kuching

Zo weer tijd om er even eruit te gaan, hobbel de hobbel, terug naar Kuching (Maleisie), even onderweg een probleem. Door de vele regenval was een stuk weg veranderd in een modderbad. Een tegenligger waagde het om hier door te rijden, het gevolg was dat hij met de wielen muurvast zat en wij niet meer verder konden rijden. Het volgende tafereel was, een auto uit de blubber trekken die vast zit en dan maar hopen dat we zelf niet vast komen te zitten!
Gelukt, nog maar 7.777,5 gaten te gaan!!

Na nog een paar gekantelde vrachtwagens, en twintig keer de spiegel van de auto er bijna af, eindelijk in Kuching.
Maar wat zijn we onze vrienden dankbaar dat we mee mogen rijden in de jeep, het is toch comfortabeler als de lokale bussen hier!
Maar het is het allemaal waard als je hier een bord patatjes met mayonaise en een hamburger kan eten hmm lekker, wel een beetje pijn in de maag van het vettig eten, maar het went snel.

De afgelopen maanden hebben we van alles gedaan, Ik Monique loop regelmatig met de verpleegkundige (die bijna voor dokter moet spelen) mee dit is een lief Hollands meisje van 24 jaar, we kunnen het samen goed vinden en beleven van alles.

Na twee dagen werd er doorgegeven dat er een jongen ziek was, wij daarheen en inderdaad hoge koorts en behoorlijk ziek, aangezien het best een stuk lopen is naar hem toe ( zeker in die hitte)
hebben we gezegd dat het beter zou zijn als hij in de ziekenkamer kwam zodat we hem ook beter in de gaten konden houden.
De jongen bleef ziek en koorts houden en na drie dagen werd de jongen erg onrustig.
Waar we eigenlijk allebei aan begonnen te denken was "malaria". Dus na nog een dagje aangekeken te hebben wilde we toch dat hij een bloedonderzoek kreeg, dus met z,n zieke lijf in een vrachtwagen, schoolbus noemen ze dat hier, naar het ziekenhuis.
En ja hoor er werd malaria geconstateerd, dit is waar we al bang voor waren, hij moest blijven en werd behandeld, gelukkig zijn ze op dit gebied gespecialiseerd.
Na een dag zijn we op bezoek gegaan, schrijnend wat je dan weer tegen komt, bloedheet met 4 zieke mensen op een kamer, en hun familie, een vies bed, wat wel is aan een wasbeurt toe zou zijn, de jongen zelf word niet gewassen, weinig schone kleren, en stinken op die kamer omdat er geen ventilator is!
Er was een jongen bij die naast hem sliep op een matje.
Het was dat wij op bezoek zijn gegaan want anders was er  waarschijnlijk niemand bij hem geweest, je kan het je niet voorstellen, zo sneu.
We hebben zorgen gehad over deze jongen want malaria kan levensgevaarlijk zijn, zoals jullie waarschijnlijk wel zullen weten.
Gelukkig hij mocht na een paar dagen weer naar huis en God zij dank gaat het weer goed met hem.

We beginnen met kleine stapjes te wennen aan het leven hier, de kinderen zoeken ook steeds meer contact, en komen dan dicht tegen je aan zitten, je begrijpt eigenlijk zijn wij een beetje hun ouders, het gebeurt dat ze hun ouders helemaal niet zien, of maar heel af en toe.
Wat is het heerlijk, dat als je ze een klein beetje aandacht geeft, en er een glimlach verschijnt op hun gezicht dan denken we... Daar doen we het voor!!!
Intussen zijn we weer teruggekeerd, maar hebben wel weer wat meegemaakt, maar dat hoor je volgende keer wel weer.

Rudi & Monique <><

koud

Koud, ja koud.

Voor de eerste keer in een kleine 2 maanden heb ik het op een avond koud gehad.

Omdat er een virusje op het project was neergedaald, zijn er een aantal mensen een beetje ziek geweest, waaronder wij met z,n tweeën. 

Ik Rudi heb het daarom op een avond koud gehad, omdat ik een beetje koorts had. Ergens wist ik nog wel wat het was koud hebben, maar was het een beetje vergeten. 

Dus ja je kan onder een warme deken kruipen, maar helaas dat hebben we gewoonweg niet, we slapen alleen maar onder een laken, de oplossing, een paar grote handdoeken. Intussen zijn we weer helemaal beter.

Het regent hier nu bijna elke dag, geen gewone regen zoals in Belgie of Nederland, maar echte stortregens en dat uren lang.

Dit gaat samen met hevige bliksem en donder, het gevolg is dan een overvloed van water, dat zo snel als mogelijk moet worden afgevoerd via brede betonnen geulen die overal kris kras door het dorp lopen.

Dit is wel een gevaar met zoveel spelende kinderen, het gebeurd regelmatig dat er een kind in valt, met als gevolg flinke schaafwonden aan armen en benen.

Vandaag naar Nanga Pinoh geweest, een dorp op een half uur rijden van LWV, toen we gezellig op een terrasje iets zaten te drinken...... nu gezellig, je zit bijna op straat met rokende brommers en stinkende auto's........en tja een terrasje nu ja een paar plastic stoelen en een houten tafeltje tussen rokende, kuchende en rochelende oude Indonesiërs ...... en ja iets drinken, we vroegen cola maar dat hadden ze niet, Monique dan maar koffie, ik wist het, dit was een grote fout.

De koffie was inderdaad niet te zui.... gelukkig had ik een, op goed geluk ander drankje besteld een soort rose melk dat inderdaad redelijk lekker was. Het is altijd maar de vraag krijgen we pijn in onze buik vanavond of niet.

Dus toen we op dat terrasje zaten, zeiden we tegen elkaar, het lijkt net of we in een film zitten, we zien voor onze neus verschillende taferelen.

De brommertjes vliegen voorbij met van alles op en aan, iemand achterop met een hobbelende kruiwagen, een kind van wie weet hoe oud, met achterop nog een kleiner kind, dit natuurlijk zonder helm.

Een moeder achterop met een baby in haar armen, een vader met een kind van nog geen 5 jaar staande tussen zijn armen op de brommer, hele gezinnen met 3, 4, of zelfs met 5 mensen op 1 brommer, omdat het zoveel geregend heeft zijn er straten overstroomd, geen probleem, de kano's en de opblaasbootjes erin en varen door de straten. Je kan dus begrijpen dat we soms denken dat we in een film leven.

Maar zeg nu zelf, als je zo'n koppie tegenkomt smelt je toch vanzelf zeker, en weet je weer waarom we hier ook alweer waren.

Ps. ik bedoel het koppie aan de rechterkant he!!

Monique & Rudi <><