Welkom aan alle mensen met een warm hart voor arme en verwaarloosde kinderen waar ook ter wereld.

Wij zijn Rudi en Monique Jacops, ons hart gaat uit naar arme en verwaarloosde kinderen in de wereld, in 2010 zijn we op bezoek geweest in L.W.V, Indonesie een dorp in het midden van de jungle, daar worden arme , verwaarloosde, misbruikte en weeskinderen opgevangen.

Hier krijgen ze eten, onderdak scholing en leren ze wat liefde voor elkaar betekend.

Dit heeft ons echt geraakt, daarom hebben we in 2012 alles verkocht en zijn een jaar gaan helpen als vrijwilligers in Borneo.

Waar we nu zijn en wat we aan het doen zijn leest u in onze blog.

Hoe dit avontuur begon en verder gaat, leest u verder in deze blog.

Kerst en oud en nieuw

Het is alweer zover, kerst en oud en nieuw, daarna komt pasen alweer in zicht.
We hebben het gevoel dat het elk jaar sneller komt, maar toch duurt het precies een jaar voor het zover is.
Vanaf november zagen we het al aankomen, tijd genoeg om in de kerstsfeer te komen dus.
En ja dat is gelukt, je kan er ook niet aan voorbij gaan met al die kerstbomen en de duizenden lichtjes die overal aan de huizen hangen.
Toch denken we dan onbewust aan een jaar geleden toen we nog in Borneo zaten.
Toen hadden we helemaal geen kerstgevoel, tja hoe kan het ook bij temperaturen van ruim boven de dertig, en rijst als ons kerstmaal!
Maar dat was niet het enige, je ziet geen kerstboom, geen reclame van kerstspullen, geen home alone 1, 2, en 3 op tv, geen kerstmannen, geen kerstliederen, oeps sorry we hebben wel 1 kerstliedje gezongen dus toch een klein beetje kerst.
Maar kerstgevoel was er niet, het is dat we te horen kregen dat het kerst was, anders zouden we het niet geweten hebben.
Vorig jaar waren we met kerst zonder eigen kinderen wat wel een vreemd gevoel was, want kerst is toch wel een familiegebeuren.
Dan is dat wel een moment dat er een gemis is van familie en kinderen, ook al liepen er honderden kinderen rond ons toch is dat anders.
Gelukkig hebben we dit jaar onze familie in de buurt.



Zo ook oud en nieuw, ze hadden een grote stapel hout op elkaar gestapeld om een mooi oudejaarsvuur te maken, helaas had het geregend en is dat niet kunnen doorgaan en zijn we op 31 dec om tien over twaalf maar in ons bedje gekropen.
Maar we klagen niet elk land heeft zijn eigen gebruiken.
Hoe zou het er in Suriname aan toe gaan met kerst en oud en nieuw???
Dat weten we natuurlijk nog niet, dit jaar gaan we het niet kunnen meemaken, wie weet volgend jaar?

Nog een goede twee weken te gaan, het komt zeer snel dichterbij nu, nog de laatste dingetjes regelen en nog wat afspraken op de valreep en dan onze koffers weer openen en vullen voor ons volgend avontuur!

We willen van de gelegenheid gebruik maken om iedereen een gezegend kerst( en laten we vooral niet vergeten waar kerst oorspronkelijk om gaat) en een gelukkig nieuwjaar te wensen.



Rudi & Monique <><

Het onbekende

Het is voor vele mensen een leuke bezigheid om vakantie's te plannen en soms is dat nog leuker dan de vakantie zelf.

Op de folders en op internet krijg je altijd een verkeerd beeld van de plek waarheen je gaat.
Het zwembad lijkt groot, maar is in het echt vaak veel kleiner als je er eenmaal voorstaat.
De foto's zijn dan ook van de mooiste kant gemaakt en soms wel een beetje aangepast.
Meestal valt het dan tegen als je eenmaal ter plaatse bent, maar ervaren vakantie gangers trappen daar niet meer in.

Wij gaan naar Suriname, het land van het onbekende.
Als ik aan Suriname denk komt er in mijn gedachten onmiddellijk een hangmat aan het witte strand tussen twee palmbomen met een ondergaande zon en een cocktail in mijn hand.


Zwoele muziek die overal klinkt, en dansende en vrolijke mensen en altijd feesten, we verheugen ons er nu al op.

Oeps daar gaat die wekker, het kan niet waar zijn!!!

De echte waarheid is dat we eigenlijk niet echt veel van het land weten, we denken wel dat de mensen vriendelijk zijn, althans de Surinamers die wij kennen in Nederland zijn dat.
Dat het warm is in Suriname en dat ze regenseizoenen en droogseizoenen hebben, en dat de meeste Surinamers Nederlands spreken.
Maar dan houd het een beetje op, de rest is onbekend.

Maar geen nood, gelukkig kunnen we googelen en het eerste wat we tegenkomen is natuurlijk wikipedia waar het volgende staat.

Suriname, officieel de republiek Suriname, is een republiek aan de noordkust van Zuid-Amerika.
Het land grenst in het oosten aan Frans-Guyana, in het westen aan Guyana (voormalig Brits-Guiana), in het zuiden aan Brazilië en in het noorden aan de Atlantische Oceaan. Het land is 163.820 km2 groot en heeft een kustlijn van 386 km.
Meer informatie over Suriname vind u elders op de blog.

Ook hebben we aan verschillende mensen die al vaak in Suriname geweest zijn, informatie gevraagd.
Het blijkt dat er eigenlijk niet echt een strand is met palmbomen en witte stranden.
Maar we gaan niet om op het strand te liggen naar Suriname, we komen om kinderen te helpen aan hun toekomst te bouwen.
Waarom? Omdat er geschreven staat dat we zorg aan de armen en wezen moeten verlenen en die opdracht willen we letterlijk nemen.

Nu kan je zeggen, in Nederland zijn toch ook arme kinderen..... ja dat klopt, maar er zijn in Nederland vele instantie's die hiervoor zorgen en ja wat is arm, daar denkt iedereen anders over denk ik.



Intussen hebben we de vliegtickets binnen, we vertrekken op dinsdag 7 januari vanaf Schiphol naar Suriname.
Dus het onbekende zal niet lang meer onbekend blijven, we zullen het meemaken en beleven hoe het leven in Suriname er aan toe gaat.


Rudi & Monique <><









De jongens van het KONINGSHUIS.

Zo wat gaan deze maanden snel, en wat een voorbereidingen die we opnieuw moeten doen voor jawel onze missie naar Suriname!!

Sommige mensen hebben ons gevraagd, of we weer gaan werken, maar nu denken we, daar hadden we dus echt geen tijd voor gehad, er komt zoveel bij kijken!

Even een greep wat we in deze maanden aan het doen zijn,
  • onze sponsors bezoeken
  • nieuwe contacten leggen
  • nieuw thuisfrontteam samenstellen
  • vergaderingen, gesprekken met mensen die betrokken willen zijn bij onze missie
  • tijd voor familie zowel in Belgie als in Nederland
  • sponsorbrief ontwerpen.
  • presentatie maken,
  • uitzoeken hoe het zit met visum.
  • toeristenkaart halen voor Suriname. 
  • weer inentingen, we dachten dat we alles wel gehad hadden, maar ze (GGD) hebben toch nog iets gevonden.
  • dokter, fysio, dermatoloog bezoeken enz 
  • vliegtickets regelen.
  • verzekeringen weer eens doorspitten.
  • bezoek van presentatie Borneo in Utrecht.
  • deze blog schrijven.
  • mensen bezoeken waar we in Suriname mee gaan samenwerken.
  • en dan nog de dagelijkse dingen die er bij komen.
Maar we willen niet klagen, we doen het graag en we zijn lekker bezig.


Begin januari zullen we vertrekken naar Suriname, daar aan de rand van Paramaribo staat het koningshuis. Daar zullen we een aantal kansarme kinderen gaan begeleiden, met verschillende achtergronden.

Dit gaan we doen in samenwerking met stichting koningskind

Stichting koningskind is een christelijke organisatie met als doel het opvangen, begeleiden en opvoeding van kansarme en weeskinderen in Suriname.

In Suriname wonen er vele lieve kinderen die vaak onder erbarmelijke situaties leven. Voor een paar van hen heeft stichting koningskind een thuis gecreëerd. zij hadden dringend opvang, begeleiding, onderwijs en bovenal (ouder-) liefde nodig.

Voor meer informatie over stichting koningskind www.koningskind.org 


Hier is een foto van een paar jongens van het koningshuis.



Het zijn tot nog toe allemaal jongens dus ik ( Monique) zit goed want er zijn genoeg mannen die me kunnen beschermen !!

Stiekum zou ik het natuurlijk leuk vinden als er een paar meisjes bij zouden zijn, maar wat niet is kan nog komen!
Voor deze jongens gaan we de komende tijd zorgen, eigenlijk moeten we gewoon onszelf zijn dat is makkelijk. Ze beoefenen verschillende sporten voetbal, judo, en dansen graag, d.w.z. dat we moeten uitkijken met die judo mannen, voor we het weten liggen we met een heupworp op de grond.

Maar dat is nog niet alles, we gaan ook kijken wat we kunnen doen voor kansarme kinderen in de buurt, misschien kunnen we voor hen ook iets betekenen.
Want zeg nu zelf, zou je deze kinderen in de steek kunnen laten als ze in nood zijn?


 



Nu, wij willen er alles aan doen om toch een paar van deze kinderen te helpen, helpt u mee?

Rudi & Monique <><








Mijn (schoon) moeder.

Wie het voorrecht heeft om nog een (schoon)moeder te hebben zal mij heel goed kunnen begrijpen.
Na een maandje Hoofddorp met schoonmoeder/vader die ons zoveel verwend hebben.
Mijn schoonouders die ook mij in het hart gesloten hebben (alhoewel dit niet iedereen kan zeggen) en die voor Monique altijd bezorgde ouders zijn geweest.
En een maandje Haarlem met de Weavers zijn we uiteindelijk aanbeland in Nijlen ( Belgie )
Hier wonen we voor een drietal weken in het huis van mijn broer.
Dit huis staat naast/tegen het huis van mijn moeder.
Dus het voelt als thuiskomen, het huisje waar ik grootgebracht ben en mijn kinderjaren heb doorgebracht.
De buurt de mensen en de huizen zijn wel wat veranderd, maar toch kom ik nog veel dezelfde dingen tegen.
Een boom die nog voor de deur staat, waarvan ik mij herinner dat ik er talloze malen heb ingekropen.
Het paadje waar ik honderden keren naar het water heb gewandeld met mijn vroegere hond.
De vloer en plafonds die ik in mijn jonge jaren nog gelegd heb, in het bad gaan die ik nog geplaatst heb met alle tegeltjes tegen de muur, nostalgie noemen ze dat.

Dan herinner ik mij weer dat mijn kinderjaren onbezorgd waren, alleen maar leuke dingen doen en veel spelen.
Mijn moeder die niet veel veranderd is, de zorgzaamheid die ze heeft over mij is nog steeds hetzelfde.

Als ik er zo over denk, heb ik wel de beste moeder van de hele wereld.
Waarschijnlijk denk iedereen dat van zijn eigen moeder.

Maar toch zijn er vele kinderen die helemaal geen moeder of vader meer hebben, of waarvan de ouders helemaal niet omkijken naar hun kinderen.
Hoe moet dat zijn om op te groeien met het idee 'mijn ouders willen me niet'
Dit raakt ons, daarom willen we kansarme kinderen helpen, die ook niet een voorrecht hebben om zo'n moeder te hebben zoals wij.

Gelukkig hebben onze eigen kids ook het voorrecht, liefde te ontvangen van hun eigen ouders, maar er zijn ook zoveel kinderen die dat niet kunnen zeggen.

Daarom hebben we besloten om die kinderen te helpen, we kunnen ze natuurlijk niet allemaal helpen, maar elk kind die we ouderliefde kunnen geven is er eentje.

De meeste hadden het al geraden waar we heen gaan, het is Suriname, eigenlijk nog steeds een ontwikkelingsland met vele kinderen die onze ouderliefde zeker kunnen gebruiken.

Wat gaan we daar gaan doen, dat hoor je de volgende keer.

Nu nog even genieten van het opa zijn voor de derde keer, Eefke ik wens je alle zegeningen en veel geluk toe in jou leven.

Rudi & Monique <><


Bijna weten we het.

Toen we terug waren uit Borneo, was het even wennen in Nederland.
De eerste dagen was het weer een cultuurschok om weer de drukte en de overvloed in de maatschappij mee te maken.
Nu vele weken later, zijn we alweer gewend aan het leven in Nederland, niet dat het leuk is de mentaliteit die bij vele mensen heerst.
De mentaliteit van, zoveel mogelijk bij elkaar vergaren (spullen en geld).
Om dan op het einde van hun leven erachter te komen, dat ze het toch niet mee kunnen nemen.
Wat moet het teleurstellend zijn om dat te ontdekken, maar dan is het te laat om er iets aan te veranderen.
Maar zoals gezegd alles went, ook de onrespectvolle houding van de jongeren, die alleen nog maar oog hebben voor zo'n klein meestal zwart kastje waar ze de hele dag op staren.
Nu ik dit zeg, denk ik ja maar ik heb toch ook zo'n klein kastje...... ja dat klopt, maar dank zij dat klein kastje hebben we in Borneo wel contact gehad met familie en vrienden.
En als je midden in de jungle een probleem hebt, is het toch wel makkelijk om iemand te kunnen bereiken, daar kan je leven van afhangen.
Conclusie, mobiel ja maar beperkt, gewoon  rechtstreeks communiceren met elkaar is toch het beste!

En als mensen van middelbare leeftijd, willen we zoveel mogelijk mee kunnen met de jongeren om later niet helemaal te vereenzamen.
Kijk nu naar bejaarde mensen, sommige zeggen, een computer moet ik niet hebben, dat hadden we vroeger ook niet.
Dat klopt, maar als ze in deze maatschappij iets moeten doen, is het via de computer die ze niet hebben.

Zonder vast inkomen in Nederland leven, het lijkt een onmogelijke opdracht.
Maar tot hiertoe hebben we nog altijd eten en onderdak.
Het lijkt wel of er iemand voor ons zorgt!

We willen via deze weg iedereen hartelijk danken voor de steun en al de uitnodigingen om te blijven eten.
Dit is zeer gezellig en het scheelt weer in de kosten voor ons, hihihi

Alaska?



Intussen weten wij welke richting het opgaat met ons leven.

We gaan naar de eskimo's in Alaska, daar hebben ze vele kinderen die onze hulp hard nodig hebben.

Maar nee dat kan niet, daar is het veel te koud en te nat. En in onze koffer zit alleen maar zomerkleding. Alhoewel de kinderen daar ook wel veel warmte en liefde kunnen gebruiken denken we.
In Alaska is geen jungle dus dat wordt het niet, maar wat dan wel.....tja dat zullen we de volgende keer bekend maken, in ieder geval moet er een jungle zijn.


Dan kunnen we al de helft van de wereld al wegstrepen, blijven er nog maar een paar landen over.
We gaan naar S........e toe

Rudi & Monique <><




Een heleboel beestjes.


Zoals in een vorige blog beloofd, gaat het deze keer over beestjes.

Als je naar Borneo komt, en je bent bang van insecten kan je daar beter wegblijven.
Als eerste zijn er de vele muggen, toen we daar net waren kregen we de ene muggenbeet na de andere, dit zagen we ook bij de bezoekers die er net waren.
Toen we er voor langere tijd waren, leek het of de muggen ons niet meer zo lekker vonden en kregen we bijna geen muggenbeten meer.
Ik heb een vermoeden dat er iets in het eten zit wat de muggen op langere termijn niet meer lusten, maar een echte verklaring heb ik hiervoor niet, wie het weet mag het zeggen.

Insecten in alle soorten en maten, als we in de avond onze deur binnen gingen, moest ik eerst een tiental kleine hagedissen wegjagen die op het buitenlicht afkomen. De uitwerpselen van die beestjes zie je ook overal binnen en buiten het huis, ja ook binnen zitten ze, maar het went wel als je in je bed ligt en de hagedissen zitten tegen het plafond. Alleen maar hopen dat ze niet in de ventilatoren terecht komen, dan vliegen ze in duizend stukjes in het rond.

Mooie vlinders en motten, daar hebben jullie vorige keer al foto's van gezien vliegen er overal, een mooi gezicht is dat.
Als je ergens zit kan het zomaar zijn dat er een of ander insect plotseling op je arm komt landen, met een beetje geluk heb je hem verjaagd voor dat hij een hapje neemt.
Grote vliegende torren, sprinkhanen, grote vliegen en reuzenmieren het zit er allemaal. Soms lijkt het zoals in die film, wanneer de mensen gekrompen zijn en de insecten reuzeninsecten geworden zijn.
Ze zijn allemaal net een slag groter als in nederland !!
Maar beelden spreken meer als woorden, vandaar de vele foto's en filmpjes die hieronder volgen.


Hier een paar kriangen ( een soort grote vliegen ) bij elkaar, als je erop knijpt komt er een geluid uit.



Als er een beestje in de handen van de kinderen valt dan is het zijn leven niet meer zeker, deze heeft het uiteindelijk niet overleeft.


Een sprinkhaan?






Een hagedis vastpakken is toch wel een beetje gevaarlijk, hij kan altijd bijten, bijzonder is dat hij van kleur kan veranderen.


Slangen zitten hier ook veel, maar je ziet ze niet zoveel, zover ik weet is er nog maar 1 man gebeten door een slang van een goede meter, gelukkig was het geen gevaarlijke slang. Verder zie je af en toe een slangetje, maar als de kinderen ze zien beginnen ze onmiddellijk met stenen en stokken te gooien totdat er geen leven meer inzit, jammer vind ik dat, maar zo gaat het hier.
Deze is levend gevangen, een onschuldig mooi slangetje.


Als je deze in je dromen tegenkomt, overleef je het waarschijnlijk niet, ze zien er dan ook zeer gevaarlijk uit, er zijn kinderen die de hoorn afbreken en er dan uren mee spelen, trouwens de insecten worden door sommige kinderen zwaar mishandeld tot de dood erop volgt. Iets wat wij in het westen niet kunnen voorstellen. Ze laten twee verschillende insecten tegen elkaar vechten of ze binden er een draadje aan vast en laten ze vliegen. Soms spelen de kinderen met grote bijen en worden ze gestoken, met het gevolg een opgezwollen hand en de raad niet meer met bijen te spelen. Toch zie je ze dan later weer met die beestjes spelen.



Een soort worm, ze zeggen dat hij gevaarlijk is, we hebben het maar niet geprobeerd.

        

Een soort wandelende tak, zag er gevaarlijk uit, maar was onschuldig.


Tja het gevolg van al die beestjes.



Een aapje blijft leuk om te zien.



Dit beestje zat in de kamer van een bezoeker, geen idee wat het was, maar heb hem maar netjes buitengezet met de nodige voorzichtigheid.


Nog een hagedis waar de kinderen graag mee spelen.





Een insect in het stopcontact steken en er dan aan voelen, het beestje beweegt met de vleugeltjes en je  krijgt schokjes door je lichaam, leuk toch. Het lijken net kinderen.


In plaats van de hond uit te laten, de kever uitlaten.


Mooi maar wat het is geen idee.


Mieren zitten er in alle maten en soorten, van hele kleintjes tot reuzemieren zoals deze.



Voor de dames een mooie halsketting met een levend beestje.



Vogeltje jij bent gevangen.


Nog zo'n raar beest, een soort gordeldier dat de jongens gevangen hadden.
De vraag die gesteld wordt : is het een jongen of een meisje, ze denken een meisje.




Hopelijk hebben jullie van deze blog genoten, zoals je weet kan je altijd reageren.

Rudi & Monique <><

Terug in Nederland!!!

Na een lange vlucht zijn we eindelijk terug in Nederland.
Gelukkig was het redelijk goed weer, dus was het niet verschrikkelijk koud zoals we verwacht hadden, maar aardig zomerweer.
Het weerzien van de familie was erg leuk, achteraf gezien leek het of we voor drie weken op vakantie geweest waren zo vertrouwd was het.
Het eerste wat opviel was het rechts rijden en de vele auto's en bijna geen brommertjes, geen kinderen die langs de weg spelen, geen kippen en honden op en naast de weg, alle wegen vlak en geen putten in de weg.
Wat een snelheid 130 km per uur over de snelweg, voor een gemiddelde Nederlander zijn deze dingen zo gewoon.
Dan de eerste Hollandse maaltijd, aardappel, gehaktbal en doperwtjes waaaauw wat was dat lekker en vettig.
De pijn in onze buik na elke maaltijd is na een week vettig eten eindelijk beter.
Dan de vla met slagroom tja wat moet je daar van zeggen, het lijkt allemaal heel normaal, maar ik kan jullie vertellen dat het een geweldige ervaring was.
Dan alle kennissen weerzien, het is allemaal zo vreemd en toch vertrouwd, er is niets veranderd, het leven is hier gewoon door gegaan zoals we het een jaar geleden achtergelaten hadden.
Alleen onze kleinkinderen weer zien was een verassing, toen we vertrokken konden ze nog niet goed lopen en praten en nu rennen, praten ze en zijn een stuk groter geworden.
Ook op bezoek geweest bij onze oude werkgevers die we vorig jaar verlaten hadden.
Ook dat was of we niet weg geweest waren, voor ons is er veel veranderd, maar de mensen hier zijn allemaal stil blijven staan, tenminste zo lijkt het voor ons.
Intussen kunnen we gewoon tv kijken en internetten zo veel we willen, de serie's kan je zo weer volgen, zelf de eindeloze reclame is nog even irritant.



We missen de kinderen in LWV wel, maar we weten wel dat ze in goede handen zijn bij de vele vrijwilligers daar.


Nu zijn we in afwachting wat komen gaat, we zijn benieuwd wat de toekomst brengen zal.

Rudi & Monique <><

Terug naar Nederland

Terug naar Nederland, wat moeten we verwachten, iedereen weerzien.
Hoe zou iedereen eruit zien, ik denk op zen minst 1jaar ouder !!
Een beetje bijgekomen of een beetje magerder geworden, wat ik betwijfel in die consumptiemaatschappij, maar ouder geworden zal zeker een feit zijn net zoals wij.
De vraag is kunnen we wel weer wennen in Nederland, gaat het geen gigantische cultuurschok worden.
Van alles op zijn tijd, naar een agenda leven en snel van afspraak, naar afspraak en op tijd zijn, niet zoals hier, op tijd zijn mag een half uur uitlopen.
We zijn al zo on-Nederlands dat ik in Maleisië met tien euro wilde betalen i.p.v. tien ringgits, ik herkende gewoon die euro's niet meer, hoever kan een mens komen.
We zullen alles over ons heen laten komen en hopen dat we het aankunnen.
Dit is de laatste blog vanuit Kuching, we zijn weer terug van onze vakantie in Bali.
Lekker om helemaal niets te doen, het echte toeristenleven heeft wel iets voor eventjes dan wel te verstaan, we moeten er niet aan denken om de rest van ons leven te moeten luieren op het strand, dat zou snel vervelen.

De verkopers aan het strand waren soms lastig en lieten je niet met rust, van alles willen ze verkopen, maar als je je dan bewust word dat die paar vruchten, of dat ene kettingkje hun enige inkomen is, dan kan je het wat beter begrijpen. grappig als ze zeggen dat hun product goedkoper is dan bij de Hema, kan je nagaan hoeveel Nederlandse toeristen er daar rondlopen. 
Zo hebben we toch wel wat leuke gesprekjes gehad met die mensen, en een kijkje mogen nemen in hun leven!

Toen we weer vertrokken naar Kuching hadden we een taxi gevraagd om ons naar de luchthaven te brengen.
We dachten dat we niet te vroeg op de luchthaven moesten zijn, en  hadden berekend voor de rit ernaar toe drie uur.
Dit omdat we toen we daar aankwamen maar twee en een half uur gereden hadden.
We stappen in de taxi en zeggen een drie uur rijden zeker, wat zegt die man zeker vier uur rijden met dit verkeer.
Kan je nagaan welke stress erop ons afkwam, dus hebben we maar 20 minuten de tijd om in het vliegtuig te komen!!!!!
De man begint onmiddellijk te rijden en ook wel te stressen, hij weet binnenweggetjes te vinden waar het minder druk is, gelukkig was het een ervaren bestuurder en wist ons toch nog op tijd en veilig bij het vliegveld af te zetten.
Maar eind goed al goed we zijn weer in Kuching, komen we erachter dat er iets mis is met ons e-ticket omdat we niet online kunnen inchecken, dus weer gestress, kunnen we wel naar huis vliegen?
Maar hopelijk als jullie dit lezen zitten we al in het vliegtuig onderweg naar Nederland of zijn we al helemaal terug vernederlands.
Of we moeten met een later vliegtuig komen omdat het niet in orde komt, nu gaan jullie stressen zeker!!!

Rudi & Monique <><


Europa verdwenen?


Drie weken zonder internet, dus drie weken geen blog kunnen schrijven, afgesloten van de wereld voelt niet prettig.
De man die internet kwam maken moest helemaal van een ander eiland komen, en was toevallig ook nog de enige monteur van de maatschappij.
Op een paar uur afstand van LWV is hij gestrand, omdat er feestdagen waren en omdat hij ziek geworden was.
Er zijn soms feestdagen, dat wil zeggen alle winkels dicht, alle eet tentjes dicht, niets meer te verkrijgen, zo hebben we donderdag geen kip kunnen eten gewoon omdat de winkels dicht waren en er geen markt was waar ze kip halen voor 500 mensen.
Dus zijn we intussen al drie weken aan het wachten tot die enige monteur het internet komt maken.

We zeggen soms tegen elkaar, zou Nederland en Belgie nog wel bestaan. Het zou kunnen dat zonder dat we het weten een grote aardbeving of andere natuurramp heel Europa verwoest heeft.
Als we dan het vliegtuig naar Nederland willen nemen zouden de mensen dan zeggen, hé jullie komen uit de jungle van Borneo zeker, weten jullie niet dat Europa verdwenen is? En het zou nog waar zijn ook.
Zo hebben we pas ontdekt dat Friso er niet meer is en dat Belgie een andere koning heeft.


Intussen hebben we afscheid genomen van LWV en zijn in Kuching aangekomen na een lange busrit waarvan de bestuurder verschillende keren bijna in slaap viel.

Ook niet moeilijk om in slaap te vallen, de chauffeur rijd zonder te stoppen in het midden van de nacht wel zes uurtjes achter elkaar, de airco staat dan wel voluit en soms de muziek ook, maar dat maakt niet uit!
Heb je al een busbestuurder met een bus zien rijden met zijn slippertjes, nu wij wel.
En hard rijden dat deze man deed, dit was weer echt ogen dicht en hopen dat het goed gaat.
We waren zo snel dat we aan de grens 2 uur moesten wachten omdat deze pas open gaat om 6 uur in de ochtend.
De mensen staan met honderden brommertjes te wachten tot het hek open gaat.
Zeker 15 minuten voor 6 beginnen ze hun brommertjes te starten en zetten ze hun helmen op.
Het lijkt wel een wedstrijd wie het eerst over de grens is.
Dan om precies 6 uur rent en rijd iedereen naar de hokjes met hun paspoort.
Er was een man die geld aanbood aan de douanen om iets te verkrijgen voor een bepaalde persoon, dit lukte niet en die man werd weggestuurd, maar ik zag die man nog wat meer geld pakken en hij probeerde het weer opnieuw en nog eens voor de derde keer.
Het lukte niet en de man werd boos weggestuurd, zou het er dan toch eerlijk aan toe gaan aan de grens, mmm. ik denk het niet, het mag gewoon niet te openbaar gebeuren denk ik.

Dus afscheid genomen van de kinderen, niet makkelijk maar het moest nu eenmaal.
Het kwam steeds dichterbij, de laatste werkdag, de laatste zondag, de laatste vergadering, de laatste glimp van de rivier, de laatste nacht, en dan het ergste de laatste knuffels van de kinderen snik...
Kinderen die vele afscheidsbriefjes geschreven hebben, sommige in het Indonesisch of engels, met tekeningen erbij.
In de briefjes schrijven ze soms dingen, waar je hart van breekt, zoals een meisje schreef, jullie zijn echt mijn papi en mami geworden, dankjewel voor jullie liefde en voor de knuffels die jullie mij gaven, ik heb dit nog nooit van mijn eigen moeder gekregen! pff probeer het dan maar is droog te houden!!

Dan een allerlaatste knuffel en het busje in en zwaaien tot we uit het zicht zijn.







Het was wel weer iets dat niet makkelijk was ( het afscheid nemen), maar aan de andere kant weten we dat we over een paar weken onze eigen kinderen weer gaan zien, dat geeft weer hoop.
Dit is wel geen afscheid aan al de bloglezers, we kunnen nog wel blogs schrijven, b.v. over de vele dieren gaan we nog een blog schrijven.

En wie weet wat de verdere plannen worden, wie het al weet mag het zeggen, graag zelfs dan weten wij het ook.

Rudi & Monique <><

stilte

Voor de vijfde keer verhuist in tien maanden tijd, er zijn niet veel mensen die dat kunnen zeggen, maar wij wel, we worden echte profs hierin.
Dit hopelijk ( je weet maar nooit ) voor de laatste keer, naar een stafhuisje. Zo staan er een eindje van het centrum, acht huisjes op een rij, waar zowel westerse als Indonesische mensen wonen.
Het is wel rustiger hier, alleen kunnen we bijna niet slapen van de stilte, geen potten en pannen van de keuken, geen geschreeuw van de kinderen, geen dichtklappen van deuren, geen geschuif van stoelen en tafels, geen vrachtwagens die voorbij razen, alleen de krekels horen we nog,wat een rust.
Nadeel is natuurlijk weer de afstand die we telkens weer moeten rijden, maar gelukkig hebben we onze brommer waar we al heel veel plezier aan gehad hebben.
Die brommer willen we ook verkopen tegen de tijd dat we vertrekken, jammer dat we hem niet mee op het vliegtuig mogen nemen.
De situatie zoals die nu is, donderdag 11 Juli gaan we weer naar Kuching voor een week.
Dan komen we terug voor een kleine vier weken om dan terug te keren naar Kuching voor een kleine vakantie van 11 dagen naar Bali ( na een jaar zonder vakantie vinden we dat we dit wel kunnen doen )
Naar Bali vliegen is zeer goedkoop, we vliegen van Kuching naar Kuala Lumpur van Kuala Lumpur naar Bali, daarna terug van Bali naar Kota kinabalu dan weer terug naar Kuching om dan de dag erop weer naar Kuala Lumpur om dan uit eindelijk  naar Nederland te vliegen.

Maar voordat het zover is mogen we nog genieten van de vele nieuwe kinderen die binnenkomen.
en de vele visitors die hier komen helpen, er komen groepen mensen overal vandaan, China, Singapore, Duitsland, Schotland, Belgie, Nederland en vele andere landen. Zo komen er allerlei mensen uit verschillende culturen bij elkaar en soms zitten er echt rare snijbonen bij!!
Er zijn bezoekers die hier komen en denken dat de kinderen engels kunnen verstaan, je ziet dan de kinderen de bezoekers met glazige oogjes aankijken, en maar ja zeggen want dat is een woord wat ze kennen. De kinderen zijn te verlegen om duidelijk te maken dat ze het niet kunnen verstaan, grappig om te zien.
Wij zijn de kinderen een aantal Nederlandse woordjes aan het leren, omdat hier redelijk veel Nederlanders komen, zoals "hoe gaat het met jou?" of "goedemorgen" het blijft raar als je een Indonesisch kind tegenkomt, die vraagt: hoe gaat het met jou?
Alleen het woordje "goed" is moeilijk voor de kinderen, de letter G kunnen ze bijna niet uitspreken, het wordt al snel Hoet, ook de letter u is zeer moeilijk, de u wordt hier uitgesproken als oe, dus zeggen ze Roedi tegen mij. Maar geef ons nog wat tijd en iedereen spreekt hier Nederlands, makkelijk toch?

Een van de volgende blogs gaat over eten, maar als voorproefje al een paar foto's, lekker toch de ingewanden van een kippetje?
Ook komt er nog eentje over de dieren die hier allemaal leven, omdat ik zoveel foto's heb, heb ik de vlinders (motten) al een beetje verzameld zoals je kan zien.
Dus we zijn nog lang niet uitgeschreven!!

















Schoonmaken

Een dorp met vele huizen, dat vraagt veel onderhoud en schoonmaak.
Onderhoud gebeurd regelmatig door mij (Rudi).
Alles gaat stuk vooral de deuren hebben het hier te verduren, b.v. de aluminium deur van het T.C. het centrale gebouw, gaat wel een duizendtal keer dicht en open per dag.
Ook de muggen gaas ramen zijn regelmatig stuk en moeten gemaakt worden.
In het eerste gedeelte van de nieuwe school zijn er al 160 ramen, en zo komen er nog drie bij.
Hier zie je hoe ik weer eens een nieuwe hor plaats, gelukkig zijn er altijd een paar helpende handen.


Maar ik wil het over schoonmaken hebben, al die gebouwen hebben regelmatig een schoonmaakbeurt nodig.
Iedereen maakt zo ongeveer zijn eigen kamer of huisje schoon, dit schoonmaken gebeurd met een emmer en een zwabber.
Alleen, Indonesische mensen hebben nooit echt geleerd wat schoonmaken is.
In de kampung (dorp) is er weinig schoon te maken, de tegelvloer, de houten vloer of de zand vloer, naargelang het inkomen, wordt alleen maar geveegd en klaar.
Hygiëne kennen ze niet echt, handen wassen voor het eten moet ze echt geleerd worden, en dan nog......
Dus in de keuken proberen we de keukenmeisjes een beetje hygiëne te leren.
Groenten snijden op een tafel aangezien ze gewend zijn alles op de grond te doen, alles goed schoon houden enz..
Handen wassen, haren onder een petje ( topi ), en aangezien ze hier allemaal lange zwarte haren hebben is dat al een hele klus en het zijn allemaal pubers, dus zijn ze in gehoorzamen niet anders als bij ons!!
Zodra Monique de keuken inloopt, gaat de tam tam al en gaan alle petjes op, maar zodra Monique de keuken weer uitloopt gaan er weer veel petjes af!!
Dus moeten ze ook hier soms streng aangepakt worden of mogen ze een niet zo leuk klusje doen!

Ik was eens in de keuken van de school aan het werk, toen ik wat spullen opzij schoof.
Een drietal kakkerlakken, zaten mij aan te kijken, ze dachten waarschijnlijk laat ons met rust.
Dus ik riep naar de plaatselijke keukenhulp, hè hier kakkerlakken, je zou denken maak ze dood of zet ze op zijn minst buiten in de jungle, maar nee hoor hij pakte ze en zette ze doodleuk een eindje verder weer op het aanrecht.
De beestjes gingen vrolijk verder en waren alweer weg voor ik iets kon doen.
De kinderen kijken je aan van, ''waar maak jij je nou druk om''

Ook ramen lappen kunnen ze hier als de beste.
Zoals jullie weten zijn er hier allemaal loevre ramen, maar aan de ingang van het dorp hebben ze een paar volle ramen in de deuren.
Nu zag ik een jongen ramen lappen, hij pakte een emmer en een oude verfroller en begon de ramen met water te rollen.
Het was wel een makkelijke manier om ramen te lappen.
De ramen waren achteraf nog vuiler dan ze waren, we probeerde nog van " zou je niet met een doekje de ramen schoonpoetsen " maar hij schudde van, waarom zou ik dat moeten doen.
Ik dacht, kunnen we dit niet in het westen doorvoeren ramen lappen met een verfroller, dat kan iedereen!!

De schoolvakantie's zijn begonnen, nee geen 7 weken of 2 maanden, maar 4 weken.
Dus is het nu, de kleine  kinderen bezig houden met spelletjes en knutselen enz...
Hier zie je een klein stukje van het programma.


Nu had ik en Jerom de bakker bedacht, we gaan een zoektocht in de natuur doen, we hadden 4 groepen.
De vier groepen moesten 10 voorwerpen gaan zoeken in de jungle, zoals witte stenen, een steen in een hartvorm, een sprinkhaan, een spin, een oude slipper en ook een eitje van een cicak, zoals je weet dit zijn van die kleine hagedisjes die hier overal op de muren zitten.
De groepen wisten alles te vinden behalve die kleine witte eitjes, 1 groep was wel slim, die hadden een levende cicak gevangen en vertelde dat het eitje er nog in zat.
Maar de laatste groep had er niets beters op gevonden om een paar van die beestjes te vangen en open te snijden tot ze een paar eitjes hadden.
Vindingrijk dat wel, maar de dierenbescherming hoeft dit niet te weten denk ik.
Tot slot gewoon maar een paar foto's.

Rudi & Monique <><







Discipline in de morgen



Soms zie je op tv, die chinezen, die voor ze gaan werken allerlei oefeningen moeten doen.
Dit doen ze vooral om zichzelf op te peppen om daarna weer met losse spieren en een frisse geest aan de slag te kunnen.
Op de scholen hebben ze dit ook, daar doen ze een soort vlaggen groet, elke maandag morgen hijsen ze de vlag.
Alle kinderen van school doen hier aan mee.
Dit gebeurd heel plechtig, er mag niet gelachen worden, en alles is zeer strak geregeld en duurt wel 45 minuten voor alles klaar is inclusief het Indonesisch volkslied.
Ook de jongens die gaan werken hebben een soort van opwarming ( alhoewel je moeilijk spreken kan van opwarmen, omdat je hier eigenlijk nooit afkoelt!! )
Ik begrijp dat niet iedereen de filmpjes kan bekijken, maar hier is er weer eentje.
Zo gaat dat in de vroege morgen, lekker vrolijk wat bewegingen maken en dan aan het werk.


Discipline in de morgen




Ik heb de eer gehad om mee te kijken hoe je een visje vangt.
Omdat er hier heuvels zijn hebben we ook dalen, in die dalen lopen allemaal kleine beekjes, grotere beekjes als het  heeft geregent.
In die beekjes zwemmen vissen, om die te vangen moet je eerst in een dal komen.
Dit gaat niet eenvoudig, met een groot hakmes (Parang) moet er eerst een weg naar beneden gehakt worden.
Als je dieper het dal in gaat, wordt het steeds vochtiger, je moet tot je knieën in het water tussen de planten tot je uiteindelijk bij het beekje aankomt.
Toevallig begint het nog te regenen, we zijn nog niet nat genoeg.
Terwijl we de vele muggen van ons af proberen te slaan, probeert deze jongen zijn fuik te zetten, dit is nog niet zo makkelijk maar uiteindelijk is het gelukt.
In de fuik hangt hij een plastic zakje met een wit poeder erin om de vis te lokken, nee geen drug maar het stinkt wel verschrikkelijk, wat het wel was is het geheim van de visser.
Een dagje wachten en de visjes zwemmen er vanzelf in.
Hopelijk lukt het met deze filmpjes, hierin kan je zien wat ik bedoel.
  





Maar eerlijk gezegd kunnen de Indonesiërs er niets van, in een van de vorige bloggen heb je kunnen zien dat ik met een speer probeerde een vis te spietsen in de rivier.
Dat was natuurlijk een grapje, maar ik heb nog eens goed nagedacht, over wat de beste manier is om  een vis te vangen.
Het is niet moeilijk, je moet gewoon geduldig wachten tot je een vis ziet, en hem dan gewoon uit het water halen.
Ik heb het de Indonesiërs maar eens voor gedaan hoe dat moest, ze stonden met open mond te kijken hoe ik een grote vis uit de rivier haalde.

Nog iets merkwaardigs, een plantje.
Als je dit plantje aanraakt, krullen de blaadjes onmiddellijk.
Gewoon leuk om te zien is dat.



Ondertussen weer een weekje naar kuching geweest, dit keer met de nachtbus van ons dorp naar Kuching, en weer met de dagbus terug naar L.W.V.
Ik begrijp niet waarom het in de nachtbus zo koud moet zijn, de airco draait op volle toeren.
Iedereen krijgt een dekentje om warm te blijven, ik denk dat het zo koud is om de bestuurder wakker te houden, maar zeker weet ik het niet.
We zaten beide keren vooraan in de bus, dus konden we alles goed zien.
Na een vrouw bijna geplet te hebben, drie bijna ongelukken, tien honden, drie kinderen, vijftien kippen en een geit die bijna het leven lieten en vier brommers die bijna door de voorruit van de bus gingen, heb ik mijn ogen maar dicht geknepen, en heel veel schietgebedjes gedaan!
Hoe het mogelijk is dat we steeds weer goed aankomen, is mij een raadsel.
Ga maar weer eens ophouden met schrijven en nog wat bewaren voor de volgende keer.

Rudi & Monique <><

Water !!

Nog een keer,

Aangezien de vorige keer de filmpjes niet te zien waren (waarschijnlijk weer het slechte internet), proberen we het nog een keer.
Ze zijn zo leuk, dat we dit jullie niet willen onthouden.
Weet je nog van de vorige blog, het ging over de keukenmeisjes, en hoe druk het soms kan zijn in de met het bereiden van het eten.
Als het deze keer niet lukt, moeten jullie maar een afspraak maken als we weer terug (thuis) zijn. 
Kunnen we onder het genot van een bakje koffie alles nog eens bekijken.





Water!!


Voor diegene die nog nooit naar een tropen land zijn geweest, zullen dit niet zo begrijpen, water is hier als goud.
Water is zo belangrijk dat het de waarde van goud heeft en meer zelfs.
Als je geen water hebt maar veel goud kan je niet overleven, maar als je geen goud hebt en wel water red je het toch nog.
We moeten hier veel drinken om al dat zweet terug bij te tanken, soms doen we dat niet genoeg, dan voelen we dat als we hoofdpijn krijgen, dan weten we dat we meer moeten drinken.
Aangezien het hier niet gaat als in de westerse landen, waar het water zomaar via de waterleiding het huis binnen komt.
Dit besef je niet als westerling, maar dat is echt een luxe, altijd schoon water uit de kraan.
Hier hebben we twee soorten water, drinkwater en rivierwater.
Drinkwater is regenwater dat opgevangen wordt in grote waterputten, en daarna gefilterd wordt.
Dit water gebruiken we dan ook alleen als drinkwater, want als het een tijd niet regent kan het voorkomen dat het drinkwater opraakt.
Dit betekend dan dat er flessen water gekocht moet worden in het dichts bij zijnde dorp voor een heleboel mensen, als er dan al water is.
Gelukkig komt dit zelden voor en regent het meestal voldoende om de putten te vullen.
Maar als het regent komt het met bakken uit de lucht, er kan op korte tijd zeer veel regen vallen.
Nadeel van de regen zijn de wegen, die worden modderig en spoelen helemaal weg.
Op het volgende filmpje kan je zien wat ik bedoel.


Nog een tropische bui op het volgende filmpje




Leuk is wel, als er een regenbui valt, de temperatuur een beetje minder wordt.
Een beetje minder dan spreken we nog wel altijd over een plus minus 28 graden, dit lijkt nog veel maar voor ons is het aangenaam om iets minder warm te hebben.
Als het regent dan kunnen de kinderen hun plezier niet op, douchen met regenwater is niet zo normaal hier, maar daarover later meer.
Als het regent gaan ze helemaal uit hun dak, spelen met water is ook voor deze kinderen een zeer leuke bezigheid.
Op het volgend filmpje zie je het op bewegende beelden hoe het er aan toe gaat, anders kan je toch geen goed beeld vormen over wat wij hier voor onze ogen zien.






Ook wij ervaren hoe leuk het is om met water te spelen, zeker met deze hoge temperaturen.





Deze grote buizen zijn overlopen van een waterput, als die vol is, spuit het water door de gaten naar buiten, dit vinden de meiden maar al te leuk om hier onder te liggen en hun haren te wassen.





Samen in de goot liggen, hoe gezellig kan het zijn, als je dat in Nederland doet, ben je niet goed bezig!!


Dan hebben we nog het rivierwater, dit gebruiken we om te douchen, te wassen en om de wc door te spoelen.

Dit wordt zo uit de rivier gehaald en met een beetje filtering komt het uit onze douchekranen.
Normaal gezien is het redelijk schoon, een klein beetje bruin in het water zie je toch niet zo, we krijgen er een lekker bruin kleurtje van zonder in de zon te zitten.
Maar soms als het hard regent of er iets stuk gaat, dan wordt het water zo vies en bruin dat het echt niet gezond meer is om hiermee een douch te nemen, ik denk dat we er dan volledig bruin zouden onderuit komen.
Als het geregend heeft is het ook niet aan te raden om de was te doen, dan komt het er met bruine vlekken uit die je er niet meer uit krijgt, dus zit er niets anders op dan te wachten op beter weer.
Ook de wc doorspoelen is ook niet echt schoon meer.




Intussen nog een  goede drietal maanden, we zien er al naar uit om onze kinderen en familie weer te zien.
............maar daarna wat dan, wat gaan we doen? waar gaan we wonen? werken en huisje boompje beestje? terugkomen naar Borneo?of ergens anders verder gaan met ons avontuur?

We weten het nog niet, maar spannend is het wel.

Op de volgende foto proberen we iets te zien van de toekomst, wat het gaat worden weten we nog niet, maar als het zo mooi wordt als dit uitzicht dan zitten we zeker goed.



Rudi & Monique <><