Verliefd worden, hoe gaat dat hier in de jungle van Borneo??
Het eerste wat ons opviel, is dat het er hier heel anders aan toe gaat tussen meisjes en jongens dan in het westen.
Jongens en meisjes die naast elkaar zitten is al een zeker probleem, dat is niet toegestaan mits er een zekere afstand gehouden wordt en het in het openbaar gebeurd.
Een meisje dat alleen met een jongen loopt is niet toegestaan, let wel dit is de cultuur, niet alleen hier in het dorp.
Ook wij als westerse mensen mogen in het openbaar niet al te innig omgaan met elkaar.
Het valt pas echt op als de kinderen een film kijken en er gezoend wordt, dan duiken de kinderen onder en achter elkaar weg om het maar niet te hoeven zien, en de angstkreten zijn niet uit de lucht gegrepen.
Aanraken tussen meisjes en jongens is zeker not done, wel gearmd lopen tussen jongens met jongens en meisjes met meisjes, dit is geen enkel probleem.
Samen op de brommer met een meisje, wat denk je? Nee dus, of je moet getrouwd zijn dat is iets anders.
In de bijeenkomsten zitten de meisjes aan de rechterkant en de jongens aan de linkerkant, ook tijdens het kijken naar een film behoren de meisjes en de jongens apart te zitten.
Dus ja hoe gaat het dan als je verliefd wordt?
Om verliefd te worden moet je klaar zijn met school, het schijnt dat het te veel afleid als je nog op school zit en de prestatie's sterk verminderd worden, hebben we daar in het westen ook geen problemen mee?
Nu als je dan verliefd wordt, en je bent klaar met school, en je hebt op "een of andere manier duidelijk gemaakt aan een meisje dat je meer wil met haar" dan mag je dat eerst afkondigen in een gezamenlijke bijeenkomst, en vertellen dat je verliefd op elkaar bent, moet je de reactie horen van alle kinderen, een gejuich en gelach.
Vanaf dat moment mag je naast elkaar zitten, met nog altijd een afstand, en praten met elkaar en ben je een zogenaamd koppel.
Alleen praten met elkaar natuurlijk, niet elkaar aanraken dit gaat te ver.
Dan na een tijdje kan je je verloven, weer een officiële gebeurtenis, dit moet weer afgekondigd worden, en de ouders komen erbij en mogen hun goedkeuring geven.
Na dit moment mogen ze elkaars handen vasthouden, dit is al heel wat in deze cultuur.
Trouwen ja dat is de volgende stap.
Wij hebben de eer gehad om deze stappen bij een koppel mee te mogen maken.
De eerste Indonesische bruiloft hebben we achter de rug.
Een hele belevenis, ik (Rudi) mocht ook nog gitaar spelen bij de bruiloft, dit kon ik niet voorbij laten gaan, want zeg nu zelf, wie kan zeggen dat hij op een Indonesische bruiloft in Borneo gitaar heeft gespeeld!!!
Het bruidspaar is tijdens het huwelijk heel statig, lachen of huilen is er niet bij, een strak gezicht blijft nodig volgens de cultuur.
En ja een jawoord en een ring is erbij, maar dan komt de lang verwachte kus, waarschijnlijk de eerste.
Tot onze verbazing geeft de jongen een kus op het voorhoofd van zijn nieuwe vrouw, en geeft het meisje een kus op het voorhoofd van haar nieuwe man.
Oja kussen op de mond in het openbaar was not done, zelfs als pas getrouwd stel.
Na het trouwen komt het feest, euuu feest ja dat is dan een bord rijst met een stukje kip of een beetje varkensvlees en een bekertje water.
Na het eten gaat het bruidspaar in Dayak kleding en kan iedereen feliciteren en foto's maken, en natuurlijk een envelop in een doos stoppen, nee geen broodrooster of frituurpan of wat anders.
Daarna gaat iedereen weer zijn eigen ding doen, en verloopt de dag als elke andere dag, ik vraag mij af wat het bruidspaar nu mag doen.
Daarna gaat iedereen weer zijn eigen ding doen, en verloopt de dag als elke andere dag, ik vraag mij af wat het bruidspaar nu mag doen.
Foto's met de ouders, met de zussen, met oom en tante, met die familie, met die en die en ja hoor wij mochten ook op de foto met het bruidspaar, helaas heb ikzelf hier geen foto van.
Maar hier hebben we wel een foto van, met de originele dayak klederen en het bijbehorend schild.
De tijd gaat sneller en sneller merken we, voor ons is het leven hier al normaal, maar voor westerse mensen is het zo anders, bijvoorbeeld, als Indonesiërs graven doen ze dat met een yangkul, een soort schep.
Als de steel breekt dan zou je zeggen, even langs de gamma en klaar.
Hier nemen ze gewoon een stuk hout en gaan ze hakken tot er een nieuwe steel uitkomt
In dit volgend filmpje zie je hoe dat gaat.
Nog een mooi filmpje heb ik gemaakt toen ik naar de andere kant van het dorp moest en op een vrachtwagen sprong, die toevallig de juiste richting opging.
Op de valreep nog een laatste bericht, vers van de pers, gisteren zaterdag gebeurd.
We waren weer naar Nanga Pinoh met de brommer, dit is een dorp op ongeveer 25 minuten rijden.
Er zijn twee wegen daarheen, een slecht weg met veel putten en gaten en een goede mooie weg iets langer maar mooi tussen de bergen.
Één nadeel van die goede weg is, dat we om op het project te kunnen, een steile heuvel met een smal zandpaadje vol hobbels en putten van een honderd meter op moeten.
Dit is zo steil dat als je stilvalt je onherroepelijk naar beneden schuift met brommer en al.
Dit is dan ook gebeurd, om een onduidelijke reden zijn we stilgevallen en met z'en tweeën een aantal meters naar beneden geschoven.
Resultaat is dat Monique een blauw onderbeen heeft omdat de brommer op haar been viel en ik en de brommer helemaal niets hebben.
Waarschijnlijk is het de komende dagen manken, maar gelukkig komt alles weer goed.
Rudi & Monique <><
