozen, dat gaat nooit lukken hoorde we van iedereen.
En het moet ook nog zo snel mogelijk, want we hebben geen inkomen en kunnen het niet lang meer uitzingen.

Opdracht 2 was, een huis zoeken!
We staan al een half jaar ingeschreven om een huis te huren, maar kregen te horen dat we pas na tien jaar ingeschreven te staan in aanmerking komen om een huis te vinden.
Mooi vooruitzicht, nog negen en een half jaar op straat wachten voor we een huis vinden!!
Particulier huren is ook nog een mogelijkheid als we op zijn minst 1000 eurootjes per maand zouden betalen, maar aangezien we niet zo veel verdienen zonder baan.

Mission impossible  1 en 2 dus.

Bezig met opdracht 1, vele sollicitatiebrieven sturen, maar zoveel docent bouwtechniekers worden niet gevraagd, en een zo goed als volle baan zijn er niet veel, en wie wil er nog zo'n 50+ er.
Ja een paar 20% of 40% banen, maar daar kunnen we niet van leven.


Bezig met opdracht 2, logeren, zwerven van het ene huis naar het andere, en soms 3 of 4 verschillende bedden per week. In de ochtend wakker worden en even bedenken waar sliepen we ook alweer, en in welk dorp, stad!
Gelukkig zijn er mensen die ons een kamer of zelfs een heel huis aanbieden als ze op vakantie zijn.
Dus het geven geven geven zit er bij sommige mensen ook in, al zijn ze in de minderheid.

Nu bijna drie weken verder.

Ik (Rudi) heb een baan in de buurt, precies wat ik nodig heb en als docent bouwtechniek (hoe is het mogelijk hè).

We hebben een huis dat we voor niet al te veel geld kunnen huren in een rustige dorpje in de buurt.

Is Mission impossible dat toch mogelijk, jullie kunnen hierover denken wat je wil maar wij weten dat het geen toeval is wat hier voor onze ogen gebeurd is.
Staat er ergens niet geschreven dat alles mogelijk is voor wie geloofd. wij kennen iemand die weet wat wij nodig hebben, we hebben wat geduld, en vertrouwen moeten hebben in HEM, maar uit eindelijk zegent hij ons!!
Wat zijn we enorm trots en dankbaar dat we die God mogen kennen!
Hij laat ons niet in de steek en dat heeft Hij maar weer eens bewezen.

Hoe het verder gaat met deze blog, als er inspiratie is om verder te schrijven zullen we dat zeker af en toe blijven doen, en wie weet komt er een dag om nieuwe avonturen te beleven ergens op de wereld.


Rudi & Monique <><

Weer afscheid nemen! (laatste blog vanuit Suriname)

Nog een week en dan vertrekken we weer richting Nederland.
Je zal denken, dat we dat toch al wel een beetje gewoon zijn om afscheid te nemen, en mensen weer los te moeten laten.
Dat is waar maar het blijft toch moeilijk om mensen achter te laten waar we een aantal maanden mee opgetrokken hebben.

Zo is er Harm en Jessica Nederlanders die hier met hun kinderen al een anderhalf jaar wonen en vrijwilligerswerk doen onder de kinderen en tieners.
Het is niet niks om alles achter te laten en met je gezin naar Suriname te vertrekken.
Terug kijkend hebben we heel wat avonturen beleeft met Harm die een echte natuurvriend is.
kijk op http://www.oosterhuis-suriname.nl voor meer informatie over Harm en Jessica.

Rogier ook Nederlander woont met zijn gezin al vijf jaar in Suriname en werkt met de drop-out 's, dit om ze een mooie toekomst te geven, daar waar ik met deze groep een kleine bijdrage heb mogen leveren. Op die paar maanden krijg je toch wel een band met elkaar.
kijk op http://www.adopteereendropout.nl voor meer informatie over Rogier en zijn werk.

Roos en Robbie een Surinaams koppel met Mario een meervoudige gehandicapte jongen, die Monique bijstaat en helpt waar het kan.
http://www.stichtingromario.nl voor meer informatie over Mario.

Bitra die een schoonmaakster is van Lob Makandra, waar we een speciale band mee hebben gekregen, en die we de liefde en aandacht hebben kunnen geven die ze verdiend!

De kinderen van het kinderhuis die we persoonlijke liefde en aandacht hebben mogen geven en een steentje bij hebben mogen dragen aan de opvoeding van de kinderen en het begeleiden van de pleegouders.

Het rijtje is hiermee nog niet klaar we hebben nog, Jennifer en Eddy, Sila, Gloria en Winston, Salomien, Robert, J.K en nog vele andere.

Allemaal mensen die op onze pad gekomen zijn en waar we afscheid van moeten nemen, sommige voorgoed en andere die zien we misschien nog terug in Nederland.

Maar we danken God voor al deze mensen die ons gegeven zijn geweest.

Maar ook kijken we uit naar al die nieuwe mensen die we gaan ontmoeten, mensen die op ons pad gaan komen op onze nieuwe baan, rondom ons nieuwe woonplaats waar dat ook moge zijn.

Onze toekomst is nog een groot vraagteken, we weten nog niet welke kant het op gaat met ons leven.
Maar zoals we al meer mee gemaakt hebben, God zorgt voor ons en waar we ook terecht gaan komen, het is altijd op de beste plaats.
Tips blijven altijd welkom natuurlijk!

Maar eerst gaan we genieten van het weerzien van onze kinderen, ouders en familie en kennissen.

Wij wensen u allemaal een hele fijne vakantie, en blijf onze blog volgen!!!

Rudi & Monique <><

Aanpassen, een appeltje eitje.

Nog een maand en dan zijn we alweer een half jaar in Suriname, d.w.z. dat we dan terug naar Nederland komen.
In dat half jaar hebben we heel wat meegemaakt, we hebben de Surinaamse cultuur beter leren kennen.
Het sloffen van de ene plek naar de andere hebben we feilloos onder de knie, een uurtje wachten geen enkel probleem, met Chinese spullen werken, je weet dat het kapot gaat zodra je het in handen hebt.
Alles roest onder je handen vandaan, de kleine miertjes die elke keer weer in je koffie of drinken kruipen.
Het stroom en water wat regelmatig uitvalt, dus de fans die het niet doen, maar ook niet kunnen baden(Surinaams voor douchen)
Het altijd moe zijn, zelfs als je niets doet en lekker geslapen hebt.
De kakkerlakken die wegvluchten als je het licht aandoet en in de keukenkastjes wonen, we schrikken er zelfs niet meer van.
Voor je gaat slapen een half uurtje muggen jagen, tja dat hoort er bij en ja duizend keer gestoken worden zelfs dat word je gewoon.
De kikkers die in de avond een fluitconcert geven, ik zeg wel fluiten want kwaken doen ze hier niet.
Als je ergens loopt in het gras heb je al een gewoonte ontwikkeld om goed uit te kijken voor slangen, er zitten hier tenslotte giftige slangen zoals de Labaria kijk hieronder, waar je liever niet door gebeten wilt worden.

Het liefst hou ik het op vriendelijke slangen zoals hieronder.

Maar boven alles is er de hitte en het zweten en sinds een paar dagen de stortbuien, want het is de regentijd.

Een mens zit toch wonderbaarlijk in elkaar, je past je overal aan in welke omstandigheden je ook zit.

Wat gaan we na Suriname doen? Een goede vraag waar we het antwoord nog niet van weten.
We hebben de laatste maanden net niet genoeg geld gehad om hier te overleven dus hebben we van ons spaargeld moeten bijleggen.
Dit betekend dat we niet meer een dergelijk werk kunnen blijven doen zoals we nu gedaan hebben, misschien krijgen we ooit nog eens de gelegenheid om kinderen of volwassenen waar dan ook te helpen.
Maar voorlopig zullen we terug onszelf moeten voorzien van een inkomen en werk gaan zoeken.
Op zich is dat geen probleem om weer te gaan werken, het probleem is werk vinden!
Ik (Rudi) ben daarom druk aan het solliciteren om weer in het onderwijs aan de slag te kunnen.
Maar solliciteren vanuit Suriname is niet echt handig maar wel mogelijk.
En aangezien alles mogelijk is voor wie geloofd moeten we dit in de handen van God leggen, alleen Hij kan voorzien in werk en inkomen en een woning niet te vergeten.

Dus het is weer spannend afwachten wat er komen gaat.
Als er iemand een tip heeft horen we het graag.

Rudi & Monique <><

Even naar de winkel!

We hebben het al een paar keer over de Chinese winkels gehad maar daar kan je niet alles kopen.
Daarom gaan we soms naar een winkel waar ze westerse spullen hebben b.v. producten van de spar of van de aldi.
Maar dat is een hele onderneming, de laatste keer dat we gingen moesten we met de taxi die gelukkig niet zo duur is, naar de winkel.
Als je dan toch weg bent, is het handig om ook meteen een hapje te eten.

Aan de kassa van de winkel staan er verschillende mannetjes klaar om te helpen met de boodschappen.
Je moet alleen het winkelkarretje maar tegen de kassa rijden en de boodschappen worden op de band gezet en na het gepiep van de kassa in een doos geladen.
Alleen betalen moet je nog zelf doen, jammer is dat!
En dan loopt er nog een mannetje mee naar de auto en zet het zelfs in de kofferbak voor jou.
Met 1 srd ( 25 Eurocent ) als fooi gaan ze weer vrolijk verder.
Maar ik Rudi had een taxi gebeld en zelfs dat is niet eenvoudig, als je zegt over een half uur dan moet je maar hopen dat hij op tijd is en dat hij weet waar hij moet zijn.
Dus met onze boodschappen staan we op de stoep te wachten, na een kwartier stopt er een man met vrouw en twee kinderen en vraagt of wij een taxi gebeld hadden.
Ha dus u bent de taxi, wij zijn met drie personen en boodschappen?
Geen probleem zegt hij, de kinderen achteraan tussen de boodschappen in de kofferbak en wij met z,n drieën op de achterbank.
Zwaar geladen rijden we verder om bij elk putje en hobbeltje in de weg een schurend geluid te horen van de linker achterband en bij elke verkeersdrempel ( en dat zijn er vele en hoge) de onderkant van de auto over de drempel te horen en voelen schuren.
Meneer de taxichauffeur, euu gaat het wel goed zo?
Geen probleem even de band oppompen was het antwoord.
Met een iets minder schurend geluid en met een paar millimeter dunnere onderkant van de drempels zijn we toch thuisgekomen en dat voor € 6,5 een koopje toch, maar dan moet je wel de taximan en zijn gezin erbij nemen.

Een paar weken geleden waren we er ook even tussenuit geweest en op de terugweg en na een paar cocktails zag Robert een vuilniswagen met een zwaailamp rijden en zei: "hè daar heb je een strooiwagen!!"
Niet dat hij teveel gedronken had, maar s'avonds, een grote wagen met oranje zwaailampen, hij was even vergeten dat we in Suriname waren.
We hebben daar wel erg om moeten lachen en plagen hem daar nog regelmatig mee.
Robert is een Nederlandse Jongeman die hier ook al bijna drie maanden rondhangt, en ook nog wat vrijwilligerswerk doet op Lob Makandra.
Nu ja Nederlandse jongen, vanuit de achterhoek is dat nog Nederland?

Ook de plaatselijke school bezocht, met meer dan 1200 leerlingen waarschijnlijk de grootste school van Suriname.
Een gedeelte van de school ziet er redelijk netjes uit, maar in de andere helft geven ze les in veel te donkere lokalen van wat vroeger een oude markt was. Met vele klassen naast elkaar alleen gescheiden door wat golfplaten proberen de juffen hier les te geven.

Aan deze juf hebben we de vraag gesteld hoeveel kinderen er in de klas zaten?

52!! Wat 52 kinderen? Maar we zijn dan ook met z,n tweeën was het antwoord.

Zoveel kinderen, als er vijf weglopen heb je het nog niet in de gaten.

Soms als er leerkrachten ziek zijn, moeten ze klassen vrijaf geven omdat er te weinig personeel is.

Mooi hé al die schooluniformen, alle kinderen van de lagere scholen van Suriname lopen in dezelfde kleding, moet je in Nederland eens proberen.

Maar toch slagen ze erin om les te geven, petje af voor deze mensen.

Rudi & Monique <><

Helpen waar het kan.

Als je al een tijdje in Suriname leeft, begin je meer en meer te leren van de cultuur en van de mensen.
We beginnen meer mensen, beter te kennen en vrienden te maken.
Ook beginnen we meer de nood van de mensen te zien!
We horen verhalen van kinderen, waarvan je in het westen geen voorstelling kan van maken.
Kinderen waar van bij geboorte tegen gezegd wordt dat ze eigenlijk niet gewenst zijn, dat ze niets kunnen, en dat ze een last zijn voor de familie, mishandelt, misbruikt, kinderen die niet kunnen lezen of schrijven, omdat ze niet naar school kunnen en ga zo maar door!
Hoe kunnen zulke kinderen ooit een normaal leven leiden als ze volwassen zijn.
Ik spreek niet van een enkel geval, de meeste kinderen zijn zwaar verwaarloosd en hebben een grote nood aan aandacht en liefde.

Ook de armoede wordt beter zichtbaar voor ons, als je op een zondag de mensen ziet komen naar de kerk, denk je dat er geen arme mensen zijn, ze zijn gekleed alsof ze een afspraak hebben met de koning ( in feite is dat ook zo natuurlijk) maar soms echt in het extreme zoals in een avondjapon, kleding met alles daarop aangepast, schoenen, tas enz
Maar intussen weten we dat de mensen veel waarde hechten aan uiterlijke schijn en dan vooral wat hun kleding betreft, vooral op zondag is dat opvallend.
Zo kan het zomaar zijn dat een vrouw een prachtige jurk aan heeft, maar wel in een houten huisje woont zonder vloer en waar amper water en stroom is.
Je kan het je niet voorstellen dat ze die jurk zo netjes kan houden.
Dus de armoede zie je niet onmiddellijk maar als je de mensen beter leert kennen hoor je de vele schrijnende verhalen.
We hebben kennis gemaakt met een kinderhuis in de buurt waar zo een tiental kinderen opgevangen worden.
Er is een grote nood aan helpende handen in kinderhuizen.
Het eerste is natuurlijk geldgebrek en dan zijn er de kinderen die allemaal traumatische ervaringen hebben.
Met deze gegevens kan iedereen wel bedenken dat het uiterst moeilijk is om een kinderhuis te hebben, en dat je ook wel wat in je mars moet hebben om dit aan te kunnen.
Maar sommige mensen voelen zich geroepen zoals ook deze al wat oudere mevrouw die getrouwd is met een creoolse man.
Ze hebben echt een hart voor kinderen met problemen.

Dit kinderhuis kwam op ons pad, en we zijn gaan kennis maken, ze gaven aan dat ze  best wat hulp zouden kunnen gebruiken.
Al gauw zagen we allerlei dingen die niet zo goed liepen, we zagen dat er weinig structuur is, en dat ze zo'n goed hart hebben dat ze het moeilijk vinden om consequent te zijn.
Vanwege privacy redenen kunnen we hier niet verder op ingaan.
Het eerste wat we gedaan hebben is een beetje orde scheppen in de chaos.

Hier zie je wat ik onder een eenpersoonsbed van een jongen onderuit haal, kijk ook even wat er op het bed ligt.
Dit bedoelen we met orde in de chaos scheppen!!

We willen ze graag gaan begeleiden, aangezien we hier in Suriname een cursus hebben gedaan wat te maken heeft met de opvoeding van de kinderen, kunnen we hiermee aan de slag en proberen hun adviezen te geven, en merken dat ze daar echt wat mee doen, wat natuurijk heel fijn is!
Ondertussen proberen we de kinderen, persoonlijke aandacht te geven, waar ze echt zienderogen van genieten.
Heerlijk, hier kunnen we echt van genieten, we zijn in het begin van de dit half jaar iets kwijt geraakt, maar we zien dat God het weer terug geeft ook al is het op een andere manier
Dus hier gaan we ons vooral op richten de komende maanden, met daarnaast de andere taken die we hier hebben!

Wat is het heerlijk om andere mensen in nood te helpen, we kunnen het iedereen aan raden, je krijgt er ook weer zoveel voor terug!!!

Tot slot nog een leuk filmpje, wat doen de jongens in Suriname als ze dorst hebben?
Ze plukken een kokosnoot gooien die een paar keer op de grond en drinken maar.

Rudi en Monique <><

Geen paaseieren, geen koningsdag

Pasen in Suriname, dat hebben we ook alweer meegemaakt.
Ook hier gedenken ze dat Jezus aan het kruis is gestorven en nog belangrijker is opgestaan uit de dood.
Het is hier de gewoonte om met Pasen mensen te dopen, dus werden er op paaszondag maar liefst 16 mensen gedoopt.
In het plaatselijk zwembad wat hier uiteraard in de open lucht ligt, werd er gedoopt.
Na het dopen is er zoals wel meer gebruikelijk is, eten voor iedereen, dat wordt hier overal gegeven in piepschuim bakjes, handig maar zeer milieuvervuilend.
Na het eten zie je dan overal piepschuimen bakjes liggen, die dan nog eens onder handen (poten) genomen worden door de plaatselijke honden en een heleboel ongedierte.
Overal naast de wegen ligt vuil, net toen we naar de plaatselijke winkel wandelde, liepen we achter een vrouw met een paraplu.
Nee niet voor de regen maar voor de zon.
Maar we zagen dat die paraplu kapot was, dus die werd gewoon naast de weg gegooid bij al de andere troep.

En natuurlijk geen koningsdag geen feest voor de koning, alhoewel er hier regelmatig feest wordt gevierd voor een andere Koning, meestal zondag's in de kerk.
En dat gaat er hier een beetje luidruchtiger aan toe dan in de meeste kerken in Nederland.
Ook de vele danspasjes en de swingende muziek ontbreekt niet, ja op dat vlak kunnen wij nog wat leren van de Surinamers.

Maar de afgelopen week is het verschrikkelijk druk geweest, maar liefst tweehonderd mensen waren komen logeren in Lob Makandra, voornamelijk vrouwen.
Elk plekje was bezet en dus ook naast ons in de twee slaapkamers zaten een heleboel tienermeiden.
Die hadden natuurlijk feest op de kamer, dus van slapen is niet zoveel terecht gekomen.
Daarom zit ik een beetje sacherijnig en met slaaptekort deze blog te schrijven.

Maar gelukkig zijn de bezoekers allemaal weer naar huis dus de rust is wedergekeerd, heerlijk is dat toch, of worden wij te oud voor dit soort avonturen!

Vorige week toen we weer eens naar de plaatselijke winkel gingen.... hier is een beetje meer uitleg nodig.
Er zijn hier zeer veel winkels soms wel naast elkaar, al die winkels zijn van Chinese eigenaars.
In elke winkels zijn dezelfde producten te verkrijgen en niet duur, alleen zeggen ze hier, dat Chinese spul is van minder goede kwaliteit, en dat is ook zo.
Je kan het 1 keer gebruiken en dan is het al kapot of het is verroest.
Maar handig is wel dat al die winkels van s'morgens vroeg open zijn tot tien uur s'avonds en dat elke dag van de week ook zondags.
Dus lopen we heel vaak naar de winkel, hij is toch altijd open.
Dus we wandelen langs een grasveldje en zagen daar een slang zitten in het gras.

Ik wil ze wel graag op de foto natuurlijk maar moet voorzichtig zijn, want hier zitten giftige slangen waar je liever niet door gebeten word.
Dus de plaatselijke specialist Harm gebeld, die echt gek is op slangen.

Harm is een Nederlander die hier met zijn vrouw en bijna drie kinderen al anderhalf jaar op Lob Makandra woont.
Je hoeft maar naar Harm een slang te roepen en hij staat al voor de deur.
Harm komt aangesneld en stelt onmiddellijk vast dat het geen gifslang is, het is een kielrugslang.

Na twee pogingen en voor die slang het in de gaten heeft, heeft Harm ze al te pakken.
Ik heb mijn foto en Harm is tevreden dat hij weer een slang gepakt heeft en natuurlijk weer vrijgelaten want de Surinamers willen alle slangen onmiddellijk doodmaken.

Even heel iets anders,
Er was ons ter oren gekomen dat er hier een gezin was met 7 kinderen die het niet breed had, dus wij dachten misschien kunnen we haar een kleine bijdrage geven, er werd ons aangeraden om haar iets ervoor te laten doen want ze pakken niet zomaar geld aan!
Een afspraak met de moeder gemaakt en gevraagd of ze eventueel iets voor me zou willen strijken en jawel ze wilden dat wel doen.
Heel fijn maar op zich  vind ik het niet prettig om iemand voor me te laten werken maar goed ik dacht dit is voor het goede doel!
Tijdens het strijken gezellig gebabbeld en vertelde ze dat ze een baan had op de kinderopvang maar dat ze daar ook bitter weinig verdient.
Maar ook vertelde ze dat ze haar kinderen soms geen eten kan geven of niet naar school kon laten  gaan omdat ze geen geld had voor de bus.
Dit zijn toch wel schrijnende verhalen, en zei tegen haar ik ben even weg even wat boodschappen doen, ik stond in de winkel en ik dacht dat gaat vandaag niet gebeuren dat ze haar kinderen niets te eten kan geven, dus heb ik wat voor haar meegebracht!
Ze was na twee uur strijken klaar, dit ging op z,n Surinaams maar we hebben zo gezellig de tijd gehad om elkaar wat beter te leren kennen.
Ze ging naar huis met een kleine bijdrage en een tas met boodschappen, later hoorde ik dat ze het gezellig vond, en haar kinderen met een gevulde buik naar school kon laten gaan omdat ze genoeg geld had nu.
Dan ben ik dankbaar dat we hier zijn en iets kunnen betekenen voor een ander, ook al zijn het kleine dingen in onze ogen.
Maar het zijn de kleine dingen die het hem doen toch!!

Rudi & Monique <><

Even naar Europa

Het is toch een heel gedoe om ergens in een land te verblijven.
In Indonesië moesten we om de twee maanden het land uit om onze visum te vernieuwen, dit betekende even met de bus 12 uur rijden naar Maleisië, even een paar stempels halen en weer 12 uur rijden terug naar Indonesië.
Nu in Suriname moesten we na 3 maanden het land uit om een paar stempels te halen.
Maar het land uit is niet zo eenvoudig.
De buurlanden van Suriname zijn, in het westen Guyana, in het oosten Frans Guyana en in het zuiden Brazilië.
Brazilië sprak ons wel aan, voetbal kijken, sfeer proeven, samba enz..
Maar om daar te komen moet je met het vliegtuig of met de boot op de rivier, want wegen lopen niet naar Brazilië.
Guyana of Frans Guyana, het tweede ligt dichterbij Paramaribo, dus dat is het geworden.
Frans Guyana is ook Europa, dus moeten we ons daar beter thuisvoelen was het idee.
Gelukkig hadden we iemand bereid gevonden om met ons mee te gaan, we zouden in een hangmat slapen. Ook hadden we gehoord van de schildpadden die daar in de buurt ( een uurtje rijden ) op het strand eieren kwamen leggen.
Dat moesten we zeker zien!!

We vertrokken om half zes met een busje, denk je, dan gaat het vlot zo vroeg.
Nee hoor eerst naar de stad om te wachten op meer mensen die misschien zouden meerijden.
Dan hebben we een klant om mee te rijden, moet ze eerst naar de markt, dus een uurtje wachten, komt ze terug wil ze toch niet meerijden. Een meneer die instapt en na een halfuurtje wachten toch weer uitstapt en met een ander busje verder gaat.
Twee uur later eindelijk genoeg mensen gevonden en vertrekken maar, met drie (big mamma's) en wij. Na drie uurtjes rijden, aan de balie van de grens van Suriname een nukkige douane meneer, wat moeten jullie, mmmm we willen naar Frans Guyana meneer, dan moet je dat zeggen hé, (euh dat zie je toch we komen van daar en gaan naar daar) denken we.
We denken dat hij dringend aan vakantie toe was.
Dan een bootje in en varen naar de overkant Frans Guyana, weer een stempeltje halen en weer een stukje varen.

En ja hoor Europa, rechts rijden en betalen in euro's, wat is dat raar die euro's even wennen weer.
Dan waren we er eindelijk, diezelfde avond konden we met een aardige Fransman meerijden naar de zee, het was een wat oudere man, altijd gedacht dat oudere mensen rustiger reden, daar hadden we ons toch aardig op verkeken!
Deze man scheurde over de weg met 120/130 km/u over smalle weggetjes, kinderen langs de kant van de weg, stikdonker dus je ziet de mensen bijna niet lopen vanwege hun huidskleur, honden die gewoon de weg overlopen,
en stiekum dacht ik '' toch zit ik liever in de langzaam rijdende bus van Borneo ook al is het dan met allemaal gaten en kuilen in de weg"
Maar goed u zult begrijpen dat er aardig wat schietgebedjes zijn gedaan onderweg!
En praten met een Fransman die een beetje Duits kent en geen woord Nederlands of Engels dat is niet zo gemakkelijk.  pff maar gelukkig we kwamen veilig aan bij de zee, we liepen een stuk over het strand en probeerde met het lampje van onze telefoon te zoeken naar schildpadden, opeens zagen we een groepje mensen staan en jawel hoor daar lag een joekel van een schildpad in het zand!!

Een stukje verderop lag er weer een grote schildpad te graven in het zand, er werd verteld dat ze een gat aan het graven was om haar eieren in te leggen, we wilden echt wachten tot zij eieren gelegd had, maar ja hoelang gaat dat duren aangezien een schildpad niet zo van de snelle is!!

Ondertussen wilde we eigenlijk foto,s maken maar je mocht niet met licht in haar ogen schijnen want dan zou zij terug gaan in de zee, dus een rood zakje om het licht heen en toch proberen foto,s te maken want dit is toch een unieke gebeurtenis!

En ja hoor ongeveer na een uurtje zien we dat het schildpad wel 80 of 90 eieren neerlegde in de kuil, echt mooi om te zien van zo dichtbij, daarna schuift zij weer zand over de eieren, draait zich om dat gaat ook niet zo snel als dat ik het zeg hihi, en gaat uiteindelijk de grote zee weer in.

Dit was echt een cadeautje, zoiets unieks te zien van dichtbij, en dan besef je weer, wat heeft onze God de natuur toch mooi gemaakt, en wat maken mensen er vaak een zooitje van, als ze dan proberen de eieren weg te halen en te verkopen!

En dan weer terug in de auto, en de ogen dicht houden tot we weer terug zijn op plaats van bestemming, om ons hangmat in te kruipen om nog wat na te genieten,

totdat we onze buurman horen snurken, (want ik Monique slaap met vier mannen in dezelfde kamer) het lijkt wel als een Schildpad zo hard, maar toch maar proberen te slapen.
De terugreis was hetzelfde als de heenreis maar dan in de andere richting met diezelfde nukkige douane meneer die nog altijd geen vakantie heeft gekregen.

Rudi & Monique <><

Wat doen we bij Lobmakandra.

Lob Makandra is in het Nederlandse ''heb elkaar lief''.
Lob Makandra wil naastenliefde tonen en andere aanmoedigen en faciliteren om hetzelfde te doen.
Dat is het idee achter Lob Makandra, samen werken aan maatschappelijke verbetering in Suriname.
En daar mogen wij een klein deeltje aan meewerken.

Een project waar we aan meegeholpen hebben is b.v. de bibliotheek.
Het stond al langer op het verlanglijstje van Lob Makandra om een bibliotheek te openen.
Er zijn nog veel mensen in de buurt die nog niet zo goed kunnen lezen en schrijven. Door middel van boeken te lezen, ieder op zijn eigen niveau willen ze mensen de gelegenheid geven om hun kennis en leesvaardigheid te verbeteren, maar ook door christelijke boeken mensen kennis te laten maken met het christelijke geloof.
Toen we hier net waren moest er nog veel gebeuren aan de bibliotheek, boeken hadden ze gekregen vanuit Nederland, maar met een hele laag stof erop. Dus de boeken hebben we samen met vier vrijwilligers uit Nederland schoongemaakt en in de boekenkasten gezet.
Dan nog wanden dichtmaken, schuifwanden zetten, schilderen en na een paar weken samen werken was het zover, de bibliotheek kon open.

Deze foto's zijn van de opening van de bibliotheek, het is een heel feestje geworden.

Hier heb je een goed beeld van hoe het is geworden.

Ook begeleid een gezin met een gehandicapt kind Mario, waar ze haar handen vol heeft aan tips geven hoe de ouders de verzorging het beste kunnen aanpakken.
Deze jongen van 21 jaar is meervoudig gehandicapt, hij was een gezond jongetje toen hij geboren werd maar door een hersenvliesontsteking is hij gehandicapt geworden
Ik heb enorm veel respect voor deze mensen, die er voor gekozen hebben om hun gehandicapte zoon zo lang mogelijk zelf te verzorgen!
De omstandigheden zijn echt niet best, ze hebben een klein badkamertje, en hebben geen til apparatuur, ze tillen hem dus op om naar de badkamer te brengen, en wassen hem daar op de grond, onvoorstelbaar zwaar dus.
Mijn voorstel aan deze mensen was om de badkamer aan te passen, zodat er eventueel een rijdende po stoel in zou kunnen, zodat ze Mario niet meer op de grond hoeven te wassen.
Rudi is even gaan kijken en heeft geconstateerd dat er met een paar aanpassingen het best te doen moet zijn!
Alleen wat altijd het probleem is, is dat deze mensen het financieel niet breed hebben, dus proberen we samen met stichting Romario een oplossing te bedenken!
Nu is het zo dat er ook een stichting voor Mario is opgezet in nederland door twee vrouwen die ook zich 7 weken hebben ingezet voor hun!
Voor meer info kunt u lezen www.stichtingromario.nl

Monique met Mario en zijn moeder.

Ook helpt Monique, Bitra met tips en raad geven. Bitra is een hindoestaanse vrouw, ze kan niet lezen en schrijven, ze is nog nooit naar school geweest!
 Bitra is een lieve schoonmaakster, die alle huizen en lokalen schoonmaakt op Lob Makandra.
Aangezien ze niet kan lezen, heb ik een schema voor haar gemaakt met foto,s zodat ze kan zien wat ze, en hoe ze kan schoonmaken.
Onder tussen praat ik met haar over haar geloof en mijn geloof, een tijdje terug had ze het erg moeilijk, na een tijdje met haar gepraat te hebben, en getroost te hebben, heb ik voor haar mogen bidden, ze vond het fijn en gaf me een brasa (knuffel)!
Zo heb ik nu een paar keer voor haar mogen bidden en vertel haar veel over wat er in de bijbel staat!
Ze kan niet de bijbel lezen dus zijn nu aan het nadenken of we niet iets voor haar kunnen kopen zodat ze het misschien kan horen, als dat hier te koop is!
Grappig want ze vertelt nu iedereen dat ik haar vriendin ben, en nodigt ons steeds uit om te komen eten, wat we dus ook een keertje gedaan heb en natuurlijk had ze roti voor ons gemaakt.

Monique samen met Bitra.

Wat ik ook nog doe een paar uurtjes is een aantal kleuters bij de dagopvang spelenderwijs Nederlandse woordjes leren, kinderen spreken vaak alleen Surinaams, maar krijgen onderwijs in het Nederlands, soms hebben we grootste pret, het is erg leuk om te doen.

Ik (Rudi) helpt een dag in de week bij de bouwsteen.
Dit is een organisatie die niet op Lob makandra gevestigd is.
Hier wordt een opleiding gegeven aan dropouts, deze jongens die aan de rand van de maatschappij staan krijgen een soort laatste kans om een goede opleiding te krijgen.
Met deze opleiding hebben ze een grote kans op een goede baan en een volwaardig leven en de meeste komen op het juiste pad terecht.
Hier geef ik aan de jongens les in metselen en al wat erbij komt kijken.
Deze jongens zijn in principe dezelfde jongens als in Nederland, ze zijn met dezelfde dingen bezig, hebben dezelfde zorgen enz..
Toch merk je ook dat er een cultuurverschil is, maar als je daar rekening mee houd is het best leuk om te doen en ben ik weeral een ervaring rijker.
Meer weten over de bouwsteen kijk op www.adopteereendropout.nl
Verder ben ik aan het klussen en doe allerlei hand en spandiensten.

Zo alweer genoeg voor deze blog, volgende keer meer.

Rudi & Monique <><

De Awari's ?

Nu we hier op Lob Makandra zijn, keert de rust weer een beetje terug, en proberen we opnieuw ons plekje te vinden
We hebben wat lastige weken achter de rug, maar willen er ook hier weer volledig voor gaan, het is weer opnieuw beginnen, maar langzaam aan lukt dat weer aardig!
We geloven dat we ook hier, niet voor niets zijn!!

We wonen nu in een gastenverblijf, waar we een slaapkamer hebben en als er meer gasten zijn een gezamenlijke woonkamer, wc en een douche met alleen maar koud water.

Gelukkig zijn er nu niet veel gasten, dus hebben we het voorlopig rustig.
Er is geen airco, dus het is puffen, de temperatuur kan behoorlijk oplopen als de zon op het dak staat en met alleen een windmolen ..........

We maken hier heel wat mee, een paar anekdotes,

Laatst gingen we een broodje halen in een soort snackbar, een oude man die op een stoel zit waar de vloer onder zijn voeten al helemaal afgesleten is ( we denken dat hij er al heel wat jaren zit ) vraagt:
wat wil je?
We kijken op een grote menukaart op de muur en vragen een broodje kaas....... hebben we niet, krijgen we te horen mmmm een broodje worst dan, hebben we niet zegt hij weer mmm ...een ander broodje maakt niet uit met wat? Hebben we niet was weer het antwoord euhh wat heb je dan wel was onze vraag?
Kijk maar op de menukaart was weer het antwoord, frustrerend nee hoor alleen doorvragen tot ze wel iets hebben!!!
(we hadden even het gevoel dat we bij andre van duin in de buurtsuper waren beland hihi)

Bij de dokter, geen afspraak maken gewoon erheen gaan en wachten tot je aan de beurt bent, 1 uur 2 uren of langer geen probleem gewoon wachten.
Een computer hebben ze niet, alles gaat gewoon in een schrift, trouwens als je ergens iets vraagt krijg je vaak het antwoord eventjes wachten.
Geduld hebben leer je hier wel.
Maar de dokters hebben hier wel tijd voor je!
We gingen weg en vroegen aan de dokter wat kost ons dit, toen zei de dokter 'je hoeft niets te betalen, maar als je aan mij denkt mag je voor mij bidden!'
Onze mond viel open, dat hebben we nog nooit meegemaakt, en natuurlijk hebben we voor deze arts gebeden !!

Met de taxi weg geweest, meneer hoeveel kost het? 12 SRD (Surinaamse dollar) meneer, twaalf dat is veel! normaal is het maar 11 SRD dat wil ik betalen. Nee geef maar 10 SRD dan, ik wil 11 SRD geven, nee ik wil 10 SRD ok dan 10 SRD begrijp jij het nog, ik niet.
Trouwens 1 SRD is 22 eurocent, dus waar hebben we het eigenlijk over.

Oja, de awari's, we wonen boven naast onze buren Eddy en Jennifer, we hebben een gezamenlijk terras.
Op een nacht zagen ze een awari die een lepel kwam halen en de lepel ( waarom een lepel, geen idee) mee nam naar zijn hol.
Dat hol is tussen het plafond en de houten vloer, niet bij te komen.
Rudi kan jij iets doen om die awari's te vangen was de vraag? Tja hoe ziet dat beest eruit en hoe groot is dat dier dan ?
Een soort stinkdier met een rattenstaart??? Nooit gezien dacht ik.
Dus een beest vangen die ik nog nooit gezien had, dat was de opdracht.
Dan maar een val gemaakt die ik dacht dat het groot genoeg moest zijn, een stukje brood erin en afwachten maar.

En ja hoor de volgende morgen een awari gevangen!!

Na overleg met Surinaamse mensen, die de beestjes liever dood zien dan levend, hebben we toch besloten om ze een eind verderop vrij te zetten in een bos!

Intussen hebben we al 5 awari's gevangen en 2 katten, wie weet wat vangen we nog allemaal, ze zijn blij dat ze er vanaf zijn, omdat deze beesten als ze in het nauw zijn behoorlijk kunnen bijten, kijk maar eens naar die tanden.

en ze laten in de keukenkastjes hun behoefte achter wat behoorlijk stinkt dus!
Maar het viel op dat het kleine awari's zijn die we vangen, dus moeder en vader awari moeten hier nog ergens rondhangen.

Op een morgen kijken we uit ons raam en zien we moeder awari langs huppelen, een monster bijna zo groot als een kat, oei moet ik dat beest nog vangen, is mijn val wel groot genoeg?
Als je zo een beest s'nachts tegenkomt, krijg je de schrik van je leven.
Maar het is een uitdaging om dit monster te vangen, dus zullen we het blijven proberen.

Rudi & Monique <><

Roerige tijden

Het heeft wat langer geduurd dan normaal om een nieuwe blog te plaatsen, maar er is dan wel wat veranderd in onze situatie.

We zijn nu acht weken in Suriname. Na een hartelijke ontvangst zijn we gestart met de werkzaamheden als gastouders voor een groep kwetsbare jongeren. Ondanks enkele lichtpuntjes werd de situatie door weerstand ter plaatse helaas te zwaar.

Als er iemand hier meer uitleg over wil, mag je altijd contact met ons opnemen!

Na intensief overleg met Stichting Koningskind en gebed hebben we besloten om zich bij een ander project in te zetten voor Gods Koninkrijk, namelijk Lob Makandra.

Lob Makandra is een project dat zich richt op het ondersteunen van kinderen uit één van de grootste achterstandswijken in Suriname (Sunny Point). Op basis van naastenliefde worden zij geholpen met onderwijs en opvoeding, ongeacht de religieuze en/ of etnische achtergrond (zie www.lobmakandra.com). 

We zullen zich onder andere gaan inzetten voor (gehandicapte) kinderen, dropouts, buurtjongeren, het inrichten van een bibliotheek en andere hand en spandiensten.

Hierover later meer.

De verandering van project heeft tot gevolg dat we meer kosten hebben voor levensonderhoud. Het betreft ca. 150 euro per maand. Wij danken u voor u steun en bijdrage,

Het verblijf bij Lob Makandra betekent ook een andere bankrekening. Vanaf heden verzoeken wij uw giften over te maken op PG Immanuël te Haarlem (ANBI):NL69ABNA0447020811 o.v.v. Suriname Rudi & Monique

Dus hebben we roerige tijden achter de rug, maar zien uit wat er de komende maanden gaan beleven.

We zijn nu op een andere locatie, maar onze missie blijft dezelfde, kansarme kinderen een kans geven.

We hebben alvast enkele mooie foto's verzameld.

Als we uit ons raam kijken kunnen we bijna kokosnoten plukken! Helaas kunnen we ze niet eten.

Rudi & Monique <><

koud (maar niet in Suriname)

Het is en blijft een rare gedachte dat het koud is in Nederland terwijl we hier rondlopen in een korte broek en een shirt en slapen onder een laken met een ventilator die op ons blaast.
Gelukkig, omdat we niet zo ver van de kust zitten, is er soms een heerlijk briesje die voor enige verkoeling zorgt.
Deze winter zullen we dus weer geen sneeuw zien, voor de tweede winter op een rij.
Niet dat we klagen, maar een echt winters landschap heeft wel iets moois.
Maar voor de kachel (open haard) zitten met een warme mok chocolademelk (met veel slagroom) heeft ook wel een bepaald sfeertje.

We hebben intussen al twee verjaardagen meegemaakt, zingen voor de jarige in het Surinaams kunnen we nog niet, maar happy birthday dat lukt nog wel.
Je ziet dat ze onwennig zijn van al die belangstelling die ze dan krijgen en de cadeautjes natuurlijk.
Ze mogen zelf kiezen wat ze die dag willen eten, dat doet me denken aan de tijd dat ik jarig was.
Ik koos elke keer weer aardappelkroketten met kip en appelmoes, lekker is dat toch.

De taart was heerlijk en iedereen is weer tevreden naar bed gegaan, alhoewel we onze jarige moesten troosten omdat hij zijn thuis toch wel erg miste.

Vorige blog nog beloofd over een lugubere gedachte
Nu hier komt ze.
Achter ons huis is een ziekenhuis waar het elke dag heel druk is, niet dat we daar zoveel last van hebben, maar er komen regelmatig ziekenwagens met sirene voorbij.
Ook is er in de buurt een crematorium.
Dus regelmatig komen er ziekenwagens voorbij, maar alleen bij sommige ziekenwagens die voorbijrijden beginnen onze honden en de honden uit de buurt te huilen.
Nu wordt er vertelt, dat als de honden huilen er een bijna dode of dood mens in de ziekenwagen ligt.
Of dit waar is heb ik nog niet kunnen controleren, ik kan moeilijk een ziekenwagen met sirene aanhouden en vragen of er iemand in ligt die dood is.
Maar elke keer als de honden huilen als er weer eentje voorbijkomt, zeggen we tegen elkaar, er komt weer een dode voorbij gereden.
We vragen ons af of dit nu werkelijk kan of dat het een verhaaltje is, het blijft een feit dat de honden heel soms huilen, en er dan inderdaad een ziekenwagen voorbijkomt.
Zouden ze het kunnen ruiken?

Rudi & Monique <><

  

De zeepsop hond

De eerste weken Suriname is weer aanpassen, andere cultuur, warmte, muggen, blaffende honden, links rijden enz..
Over honden gesproken, we hebben hier in het huis 4 honden die waken over onze veiligheid en die zorgen ervoor dat we minder nachtrust hebben. (Intussen zijn het nog maar 2,5 honden, 1 puppie en 2 grote honden)
Dus blaffen doen ze goed, op een dag was er paniek, 1 van de honden was met zijn kop vastgeraakt in een gat van een muurtje.
Met zeep en water over zijn kop probeerde we de hond te verlossen, even dacht ik ofwel de muur kapot ofwel de kop eraf, maar met een aardappelschilmesje was dat te moeilijk en te gruwelijk.

Maar na een vijftien minuten en veel trek en duwwerk is hij uiteindelijk verlost van een zekere dood.
Hij heeft nog een dag met zijn ogen dicht gelopen van de zeepsop in de ogen, maar uiteindelijk is het goed gekomen.
Nu zal je denken hij heeft zijn lesje geleerd, maar nee hoor een paar dagen later was het weer zover en zat hij weer vast in hetzelfde gat, waarschijnlijk is deze hond dan toch dommer als een ezel.

We hebben een eerste verkenning gemaakt in de buurt, stopt er een man met een brommer, meneer mag ik wat vragen, ik ben net leeg gelopen kan u mij helpen.

Ik onmiddellijk mijn handen op ons geld en verteld dat we dat niet doen.

De man springt weer op zijn brommer en rijd weer verder, is dat hier een gewoonte om leeg te lopen, en wat loopt er dan precies leeg zijn band, zijn geld, geen water meer, geen benzine meer, waarschijnlijk het laatste, toch kan hij nog verder rijden ?

We hebben ook al vele (spook)verhalen gehoord, er schijnt ergens in de buurt s'nachts een lijk koets rond rijden, wij hebben het nog niet gezien want wij doen s'nachts wel wat anders dan naar een lijk stoet te kijken.

De volgende blog hebben we nog wel iets lugubers te vertellen, of is het een Surinaams fabeltje??

Ook hebben we gehoord van een bepaalde slang, als die in huis komt ben je zwanger.

Nu, als die slang hier in huis komt, en Monique wordt zwanger dan eet ik mijn fiets op!

De mensen hier zijn wat bijgelovig.

Maar wij nuchtere Hollanders en Belgen nemen alle verhalen met een grote korrel zout, niet dat er geen God of geestenwereld bestaat, maar sommige  Surinamers hebben toch iets te veel bijgeloof volgens ons.

Maar intussen hebben we ons al wel een beetje aangepast, en zijn we een cursus aan het volgen over hoe om te gaan met kinderen.

Deze cursus wordt gegeven door een Nederlandse vrouw die al een acht jaren in Suriname woont.

Elke week een ochtend zijn we stipt op tijd voor de cursus, maar zoals dat gaat op zen Surinaams, zijn er altijd weer mensen die meer dan een half uur te laat komen.

We begrijpen het niet, hebben die mensen dan een zo'n druk schema, of kunnen ze geen klok lezen.

Wij zouden niet meer binnen durven komen als we zo laat zijn, maar zij zeggen doodleuk goedemorgen, tis dus gewoon hun cultuur!

Rudi & Monique <><

Zomer in de winter.

Toch maar is de stoute schoenen aantrekken en is een blog proberen te schrijven, normaal doet Rudi dat !
Oke waar beginnen we, oja ons nieuwe avontuur naar Suriname!
De laatste avond voor we vertrekken de laatste dingetjes doen, en bij mijn ouders overnachten, om de volgende ochtend te vertrekken.
Afscheid nemen dit keer voorlopig voor een half jaar, maar toch blijft het altijd weer lastig, maar ik probeerde me sterk te houden!
Er zouden ook nog vrienden waar we mee in Indonesië zijn geweest gedag komen zeggen.
Maar we gingen onze koffers vast afgeven aan de incheck balie waar gezegd werd, over een kwartier moet u door de douane heen, we dachten oké dat is snel afscheid nemen ouders, kinderen, zus en zwager, maar nog geen vrienden te zien!
Helaas net na nog iets langer gewacht te hebben, moesten we toch uiteindelijk de douane door en ja hoor, onze vrienden waren net te laat. We baalden behoorlijk omdat we echt niet weten, wanneer we elkaar weer gaan zien, aangezien hun voor jaren weer terug gaan naar Indonesië.
Het vliegtuig in een uur te vroeg,( het zal op z,n  Surinaams zijn hihi) en ja hoor daar komen de tranen toch nog!!
Toch wel heel apart om met allemaal Surinamers in het vliegtuig te zitten het is of iedereen elkaar kent, en zijn gezellig met elkaar aan het kletsten wat gepaard gaat met een vrij harde toon en heel veel gelach!( of komt het door de sterke drank die gratis geschonken word in het vliegtuig!)
Ook na een aantal uur gevlogen te hebben, zien we dat de piloot even zijn ronde doet door het vliegtuig en vriendelijk aan mensen vraagt " Hoe gaat het met U " Maar emmm wie bestuurd er dan ons vliegtuig nu????
Na  9 uur in de lucht gehangen te hebben en een heel stuk over alleen maar een stuk groene jungle gevlogen te hebben, landen we in het onbekende land Suriname.
Wat een grote luchthaven is dat hier, er staan maar liefst 3 vliegtuigen!
De warmte komt ons tegemoet, het zweet breekt ons uit, dit herkennen we nog.

We worden welkom geheten door de directrice en haar zus, met een dikke brassa ( hug), en zo rijden we met een busje van Koningskind nog een uurtje naar onze bestemming.
Even twijfelde we, zijn we nu in Indonesië of toch in Suriname het lijkt toch wel redelijk op elkaar, die arme krotten wijken en daar tussen wat sjieke huizen.
Wat wel opvalt is dat het hier redelijk schoon is op straat en de weg hier ook goed begaanbaar is.
Toen kwamen we aan bij het Koningshuis, de jongens kwamen ons begroeten en hielpen ons met de koffers naar ons stulpje te brengen. Het is klein maar fijn.

 Sanjay en Daniel

 Het koningshuis.

Daniel is de hond van de buren aan het pesten.

Het is opnieuw weer even wennen, sommige dingen zijn toch net weer even anders en weet je Surinaams is ook een taaltje wat we toch ook moeten leren verstaan, ze hebben zo een eigen dialect.
oké ik ga er weer mee stoppen want mijn inspiratie is op, en toch ondanks het wennen weten we dat we hier moeten zijn!
We willen grote dingen verwachten en dan bedoel ik niet van ons zelf, maar het heeft tijd nodig om relaties te bouwen met kinderen die behoorlijk veel hebben meegemaakt!

Rudi & Monique <><

Klaar voor de start

Klaar voor de start zijn we, laat de toekomst maar komen.

Even was het nog spannend, we probeerde online in te checken.
Dat lukte niet dus de paniek begon al boven te komen, we hadden een ander vluchtnummer dan het vliegtuig dat morgen naar Suriname vliegt.
Dus maar het reisbureau opgebeld, we hadden het verkeerde ticket en nummer gekregen, oeps een probleempje.
Gelukkig kregen we toch nog het juiste nummer en hebben we onze boarding passen kunnen printen.
Het zou wat zijn, morgen niet kunnen vliegen, we zouden gewoon van het weekend iemand kunnen tegen komen die denkt dat ze een spook zien als we hier nog vrolijk in Nederland rondlopen.

Maar we hebben alles weer eens ingepakt en opgeruimd in ons tijdelijk huisje.
Onze koffers zijn natuurlijk weer eens te klein en te zwaar, we hebben dan al wel enige ervaring hierin gekregen maar het is toch nog altijd weer een hele klus om niets te vergeten.

Morgen dus gaan we richting het warme weer, dit zal wel weer even wennen zijn, misschien zijn we net voor de kou wel weg, wie weet wat voor weer het hier gaat worden de komende weken, dat vinden we echt heel naar voor jullie hihi !!

Dan is het maar te hopen, dat iemand zoals afgesproken ons komt ophalen op de luchthaven, om ons dan na nog een uurtje met de auto naar ons eindbestemming te brengen.

Via deze weg willen we toch iedereen toch nog hartelijk bedanken voor  jullie gebed en financiële steun.
Zonder die steun zouden we dit niet kunnen doen.
Wil je ons nog eventueel helpen kijk dan op help ons helpen in deze blog.

Dus de volgende blog kunnen jullie verwachten vanuit Suriname!

Rudi & Monique <><