Drukte in de keuken.

Elke dag eten koken voor een paar honderd mensen is niet makkelijk.

Elke dag, dan bedoel ik drie keer per dag zorgen dat er precies op de juiste tijd alles op tafels staat.

Alles, dat is meestal rijst, soms patat voor de westerse mensen, de kinderen lusten dit niet echt. 

Een mix van groente, soms een banaantje (de bananen zijn hier zeer lekker zo vers van de boom, maar ze zijn wel klein) soms papaja, soms tempé, op maandag vis, op donderdag kip en kannen met water.

En natuurlijk stoelen en tafels en borden en bekers en bestek, dat is een vork en een lepel, we eten hier met een lepel.

Toen we hier net waren was dat wel een beetje raar om met een lepel te eten, maar alles went en nu denken we, als we terug in Nederland zijn, we ook wel met een lepel willen eten.

Dus als je ons ooit patat met een lepel ziet eten weet je waar dat vandaan komt.

Ik moet wel even kwijt waarom ze hier met een lepel eten, dit komt omdat er snel gegeten wordt, binnen vijf minuten zijn de eerste al klaar en willen van tafel.

Dus met een lepel gaat het sneller vooruit.

Wachten tot iedereen klaar is met eten is er ook niet bij.

Als er westerse bezoekers komen, die nog niet gewend zijn om snel te eten, zijn ze zo verbaast dat zonder dat ze het beseffen, alleen aan tafel zitten en de tafel al helemaal leeg is, zoals onderstaande foto laat zien. Deze bezoekster wil wel anoniem blijven.

Na het eten gaan alle lege borden naar buiten om af te wassen, dit afwassen gebeurt beurtelings per groep.

Dit is een drukte van belang, iedereen loopt door elkaar en doet wat, hoe ze afspreken wie wat doet is een raadsel, maar het resultaat is dat er een kwartier later alles afgewassen en op zijn plaats staat.

Dit gaat ook met het eten bereiden zo, elke dag denk ik, het eten komt nooit op tijd klaar.

De eerste meisjes beginnen al om drie uur in de nacht met koken, aangezien onze kamer naast de keuken is, en alles open is, is het een lawaai van jewelste, dan gaan bij ons de oordoppen in!!

Als ik de drukte in de keuken zie, ben ik elke keer weer verbaast dat het goed komt.

Maar iedereen heeft z,n eigen taken, de ene kookt, de ander maakt groenten schoon, weer een ander doet de afwas, het loopt als een gesmeerde trein !!

Geweldig wat ben ik trots op ze (het zijn tenslotte nog kinderen), dit zijn een paar van die kanjers.

Wat ze ook regelmatig doen is zingen, en wat klinkt dat mooi!

De kinderen lopen met grote messen rond, snijden alles in stukjes, koken met grote wokken en pannen.

En ja soms, soms snijd er eentje in haar vinger, maar in verhouding gebeurt er heel weinig.

Van de week was er een kompor (gasfornuis) kapot, er was een gas toevoerkraantje stuk.

Ik (Rudi)  probeerde dit te maken maar dit was niet makkelijk, dus duurde het een paar uurtjes, ik zag de paniek in de ogen van de meisjes, ze konden plots drie gasvuren niet meer gebruiken, waarschijnlijk zagen ze ook de paniek in mijn ogen.

Toen ik het kraantje terug plaatste stonden ze al met vuur achter mij om het aan te steken, oef net op tijd.

En dan aan tafel, met ongeveer driehonderd kinderen, de kinderen eten uit kommetjes, en wij de westerse eten van gewone borden!

De kinderen krijgen ander eten, wat erg pittig is , ze eten erg veel pepers en knoflook, dus veel te pittig voor ons.

Wij krijgen sausjes op tafel, om het toch een beetje op smaak te kunnen maken!

Bakjes op tafel waar we zelf van kunnen pakken dan even wachten nog even wachten tot iedereen alles heeft en dan mogen we gaan eten, het eten is dan wel afgekoeld, maar weet je, dat is nog wel lekker ook, het is hier al warm genoeg.

In de volgende twee filmpjes zie je hoe druk het kan zijn in de keuken.

Deze maand is het nog even rustig in ons dorpje, maar juni, juli en augustus wordt het zeer druk.
Dit komt o.a. omdat omdat er eind juli, een groot feest is, namelijk de opening van de school, een soort voortgezet onderwijs.
Toen we hier in september vorig jaar kwamen, stond er zo goed als niets op die plek.
Nu zijn er verschillende lokalen bijna klaar, dus bij de opening wordt het berendruk.
Foto's volgen als het zo ver is.
Nog een kleine drie weken en we moeten weer naar Kuching voor ons visum, de tijd gaat steeds sneller.

Rudi & Monique <><