leven in de jungle 2

Een mens went overal aan, ook aan het leven in de jungle.

Terwijl de hagedisjes binnen tegen de muur kruipen, de jungle zijn typische geluiden maakt, de ventilator volop staat te draaien, om een beetje verkoeling te geven, het lawaai van vele spelende kinderen ons huisje binnenkomt, de eeuwig durende lawaai van potten en pannen, en al het lawaai die een keuken met zich mee brengt zijn gang gaat, kan ik toch rustig deze blog schrijven.
Je zou denken doe de ramen dicht, tja als dat zou kunnen, maar we hebben geen ramen zoals thuis, deze ramen bestaan alleen maar uit verschillende glasplaten, dus open of dicht geeft geen verschil.

De basisschool kinderen hebben deze week vakantie, dus is het de hele dag kinderen bezig houden met spelletjes, boekjes lezen, puzzelen, schaken en dammen enz... en een dvd tekenfilm waar de kleintjes uren naar kunnen kijken en kerstkaartjes maken natuurlijk.
Kerstkaartjes? jazeker kinderen kleuren eigenhandig een kerstgebeuren, dit wordt op een kaartje met tekst geplakt(opletten dat ze het niet onderste boven plakken) en opgestuurd voor de kerst. Omdat er vele duizenden kaartjes moeten gemaakt worden, moeten we er op tijd mee beginnen vandaar, maar wat een werk.

Dus om de kinderen te vermaken zijn we gaan zwemmen in de rivier, een rivier die hier langs en op het terrein van LWV loopt.
Dit kan niet altijd, soms is deze te vervuild door de regen en modder, het is sowieso niet al te schoon.
De meeste mensen die aan deze rivier wonen, hebben op dit water hun wc gebouwd, daar moeten we maar even niet aan denken en een frisse duik in deze rivier nemen.

Het is een hele belevenis om met een 25 kinderen van minder dan 1,20 m op het dak van een jeep naar de rivier te hobbelen (zie foto)

En dan aan de rivier al die kinderkopjes die als een waterrat onderduiken en meters verderop terug opduiken. Na een uurtje zwemmen en klimmen in de bomen en na een moddergevecht en de nodige muggenbeten kunnen we dat weer terugkeren naar het dorp.

Dan staat het eten weer klaar, dat gemaakt is door 2 teams van keukenmeisjes die elke keer weer het eten klaar hebben voor de vele kinderen, hier komen we nog wel eens op terug de volgende keer.

Rudi & Monique <><

Leven in de jungle

De reis van Kuching ( Maleisië) naar Nanga Pinoh (Indonesië) ongeveer 12 uur rijden is achter de rug.
Beschrijven hoe die reis was is moeilijk, op sommige wegen kan je goed rijden, maar op andere plaatsen is er gewoon geen asfalt meer over en zijn er meer putten dan weg.
Het hing er nog om of de volgeladen jeep het zou redden tot het project aangezien hij niet zo goed schakelde, ja het enige wat je dan kan doen is bidden en hopen dat de auto blijft rijden.
Geen putten maar echte kuilen zo diep dat sommige vrachtwagens gewoon omkantelen als ze te hard in een put rijden.
De enige beschrijving die een beetje in de buurt komt is een achtbaan in walibi, maar dan 12 uur achter elkaar.
We hebben een twee kamerhuisje met alles erop en eraan, behalve een aparte sauna, die is ingebouwd door heel het huis, en gratis.
De muggen bultjes zijn ook al her en der verschenen!!

Moeilijk is ook dat we twee talen tegelijk aan het leren zijn, het engels dat we kennen is maar schoolengels en Indonesisch, maar de eerste aarzelende zinnetjes Indonesisch hebben we al achter de rug, en engels is een kwestie van durven en hopen dat ze het verstaan.

Onze voorlopige taken zijn, Monique gaat toezicht houden in de keuken en is verantwoordelijk voor de common room dit is een gemeenschappelijke ruimte voor korte en sommige lange termijnbezoekers.
verder hebben er veel kinderen vakantie en is het tijd om heel veel kerstkaarten te maken voor de sponsors.
Ik ga voorlopig hand en spandiensten leveren, maar de bedoeling is dat ik in de workshop de zaken op orde ga zetten.
Het is hard werken maar wel in het tempo van de Indonesiërs , dus rustig aan, en daar moeten we nog wel een beetje aan wennen, dus zijn nog erg moe aan het eind van een werkdag.
De dag begint voor ons dan ook wel om 5.00 uur in de ochtend, maar gaan dan wel om 21.00 uur ongeveer slapen.
Zo zijn we lekker bezig en is het een goede afleiding want het gemis van familie, kinderen en vrienden en kennissen is er natuurlijk wel!
Foto's volgen nog, als het lukt met het internet.

Lieve groetjes,
Rudi en Monique

Ik ga op reis en neem mee!

De laatste week nog ontzettend druk gehad, iedereen wil nog afscheid nemen, iedereen wil nog een laatste knuffel.
De verzekering eindelijk in orde, het kan op een week tijd, maar je moet maar willen, dank OOM verzekeringen.

Ik ga op reis en neem mee....
Ja wat moet je ook mee nemen, spullen die je het komend jaar nodig hebt moeten allemaal in 2 koffers en handbagage.
Jassen moeten niet mee, dat hebben we vorige keer gemerkt, dikke truien voor de frisse avonden (welke frisse avonden die hebben ze daar niet) moeten ook niet mee.
Wat dan wel, veel korte broeken, veel shirts, veel muggenspul, veel medicijnen voor het geval dat!!!
Wat wel jammer is dat ik mijn gitaar niet mee kan nemen, en onze elektrische fietsen die we niet in de koffer krijgen, maar ja met die putten in de wegen zouden we alleen maar bij de fietsenmaker staan denk ik maar.
Wat ook mee gaat is het idee dat veel mensen ons steunen en achter ons staan en ons helpen waar ze maar kunnen, dat zijn de mensen die het mogelijk maken dat we de kinderen kunnen helpen, hartelijk dank daarvoor.

En dan afscheid nemen het moment waar we toch wel tegen op zagen, het was zwaar, zo moeilijk om je kinderen en familie te zien huilen, we weten wel dat het geen afscheid is maar een tot ziens maar nu lijkt een jaar toch best wel lang!
Je weet eigenlijk niet meer wat je tegen elkaar moet zeggen, we nemen ze mee in ons hart en weten dat we gelukkig nog contact kunnen houden via de cybersnelweg.
We weten dat het van ons gevraagd word maar hoe leg je dat uit!! en waarom voelt het dan soms zo tegen strijdig!
Het komt goed dat weten we zeker.


Maar nu de eerste blog vanuit Maleisië, onze reis was lang en zwaar, maar we zijn er geraakt.
Het eerste wat opvalt als je uit het vliegveld komt is de warmte, het lijkt of er iemand vergeten is om de verwarming uit te zetten.
De eerste twee nachten hebben we op de 21 verdieping van een flatgebouw in Kuching geslapen, gelukkig was daar airco zodat we rustig aan de warmte konden wennen.
Nu nog twee dagen in een groot huis slapen en dan maandagmorgen om 5 uur vertrekken naar het kinderdorp om hopelijk voor 17 uur aan te komen, het moet dan wel allemaal goed verlopen.

De eerste indrukken van Maleisië"zeer warm, veel drinken en nog eens drinken, eten dat soms lijkt van de kringloop te komen, airco wat een zegen, veel verkeer, het lijkt soms of iedereen maar rijd zonder regels, veel brommers met mensen met jassen die ze omgedraaid dragen, tegen het stof schijnt?

Deze blog is te lang aan het worden, dus de rest is voor de volgende keer.

Groeten,

Rudi & Monique <><

Hoe doe je dat?

Van de week even ertussen uit geweest, we dachten even uit te rusten, nu dat is maar half gelukt.
Zelfs aan de oevers van het Veluwemeer moesten we nog van alles regelen, onze hotmail was gehackt dus geen mailen sturen naar ons hotmailadres alleen ons gmailadres.
De ziektekosten zijn nog steeds niet in orde, dat wordt spannend..of toch die toverdokter dan maar (zie vorige blog).
Maar zeg nu zelf, een zonsondergang op het veluwemeer is toch mooi en rustgevend.

Om op de titel terug te komen, hoe doe je dat.
We hebben afscheid genomen van kinderen en familie in Belgie.
Hoe doe je dat, afscheid nemen voor een jaar, als iemand een tip heeft zou ik het graag weten.
Je zegt doei en tot over een jaar, ennne nog prettige kerstdagen en gelukkig nieuwjaar, oja en een fijne paasdagen en gelukkige verjaardag, want zeer waarschijnlijk ben je nog jarig in het jaar dat we weg zijn.
Gelukkig ben ik een beetje verkouden, dus mijn ogen traande toch al.

Het is nu echt aftellen en nog zoveel te doen, maar nog ruim een week en dan gaat het avontuur beginnen!
Volgende week zal er een afscheidsdienst zijn, graag zouden we een verzoek willen doen, er zijn namelijk best veel mensen die afscheid willen komen nemen op Schiphol en dat stellen we zeer op prijs!
Maar het lijkt voorons zelf, verstandiger om dit alleen te doen met ouders, kinderen en verdere familie!
Dit zal namelijk al lastig genoeg zijn!
Maar daarom willen we jullie van harte uitnodigen in de dienst van volgende week zondag 9 september
Dit zal zijn in Immanuel, Medanstraat 32-34, 2022 PH Haarlem noord.
Het begint om 1000 uur

We zien naar jullie uit, tot dan!!
Rudi en Monique <><