Een weekje Kuching

Een weekje Kuching is zo voorbij, reken daar twee reisdagen bij en een visum regeldag, en er blijven nog maar vier echte rustdagen over, waarin je dan je boodschappen nog bij elkaar moet zien te krijgen.

Over die boodschappen gesproken, er zijn in Kuching grote supermarkten met vele verdiepingen en overal roltrappen. Toen we in zo'n supermarkt waren, en net op de vierde verdieping van de roltrap af waren, begon er plots een soort van sirene te loeien.

Tja geen paniek dachten we, waarschijnlijk een brandoefening.

Maar dan zagen we plotseling grote stalen hekken uit het plafond langzaam naar beneden komen.

De toegang tot de roltrappen zou afgesloten worden, in een overlevingsdrang, rende we terug onder het hek naar de roltrap, gered dachten we toen we naar beneden rolde.

Maar dan zagen we dat de toegang naar de volgende roltrap ook afgesloten was.

Even zag ik de krantenkop al, twee toeristen komen om in brand toen ze opgesloten waren in een supermarkt.

Maar toen had ik een ingenieus idee, misschien kunnen we langs de trappen naar beneden en zo ontsnappen.

En ja hoor dit ging en met een paar andere mensen, die met angst op hun gezicht ons volgde, konden we vluchten langs de trappen naar buiten.

Overal beveiligers die in een walkie - talkie aan het praten waren, liepen in paniek heen en weer.

Na een kwartiertje gingen de luiken weer open en iedereen ging gewoon weer verder met winkelen, dus wij ook !!

De taxi naar een winkelcentrum is ook altijd een avontuur, soms bel je een taxi en 1 minuut later staat hij al voor de deur, lijkt wel of hij om de hoek staat te wachten tot we bellen.

Dan moet je onderhandelen over de prijs, die is altijd verschillend, vooral wanneer ze witte mensen zien dan wordt de prijs binnen een seconde verdriedubbeld, dus moet je afdingen, maar te veel betalen doe  je toch.

Een nieuwe ervaring is, dat we met de bus terug moesten van Kuching naar Indonesië, je weet wel de onvermijdelijke 12 uur.

Nu denken jullie met de bus naar Indonesië? Dan zie je al een kleine bus vol rokende Indonesiërs, met de kippen die door de gangen lopen, de knorrende varkens en van de zweetluchten daar spreken we maar niet over.

Maar nee, ook hier heeft de moderne maatschappij zijn intrede gedaan, die bussen vol met dieren bestaan nog wel, maar wij westerse mensen kunnen een airco bus betalen.

Niet dat dit veel kost, maar in verhouding is een airco bus voor de Indonesiërs veel te duur.

Dus de airco bus, de eerste bus was een Maleisische bus. Tip top in orde, plek genoeg en perfecte temperatuur.

Na de grens moesten we in een Indonesische bus, een gekraak en gepiep door het vele schommelen, stoelen met een voetenbankje waarvan de helft niet meer werkte en airco.

Airco betekend een beetje koude lucht, dat om de zoveel tijd uitviel.

Als dit gebeurde voelde je onmiddellijk de temperatuur stijgen, dan zag je de bestuurder een handgebaar maken naar zijn helper, die moest dan weer aan een knop draaien en duwen en dan met veel geluk begon er weer wat lucht uit de blazertjes te komen.

Elke keer spannend, want soms was er wel verschillende keren draaien aan het knopje nodig om het weer op gang te krijgen.

Onderweg gewoon langs de kant stoppen om een sigaretje te roken, geen probleem.

Over de slechte weg hebben we al genoeg geschreven, dit moet je meemaken om het te geloven, maar toch nog een tweetal filmpjes. (hopelijk werken ze allebei, je weet wel het internet.....)

    

Oja, als je even geen zin hebt om met de scooter te rijden, til je de scooter toch gewoon even boven op de bus

Je hebt daarbij wel de nodige hulp nodig denk ik.

Omdat er mensen zijn die de foto's leuk vinden, heb ik hieronder een paar foto's geplaatst met commentaar.

Ook stelten hebben de kinderen, wel niet uit de supermarkt maar zelf gemaakte uit de jungle.

En een oude autoband is ook goed bruikbaar om van alle spelletjes mee te spelen.

Een kapper nodig, even een afspraakje maken en het wordt door een professional geknipt.

Tijdens een vakantieperiode ben ik (Rudi) met een paar jongens naar de workshop geweest, en heb een paar bijzettafeltjes gemaakt met de jongens, en ja hoor, er zitten een paar echte timmermannetjes bij.

Leuk, snoezig, schattig, zo'n kleintje is het altijd, er lopen hier vele leuke, snoezige en schattige kleintjes rond.

Grappig dat zal wel.

Elke keer dat we foto's nemen, houden ze hun handen zo, ik begrijp niet waarom het zo is, maar het is waar, we worden veel knapper zo.

Rudi & Monique <><