Geen paaseieren, geen koningsdag

Pasen in Suriname, dat hebben we ook alweer meegemaakt.
Ook hier gedenken ze dat Jezus aan het kruis is gestorven en nog belangrijker is opgestaan uit de dood.
Het is hier de gewoonte om met Pasen mensen te dopen, dus werden er op paaszondag maar liefst 16 mensen gedoopt.
In het plaatselijk zwembad wat hier uiteraard in de open lucht ligt, werd er gedoopt.
Na het dopen is er zoals wel meer gebruikelijk is, eten voor iedereen, dat wordt hier overal gegeven in piepschuim bakjes, handig maar zeer milieuvervuilend.
Na het eten zie je dan overal piepschuimen bakjes liggen, die dan nog eens onder handen (poten) genomen worden door de plaatselijke honden en een heleboel ongedierte.
Overal naast de wegen ligt vuil, net toen we naar de plaatselijke winkel wandelde, liepen we achter een vrouw met een paraplu.
Nee niet voor de regen maar voor de zon.
Maar we zagen dat die paraplu kapot was, dus die werd gewoon naast de weg gegooid bij al de andere troep.

En natuurlijk geen koningsdag geen feest voor de koning, alhoewel er hier regelmatig feest wordt gevierd voor een andere Koning, meestal zondag's in de kerk.
En dat gaat er hier een beetje luidruchtiger aan toe dan in de meeste kerken in Nederland.
Ook de vele danspasjes en de swingende muziek ontbreekt niet, ja op dat vlak kunnen wij nog wat leren van de Surinamers.

Maar de afgelopen week is het verschrikkelijk druk geweest, maar liefst tweehonderd mensen waren komen logeren in Lob Makandra, voornamelijk vrouwen.
Elk plekje was bezet en dus ook naast ons in de twee slaapkamers zaten een heleboel tienermeiden.
Die hadden natuurlijk feest op de kamer, dus van slapen is niet zoveel terecht gekomen.
Daarom zit ik een beetje sacherijnig en met slaaptekort deze blog te schrijven.

Maar gelukkig zijn de bezoekers allemaal weer naar huis dus de rust is wedergekeerd, heerlijk is dat toch, of worden wij te oud voor dit soort avonturen!

Vorige week toen we weer eens naar de plaatselijke winkel gingen.... hier is een beetje meer uitleg nodig.
Er zijn hier zeer veel winkels soms wel naast elkaar, al die winkels zijn van Chinese eigenaars.
In elke winkels zijn dezelfde producten te verkrijgen en niet duur, alleen zeggen ze hier, dat Chinese spul is van minder goede kwaliteit, en dat is ook zo.
Je kan het 1 keer gebruiken en dan is het al kapot of het is verroest.
Maar handig is wel dat al die winkels van s'morgens vroeg open zijn tot tien uur s'avonds en dat elke dag van de week ook zondags.
Dus lopen we heel vaak naar de winkel, hij is toch altijd open.
Dus we wandelen langs een grasveldje en zagen daar een slang zitten in het gras.

Ik wil ze wel graag op de foto natuurlijk maar moet voorzichtig zijn, want hier zitten giftige slangen waar je liever niet door gebeten word.
Dus de plaatselijke specialist Harm gebeld, die echt gek is op slangen.

Harm is een Nederlander die hier met zijn vrouw en bijna drie kinderen al anderhalf jaar op Lob Makandra woont.
Je hoeft maar naar Harm een slang te roepen en hij staat al voor de deur.
Harm komt aangesneld en stelt onmiddellijk vast dat het geen gifslang is, het is een kielrugslang.

Na twee pogingen en voor die slang het in de gaten heeft, heeft Harm ze al te pakken.
Ik heb mijn foto en Harm is tevreden dat hij weer een slang gepakt heeft en natuurlijk weer vrijgelaten want de Surinamers willen alle slangen onmiddellijk doodmaken.

Even heel iets anders,
Er was ons ter oren gekomen dat er hier een gezin was met 7 kinderen die het niet breed had, dus wij dachten misschien kunnen we haar een kleine bijdrage geven, er werd ons aangeraden om haar iets ervoor te laten doen want ze pakken niet zomaar geld aan!
Een afspraak met de moeder gemaakt en gevraagd of ze eventueel iets voor me zou willen strijken en jawel ze wilden dat wel doen.
Heel fijn maar op zich  vind ik het niet prettig om iemand voor me te laten werken maar goed ik dacht dit is voor het goede doel!
Tijdens het strijken gezellig gebabbeld en vertelde ze dat ze een baan had op de kinderopvang maar dat ze daar ook bitter weinig verdient.
Maar ook vertelde ze dat ze haar kinderen soms geen eten kan geven of niet naar school kon laten  gaan omdat ze geen geld had voor de bus.
Dit zijn toch wel schrijnende verhalen, en zei tegen haar ik ben even weg even wat boodschappen doen, ik stond in de winkel en ik dacht dat gaat vandaag niet gebeuren dat ze haar kinderen niets te eten kan geven, dus heb ik wat voor haar meegebracht!
Ze was na twee uur strijken klaar, dit ging op z,n Surinaams maar we hebben zo gezellig de tijd gehad om elkaar wat beter te leren kennen.
Ze ging naar huis met een kleine bijdrage en een tas met boodschappen, later hoorde ik dat ze het gezellig vond, en haar kinderen met een gevulde buik naar school kon laten gaan omdat ze genoeg geld had nu.
Dan ben ik dankbaar dat we hier zijn en iets kunnen betekenen voor een ander, ook al zijn het kleine dingen in onze ogen.
Maar het zijn de kleine dingen die het hem doen toch!!

Rudi & Monique <><

Even naar Europa

Het is toch een heel gedoe om ergens in een land te verblijven.
In Indonesië moesten we om de twee maanden het land uit om onze visum te vernieuwen, dit betekende even met de bus 12 uur rijden naar Maleisië, even een paar stempels halen en weer 12 uur rijden terug naar Indonesië.
Nu in Suriname moesten we na 3 maanden het land uit om een paar stempels te halen.
Maar het land uit is niet zo eenvoudig.
De buurlanden van Suriname zijn, in het westen Guyana, in het oosten Frans Guyana en in het zuiden Brazilië.
Brazilië sprak ons wel aan, voetbal kijken, sfeer proeven, samba enz..
Maar om daar te komen moet je met het vliegtuig of met de boot op de rivier, want wegen lopen niet naar Brazilië.
Guyana of Frans Guyana, het tweede ligt dichterbij Paramaribo, dus dat is het geworden.
Frans Guyana is ook Europa, dus moeten we ons daar beter thuisvoelen was het idee.
Gelukkig hadden we iemand bereid gevonden om met ons mee te gaan, we zouden in een hangmat slapen. Ook hadden we gehoord van de schildpadden die daar in de buurt ( een uurtje rijden ) op het strand eieren kwamen leggen.
Dat moesten we zeker zien!!

We vertrokken om half zes met een busje, denk je, dan gaat het vlot zo vroeg.
Nee hoor eerst naar de stad om te wachten op meer mensen die misschien zouden meerijden.
Dan hebben we een klant om mee te rijden, moet ze eerst naar de markt, dus een uurtje wachten, komt ze terug wil ze toch niet meerijden. Een meneer die instapt en na een halfuurtje wachten toch weer uitstapt en met een ander busje verder gaat.
Twee uur later eindelijk genoeg mensen gevonden en vertrekken maar, met drie (big mamma's) en wij. Na drie uurtjes rijden, aan de balie van de grens van Suriname een nukkige douane meneer, wat moeten jullie, mmmm we willen naar Frans Guyana meneer, dan moet je dat zeggen hé, (euh dat zie je toch we komen van daar en gaan naar daar) denken we.
We denken dat hij dringend aan vakantie toe was.
Dan een bootje in en varen naar de overkant Frans Guyana, weer een stempeltje halen en weer een stukje varen.

En ja hoor Europa, rechts rijden en betalen in euro's, wat is dat raar die euro's even wennen weer.
Dan waren we er eindelijk, diezelfde avond konden we met een aardige Fransman meerijden naar de zee, het was een wat oudere man, altijd gedacht dat oudere mensen rustiger reden, daar hadden we ons toch aardig op verkeken!
Deze man scheurde over de weg met 120/130 km/u over smalle weggetjes, kinderen langs de kant van de weg, stikdonker dus je ziet de mensen bijna niet lopen vanwege hun huidskleur, honden die gewoon de weg overlopen,
en stiekum dacht ik '' toch zit ik liever in de langzaam rijdende bus van Borneo ook al is het dan met allemaal gaten en kuilen in de weg"
Maar goed u zult begrijpen dat er aardig wat schietgebedjes zijn gedaan onderweg!
En praten met een Fransman die een beetje Duits kent en geen woord Nederlands of Engels dat is niet zo gemakkelijk.  pff maar gelukkig we kwamen veilig aan bij de zee, we liepen een stuk over het strand en probeerde met het lampje van onze telefoon te zoeken naar schildpadden, opeens zagen we een groepje mensen staan en jawel hoor daar lag een joekel van een schildpad in het zand!!

Een stukje verderop lag er weer een grote schildpad te graven in het zand, er werd verteld dat ze een gat aan het graven was om haar eieren in te leggen, we wilden echt wachten tot zij eieren gelegd had, maar ja hoelang gaat dat duren aangezien een schildpad niet zo van de snelle is!!

Ondertussen wilde we eigenlijk foto,s maken maar je mocht niet met licht in haar ogen schijnen want dan zou zij terug gaan in de zee, dus een rood zakje om het licht heen en toch proberen foto,s te maken want dit is toch een unieke gebeurtenis!

En ja hoor ongeveer na een uurtje zien we dat het schildpad wel 80 of 90 eieren neerlegde in de kuil, echt mooi om te zien van zo dichtbij, daarna schuift zij weer zand over de eieren, draait zich om dat gaat ook niet zo snel als dat ik het zeg hihi, en gaat uiteindelijk de grote zee weer in.

Dit was echt een cadeautje, zoiets unieks te zien van dichtbij, en dan besef je weer, wat heeft onze God de natuur toch mooi gemaakt, en wat maken mensen er vaak een zooitje van, als ze dan proberen de eieren weg te halen en te verkopen!

En dan weer terug in de auto, en de ogen dicht houden tot we weer terug zijn op plaats van bestemming, om ons hangmat in te kruipen om nog wat na te genieten,

totdat we onze buurman horen snurken, (want ik Monique slaap met vier mannen in dezelfde kamer) het lijkt wel als een Schildpad zo hard, maar toch maar proberen te slapen.
De terugreis was hetzelfde als de heenreis maar dan in de andere richting met diezelfde nukkige douane meneer die nog altijd geen vakantie heeft gekregen.

Rudi & Monique <><