Een lege vissenkom?

Al een hele dag waren mijn vissen uit de vissenkom, toen pas kwam Monique erachter, dat de vissen verdwenen waren, er staat nu een mooie vissenkom met water zonder vissen. De vissen heb ik mee naar school zodat ze daar hun verdere leven kunnen slijten. Over vissen gesproken, onze vissen in de vijver gaan volgende week ook verhuizen, het wordt een hele klus om al die vissen eruit te vissen, ik denk dat er wel zo’n twintig vissen in de vijver zitten en 1 koi van wel 30 cm. Die koi is nog een Belgische koi, jaren geleden meegebracht van een markt uit België. Ja eigenlijk hadden we 2 koi’s meegebracht, maar eentje vond het nodig om een verre reis te maken en is meegevlogen met de reiger, die regelmatig visjes kwam oppikken. De reiger zal niet weten wat hem overkomt als straks de vijver leeggehaald is.

Ook in L.W.V. in Borneo zijn er vissen, 2 jaar geleden toen wij er waren, heb ik gehoord dat er ergens een vijver op het project moet zijn, en dat ze daar ooit vissen wilde kweken. Om één of andere reden is dat niet gelukt. Misschien een leuk idee om daar een vissenkwekerij te beginnen. Een lekker visje op zijn tijd is mooi meegenomen, die vissen zitten ook in de plaatselijke rivier die aan het dorp ligt, die worden regelmatig gevangen, en ter plekke op een vuurtje klaargemaakt, ik kijk er naar uit om ook een zelfgevangen visje op een eigen vuurtje in de jungle van Borneo te eten, dit doet niet iedereen.

Hieronder een boodschap van een inwoner van L.W.V. iemand enig idee wat hij zegt?

En de rivier waar die lekkere vissen inzitten.

Even iets anders, we hebben nog een probleem, binnen 5 weken zouden we nog een paar spullen willen opslaan voor 1 jaar en daarom zoeken we dringend naar iemand die een kamertje over heeft. Het gaat om  ( 2 oorstoeltjes, 1 poef, 1 fauteuil, een uit elkaar te halen tweezitter, 1 wasmachine, 1 tweepersoonsbed (demonteerbaar), 2 nachtkastjes, enkele doosjes keukenspullen en evt. 4 eetkamerstoelen, 1 tafel, 1 grote spiegel).

 Nog een 2,5 maand en dan is het zover, we zijn aan het aftellen.

Rudi & Monique <><

We hebben geen Hobby meer.

Het had wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk hebben we onze caravan en onze auto verkocht aan lieve vrienden, die er zeer blij mee waren. Op zulke momenten denk je terug aan al die avonturen die we met onze caravan mee gemaakt hebben.
Zoals vorig jaar toen we aan de voet van de Mont Blanc op een camping reden en een verkeerde afslag op de camping namen, ik moest omkeren met de caravan op een smal straatje vol hindernissen, en bergop, dit was een huzarenstukje. De modder die toen in het rond vloog hangt nu nog altijd op de caravan spiegels.Het was uiteindelijk gelukt, maar met veel stuurmanskunst, nee niet alleen door de bestuurder maar ook diegene die aanwijzingen gaf.
Of die keer dat we met de auto en de caravan op de trein reden, nee niet tegen de trein, op een wagon in Zwitserland zodat we met de trein door een berg reden het onbekende tegemoet, wat was het spannend allemaal, mmmm nu ik er zo over denk, ga ik ons tweede huisje wel missen, maar we weten waarvoor we het doen, voor de kinderen in Borneo die helemaal geen huisje hebben, dus tja we kunnen wel met wat minder.

Verder is het een grote puinhoop in huis, overal staan dozen, Alles moet weg het lijkt wel een markt, als iemand op bezoek komt, proberen we zoveel mogelijk te vertellen wat we allemaal te koop hebben. Maar het meeste is al wel verkocht en de rest daar zal de kringloopwinkel goed mee zijn.

Druk aan het zoeken om het beste en goedkoopste vliegticket te vinden, de datum dat we willen vertrekken is 11 september, ja dat is durven he op deze datum vliegen. We vinden wel wat, maar je kan niet voor een jaar boeken, het wordt waarschijnlijk een half jaar boeken en na dat half jaar omboeken naar een latere datum, waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan, ook op tijd informeren of mijn gitaar ook mee kan, deze kan ik geen jaar missen ( als er iets zou zijn dat ik op een onbewoond eiland zou meenemen, buiten mijn vrouw natuurlijk)

Ook druk bezig met het zoeken van sponsors, overal sponsor brieven uitgedeeld en bekend gemaakt dat we naar Borneo gaan, hopelijk krijgen we goede reactie's en zijn er toch nog mensen die een bijdrage over hebben  en ons willen steunen en door ons de kinderen wil helpen om aan hun toekomst te bouwen.

Langzaam maar zeker gaan we naar het eindpunt en het beginpunt toe, mijn baan is al opgezegd, het punt van terugkeren is voorbij, maar we hebben er nog altijd vertrouwen in dat we de juiste beslissing genomen hebben.

We hebben dan wel geen Hobby meer, maar we hebben nog genoeg te doen.

Groeten Monique & Rudi <><