Even naar de winkel!

We hebben het al een paar keer over de Chinese winkels gehad maar daar kan je niet alles kopen.
Daarom gaan we soms naar een winkel waar ze westerse spullen hebben b.v. producten van de spar of van de aldi.
Maar dat is een hele onderneming, de laatste keer dat we gingen moesten we met de taxi die gelukkig niet zo duur is, naar de winkel.
Als je dan toch weg bent, is het handig om ook meteen een hapje te eten.

Aan de kassa van de winkel staan er verschillende mannetjes klaar om te helpen met de boodschappen.
Je moet alleen het winkelkarretje maar tegen de kassa rijden en de boodschappen worden op de band gezet en na het gepiep van de kassa in een doos geladen.
Alleen betalen moet je nog zelf doen, jammer is dat!
En dan loopt er nog een mannetje mee naar de auto en zet het zelfs in de kofferbak voor jou.
Met 1 srd ( 25 Eurocent ) als fooi gaan ze weer vrolijk verder.
Maar ik Rudi had een taxi gebeld en zelfs dat is niet eenvoudig, als je zegt over een half uur dan moet je maar hopen dat hij op tijd is en dat hij weet waar hij moet zijn.
Dus met onze boodschappen staan we op de stoep te wachten, na een kwartier stopt er een man met vrouw en twee kinderen en vraagt of wij een taxi gebeld hadden.
Ha dus u bent de taxi, wij zijn met drie personen en boodschappen?
Geen probleem zegt hij, de kinderen achteraan tussen de boodschappen in de kofferbak en wij met z,n drieën op de achterbank.
Zwaar geladen rijden we verder om bij elk putje en hobbeltje in de weg een schurend geluid te horen van de linker achterband en bij elke verkeersdrempel ( en dat zijn er vele en hoge) de onderkant van de auto over de drempel te horen en voelen schuren.
Meneer de taxichauffeur, euu gaat het wel goed zo?
Geen probleem even de band oppompen was het antwoord.
Met een iets minder schurend geluid en met een paar millimeter dunnere onderkant van de drempels zijn we toch thuisgekomen en dat voor € 6,5 een koopje toch, maar dan moet je wel de taximan en zijn gezin erbij nemen.

Een paar weken geleden waren we er ook even tussenuit geweest en op de terugweg en na een paar cocktails zag Robert een vuilniswagen met een zwaailamp rijden en zei: "hè daar heb je een strooiwagen!!"
Niet dat hij teveel gedronken had, maar s'avonds, een grote wagen met oranje zwaailampen, hij was even vergeten dat we in Suriname waren.
We hebben daar wel erg om moeten lachen en plagen hem daar nog regelmatig mee.
Robert is een Nederlandse Jongeman die hier ook al bijna drie maanden rondhangt, en ook nog wat vrijwilligerswerk doet op Lob Makandra.
Nu ja Nederlandse jongen, vanuit de achterhoek is dat nog Nederland?

Ook de plaatselijke school bezocht, met meer dan 1200 leerlingen waarschijnlijk de grootste school van Suriname.
Een gedeelte van de school ziet er redelijk netjes uit, maar in de andere helft geven ze les in veel te donkere lokalen van wat vroeger een oude markt was. Met vele klassen naast elkaar alleen gescheiden door wat golfplaten proberen de juffen hier les te geven.

Aan deze juf hebben we de vraag gesteld hoeveel kinderen er in de klas zaten?

52!! Wat 52 kinderen? Maar we zijn dan ook met z,n tweeën was het antwoord.

Zoveel kinderen, als er vijf weglopen heb je het nog niet in de gaten.

Soms als er leerkrachten ziek zijn, moeten ze klassen vrijaf geven omdat er te weinig personeel is.

Mooi hé al die schooluniformen, alle kinderen van de lagere scholen van Suriname lopen in dezelfde kleding, moet je in Nederland eens proberen.

Maar toch slagen ze erin om les te geven, petje af voor deze mensen.

Rudi & Monique <><

Helpen waar het kan.

Als je al een tijdje in Suriname leeft, begin je meer en meer te leren van de cultuur en van de mensen.
We beginnen meer mensen, beter te kennen en vrienden te maken.
Ook beginnen we meer de nood van de mensen te zien!
We horen verhalen van kinderen, waarvan je in het westen geen voorstelling kan van maken.
Kinderen waar van bij geboorte tegen gezegd wordt dat ze eigenlijk niet gewenst zijn, dat ze niets kunnen, en dat ze een last zijn voor de familie, mishandelt, misbruikt, kinderen die niet kunnen lezen of schrijven, omdat ze niet naar school kunnen en ga zo maar door!
Hoe kunnen zulke kinderen ooit een normaal leven leiden als ze volwassen zijn.
Ik spreek niet van een enkel geval, de meeste kinderen zijn zwaar verwaarloosd en hebben een grote nood aan aandacht en liefde.

Ook de armoede wordt beter zichtbaar voor ons, als je op een zondag de mensen ziet komen naar de kerk, denk je dat er geen arme mensen zijn, ze zijn gekleed alsof ze een afspraak hebben met de koning ( in feite is dat ook zo natuurlijk) maar soms echt in het extreme zoals in een avondjapon, kleding met alles daarop aangepast, schoenen, tas enz
Maar intussen weten we dat de mensen veel waarde hechten aan uiterlijke schijn en dan vooral wat hun kleding betreft, vooral op zondag is dat opvallend.
Zo kan het zomaar zijn dat een vrouw een prachtige jurk aan heeft, maar wel in een houten huisje woont zonder vloer en waar amper water en stroom is.
Je kan het je niet voorstellen dat ze die jurk zo netjes kan houden.
Dus de armoede zie je niet onmiddellijk maar als je de mensen beter leert kennen hoor je de vele schrijnende verhalen.
We hebben kennis gemaakt met een kinderhuis in de buurt waar zo een tiental kinderen opgevangen worden.
Er is een grote nood aan helpende handen in kinderhuizen.
Het eerste is natuurlijk geldgebrek en dan zijn er de kinderen die allemaal traumatische ervaringen hebben.
Met deze gegevens kan iedereen wel bedenken dat het uiterst moeilijk is om een kinderhuis te hebben, en dat je ook wel wat in je mars moet hebben om dit aan te kunnen.
Maar sommige mensen voelen zich geroepen zoals ook deze al wat oudere mevrouw die getrouwd is met een creoolse man.
Ze hebben echt een hart voor kinderen met problemen.

Dit kinderhuis kwam op ons pad, en we zijn gaan kennis maken, ze gaven aan dat ze  best wat hulp zouden kunnen gebruiken.
Al gauw zagen we allerlei dingen die niet zo goed liepen, we zagen dat er weinig structuur is, en dat ze zo'n goed hart hebben dat ze het moeilijk vinden om consequent te zijn.
Vanwege privacy redenen kunnen we hier niet verder op ingaan.
Het eerste wat we gedaan hebben is een beetje orde scheppen in de chaos.

Hier zie je wat ik onder een eenpersoonsbed van een jongen onderuit haal, kijk ook even wat er op het bed ligt.
Dit bedoelen we met orde in de chaos scheppen!!

We willen ze graag gaan begeleiden, aangezien we hier in Suriname een cursus hebben gedaan wat te maken heeft met de opvoeding van de kinderen, kunnen we hiermee aan de slag en proberen hun adviezen te geven, en merken dat ze daar echt wat mee doen, wat natuurijk heel fijn is!
Ondertussen proberen we de kinderen, persoonlijke aandacht te geven, waar ze echt zienderogen van genieten.
Heerlijk, hier kunnen we echt van genieten, we zijn in het begin van de dit half jaar iets kwijt geraakt, maar we zien dat God het weer terug geeft ook al is het op een andere manier
Dus hier gaan we ons vooral op richten de komende maanden, met daarnaast de andere taken die we hier hebben!

Wat is het heerlijk om andere mensen in nood te helpen, we kunnen het iedereen aan raden, je krijgt er ook weer zoveel voor terug!!!

Tot slot nog een leuk filmpje, wat doen de jongens in Suriname als ze dorst hebben?
Ze plukken een kokosnoot gooien die een paar keer op de grond en drinken maar.

Rudi en Monique <><