Van de week, een helikopter boven ons huis, hij lande bijna in onze voortuin, wat een sensatie.
Politieauto's op straat, er bleek dat er een ongeluk gebeurt was. Ja dan denk je, het ziekenhuis is vlakbij, met een paar minuten ben je er en krijg je alle medische zorgen die je nodig hebt, je kan zelfs met een helikopter mee als het nodig is. Wat een contrast met Borneo, de meeste mensen kunnen nog geen dokter betalen, laat staan medicijnen. Wij kunnen een koffer vol medicijnen meenemen.
Maar we denken ook, als er echt iets gebeurt in het midden van de jungle van Borneo, hoe kom je dan aan medische hulp. Nu ja het is redelijk eenvoudig, je moet maar hopen dat er toevallig een dokter op het project is, dan kan je toch een eerste hulp krijgen, is dat niet zo dan wordt het moeilijk.
De dichtstbijzijnde eerste hulp is wel een 40 minuten rijden, maar dan mag het niet te ernstig zijn.
Als het echt erg is dan moet je wel verschillende uren rijden of zelfs het land uit naar Kuching in Maleisië, dan is het alleen maar bidden en hopen.
Maar wij hebben een goede ziektekostenverzekering.... dachten we toch, tot we van de week te horen kregen dat we niet verzekerd konden worden. De aanvraag was al maanden weg en het zou geen probleem zijn, een kwestie van tijd was er gezegd, niet dus. 3 weken voor vertrek een telefoontje, dat ze ons niet konden verzekeren. Een lichte paniek was het gevolg.
Ik zag mijn geest al dwalen, geen ziektekostenverzekering, dat betekend, als we ziek worden, naar de plaatselijke toverdokter, een zalfje of pilletje gaan halen en hopen dat het niet erger wordt, die plaatselijke dokters zijn nog te betalen vandaar. Ook een kleine operatie zou wel kunnen denk ik, ze zullen wel scherpe messen hebben veronderstel ik, deze man lijkt wel een goede dokter. Grapje natuurlijk voor degene die dit al te serieus nemen.
Maar gelukkig een paar telefoontjes en een andere verzekeraar, en het komt waarschijnlijk........ toch allemaal wel weer in orde, hopelijk hebben we in het jaar dat we in Borneo zijn geen gezondheids problemen en worden we niet ziek.
Wat is tie toch grappig die man van mij!
Maar nu mag ik( Monique) ook is een stukje schrijven. We hebben nog gezellig de 1e verjaardag van onze kleinkinderen in België kunnen vieren. Mijn laatste werkdag zit erop, toch wel vreemd om te weten dat ik hier niet meer terug kom.
Ik heb hier op het dagcentrum toch een fijne tijd gehad en een band gekregen met de bezoekers en personeel.
Ik heb echt twee collega,s die zich hier ook inzetten met hart en ziel, ik zal ze gaan missen!!
Een mooie speech van de manager en een boeket bloemen en mooie kaarten met leuke berichten van bezoekers. Door een collega werd ook nog een leuk ABC gedaan. Zelf heb ik getrakteerd op taart met een leuke foto van Rudi en mij erop.
Afscheid nemen was lastig. Er zijn wel een paar emmertjes tranen gevloeid. Ik heb beloofd om over een jaar weer op bezoek te komen en contacten zoveel mogelijk te onderhouden.
We zijn nu aan het aftellen. Het komt steeds dichterbij. We hebben nog ruim 2 weken te gaan.
Het moeilijkste gaat nog komen....
Rudi & Monique <><
