Welkom aan alle mensen met een warm hart voor arme en verwaarloosde kinderen waar ook ter wereld.

Wij zijn Rudi en Monique Jacops, ons hart gaat uit naar arme en verwaarloosde kinderen in de wereld, in 2010 zijn we op bezoek geweest in L.W.V, Indonesie een dorp in het midden van de jungle, daar worden arme , verwaarloosde, misbruikte en weeskinderen opgevangen.

Hier krijgen ze eten, onderdak scholing en leren ze wat liefde voor elkaar betekend.

Dit heeft ons echt geraakt, daarom hebben we in 2012 alles verkocht en zijn een jaar gaan helpen als vrijwilligers in Borneo.

Waar we nu zijn en wat we aan het doen zijn leest u in onze blog.

Hoe dit avontuur begon en verder gaat, leest u verder in deze blog.

De zeepsop hond

De eerste weken Suriname is weer aanpassen, andere cultuur, warmte, muggen, blaffende honden, links rijden enz..
Over honden gesproken, we hebben hier in het huis 4 honden die waken over onze veiligheid en die zorgen ervoor dat we minder nachtrust hebben. (Intussen zijn het nog maar 2,5 honden, 1 puppie en 2 grote honden)
Dus blaffen doen ze goed, op een dag was er paniek, 1 van de honden was met zijn kop vastgeraakt in een gat van een muurtje.
Met zeep en water over zijn kop probeerde we de hond te verlossen, even dacht ik ofwel de muur kapot ofwel de kop eraf, maar met een aardappelschilmesje was dat te moeilijk en te gruwelijk.





Maar na een vijftien minuten en veel trek en duwwerk is hij uiteindelijk verlost van een zekere dood.
Hij heeft nog een dag met zijn ogen dicht gelopen van de zeepsop in de ogen, maar uiteindelijk is het goed gekomen.
Nu zal je denken hij heeft zijn lesje geleerd, maar nee hoor een paar dagen later was het weer zover en zat hij weer vast in hetzelfde gat, waarschijnlijk is deze hond dan toch dommer als een ezel.




We hebben een eerste verkenning gemaakt in de buurt, stopt er een man met een brommer, meneer mag ik wat vragen, ik ben net leeg gelopen kan u mij helpen.
Ik onmiddellijk mijn handen op ons geld en verteld dat we dat niet doen.
De man springt weer op zijn brommer en rijd weer verder, is dat hier een gewoonte om leeg te lopen, en wat loopt er dan precies leeg zijn band, zijn geld, geen water meer, geen benzine meer, waarschijnlijk het laatste, toch kan hij nog verder rijden ?

We hebben ook al vele (spook)verhalen gehoord, er schijnt ergens in de buurt s'nachts een lijk koets rond rijden, wij hebben het nog niet gezien want wij doen s'nachts wel wat anders dan naar een lijk stoet te kijken.
De volgende blog hebben we nog wel iets lugubers te vertellen, of is het een Surinaams fabeltje??


Ook hebben we gehoord van een bepaalde slang, als die in huis komt ben je zwanger.
Nu, als die slang hier in huis komt, en Monique wordt zwanger dan eet ik mijn fiets op!
De mensen hier zijn wat bijgelovig.
Maar wij nuchtere Hollanders en Belgen nemen alle verhalen met een grote korrel zout, niet dat er geen God of geestenwereld bestaat, maar sommige  Surinamers hebben toch iets te veel bijgeloof volgens ons.

Maar intussen hebben we ons al wel een beetje aangepast, en zijn we een cursus aan het volgen over hoe om te gaan met kinderen.
Deze cursus wordt gegeven door een Nederlandse vrouw die al een acht jaren in Suriname woont.
Elke week een ochtend zijn we stipt op tijd voor de cursus, maar zoals dat gaat op zen Surinaams, zijn er altijd weer mensen die meer dan een half uur te laat komen.
We begrijpen het niet, hebben die mensen dan een zo'n druk schema, of kunnen ze geen klok lezen.
Wij zouden niet meer binnen durven komen als we zo laat zijn, maar zij zeggen doodleuk goedemorgen, tis dus gewoon hun cultuur!

Rudi & Monique <><




Zomer in de winter.

Toch maar is de stoute schoenen aantrekken en is een blog proberen te schrijven, normaal doet Rudi dat !
Oke waar beginnen we, oja ons nieuwe avontuur naar Suriname!
De laatste avond voor we vertrekken de laatste dingetjes doen, en bij mijn ouders overnachten, om de volgende ochtend te vertrekken.
Afscheid nemen dit keer voorlopig voor een half jaar, maar toch blijft het altijd weer lastig, maar ik probeerde me sterk te houden!
Er zouden ook nog vrienden waar we mee in Indonesië zijn geweest gedag komen zeggen.
Maar we gingen onze koffers vast afgeven aan de incheck balie waar gezegd werd, over een kwartier moet u door de douane heen, we dachten oké dat is snel afscheid nemen ouders, kinderen, zus en zwager, maar nog geen vrienden te zien!
Helaas net na nog iets langer gewacht te hebben, moesten we toch uiteindelijk de douane door en ja hoor, onze vrienden waren net te laat. We baalden behoorlijk omdat we echt niet weten, wanneer we elkaar weer gaan zien, aangezien hun voor jaren weer terug gaan naar Indonesië.
Het vliegtuig in een uur te vroeg,( het zal op z,n  Surinaams zijn hihi) en ja hoor daar komen de tranen toch nog!!
Toch wel heel apart om met allemaal Surinamers in het vliegtuig te zitten het is of iedereen elkaar kent, en zijn gezellig met elkaar aan het kletsten wat gepaard gaat met een vrij harde toon en heel veel gelach!( of komt het door de sterke drank die gratis geschonken word in het vliegtuig!)
Ook na een aantal uur gevlogen te hebben, zien we dat de piloot even zijn ronde doet door het vliegtuig en vriendelijk aan mensen vraagt " Hoe gaat het met U " Maar emmm wie bestuurd er dan ons vliegtuig nu????
Na  9 uur in de lucht gehangen te hebben en een heel stuk over alleen maar een stuk groene jungle gevlogen te hebben, landen we in het onbekende land Suriname.
Wat een grote luchthaven is dat hier, er staan maar liefst 3 vliegtuigen!
De warmte komt ons tegemoet, het zweet breekt ons uit, dit herkennen we nog.

We worden welkom geheten door de directrice en haar zus, met een dikke brassa ( hug), en zo rijden we met een busje van Koningskind nog een uurtje naar onze bestemming.
Even twijfelde we, zijn we nu in Indonesië of toch in Suriname het lijkt toch wel redelijk op elkaar, die arme krotten wijken en daar tussen wat sjieke huizen.
Wat wel opvalt is dat het hier redelijk schoon is op straat en de weg hier ook goed begaanbaar is.
Toen kwamen we aan bij het Koningshuis, de jongens kwamen ons begroeten en hielpen ons met de koffers naar ons stulpje te brengen. Het is klein maar fijn.

 Sanjay en Daniel


 Het koningshuis.

Daniel is de hond van de buren aan het pesten.


Het is opnieuw weer even wennen, sommige dingen zijn toch net weer even anders en weet je Surinaams is ook een taaltje wat we toch ook moeten leren verstaan, ze hebben zo een eigen dialect.
oké ik ga er weer mee stoppen want mijn inspiratie is op, en toch ondanks het wennen weten we dat we hier moeten zijn!
We willen grote dingen verwachten en dan bedoel ik niet van ons zelf, maar het heeft tijd nodig om relaties te bouwen met kinderen die behoorlijk veel hebben meegemaakt!

Rudi & Monique <><







Klaar voor de start

Klaar voor de start zijn we, laat de toekomst maar komen.

Even was het nog spannend, we probeerde online in te checken.
Dat lukte niet dus de paniek begon al boven te komen, we hadden een ander vluchtnummer dan het vliegtuig dat morgen naar Suriname vliegt.
Dus maar het reisbureau opgebeld, we hadden het verkeerde ticket en nummer gekregen, oeps een probleempje.
Gelukkig kregen we toch nog het juiste nummer en hebben we onze boarding passen kunnen printen.
Het zou wat zijn, morgen niet kunnen vliegen, we zouden gewoon van het weekend iemand kunnen tegen komen die denkt dat ze een spook zien als we hier nog vrolijk in Nederland rondlopen.

Maar we hebben alles weer eens ingepakt en opgeruimd in ons tijdelijk huisje.
Onze koffers zijn natuurlijk weer eens te klein en te zwaar, we hebben dan al wel enige ervaring hierin gekregen maar het is toch nog altijd weer een hele klus om niets te vergeten.

Morgen dus gaan we richting het warme weer, dit zal wel weer even wennen zijn, misschien zijn we net voor de kou wel weg, wie weet wat voor weer het hier gaat worden de komende weken, dat vinden we echt heel naar voor jullie hihi !!

Dan is het maar te hopen, dat iemand zoals afgesproken ons komt ophalen op de luchthaven, om ons dan na nog een uurtje met de auto naar ons eindbestemming te brengen.

Via deze weg willen we toch iedereen toch nog hartelijk bedanken voor  jullie gebed en financiële steun.
Zonder die steun zouden we dit niet kunnen doen.
Wil je ons nog eventueel helpen kijk dan op help ons helpen in deze blog.

Dus de volgende blog kunnen jullie verwachten vanuit Suriname!

Rudi & Monique <><