Terug naar Nederland

Terug naar Nederland, wat moeten we verwachten, iedereen weerzien.

Hoe zou iedereen eruit zien, ik denk op zen minst 1jaar ouder !!

Een beetje bijgekomen of een beetje magerder geworden, wat ik betwijfel in die consumptiemaatschappij, maar ouder geworden zal zeker een feit zijn net zoals wij.

De vraag is kunnen we wel weer wennen in Nederland, gaat het geen gigantische cultuurschok worden.

Van alles op zijn tijd, naar een agenda leven en snel van afspraak, naar afspraak en op tijd zijn, niet zoals hier, op tijd zijn mag een half uur uitlopen.
We zijn al zo on-Nederlands dat ik in Maleisië met tien euro wilde betalen i.p.v. tien ringgits, ik herkende gewoon die euro's niet meer, hoever kan een mens komen.

We zullen alles over ons heen laten komen en hopen dat we het aankunnen.

Dit is de laatste blog vanuit Kuching, we zijn weer terug van onze vakantie in Bali.

Lekker om helemaal niets te doen, het echte toeristenleven heeft wel iets voor eventjes dan wel te verstaan, we moeten er niet aan denken om de rest van ons leven te moeten luieren op het strand, dat zou snel vervelen.

De verkopers aan het strand waren soms lastig en lieten je niet met rust, van alles willen ze verkopen, maar als je je dan bewust word dat die paar vruchten, of dat ene kettingkje hun enige inkomen is, dan kan je het wat beter begrijpen. grappig als ze zeggen dat hun product goedkoper is dan bij de Hema, kan je nagaan hoeveel Nederlandse toeristen er daar rondlopen. 

Zo hebben we toch wel wat leuke gesprekjes gehad met die mensen, en een kijkje mogen nemen in hun leven!

Toen we weer vertrokken naar Kuching hadden we een taxi gevraagd om ons naar de luchthaven te brengen.

We dachten dat we niet te vroeg op de luchthaven moesten zijn, en  hadden berekend voor de rit ernaar toe drie uur.

Dit omdat we toen we daar aankwamen maar twee en een half uur gereden hadden.

We stappen in de taxi en zeggen een drie uur rijden zeker, wat zegt die man zeker vier uur rijden met dit verkeer.

Kan je nagaan welke stress erop ons afkwam, dus hebben we maar 20 minuten de tijd om in het vliegtuig te komen!!!!!

De man begint onmiddellijk te rijden en ook wel te stressen, hij weet binnenweggetjes te vinden waar het minder druk is, gelukkig was het een ervaren bestuurder en wist ons toch nog op tijd en veilig bij het vliegveld af te zetten.

Maar eind goed al goed we zijn weer in Kuching, komen we erachter dat er iets mis is met ons e-ticket omdat we niet online kunnen inchecken, dus weer gestress, kunnen we wel naar huis vliegen?
Maar hopelijk als jullie dit lezen zitten we al in het vliegtuig onderweg naar Nederland of zijn we al helemaal terug vernederlands.
Of we moeten met een later vliegtuig komen omdat het niet in orde komt, nu gaan jullie stressen zeker!!!

Rudi & Monique <><

Europa verdwenen?

Drie weken zonder internet, dus drie weken geen blog kunnen schrijven, afgesloten van de wereld voelt niet prettig.
De man die internet kwam maken moest helemaal van een ander eiland komen, en was toevallig ook nog de enige monteur van de maatschappij.
Op een paar uur afstand van LWV is hij gestrand, omdat er feestdagen waren en omdat hij ziek geworden was.
Er zijn soms feestdagen, dat wil zeggen alle winkels dicht, alle eet tentjes dicht, niets meer te verkrijgen, zo hebben we donderdag geen kip kunnen eten gewoon omdat de winkels dicht waren en er geen markt was waar ze kip halen voor 500 mensen.
Dus zijn we intussen al drie weken aan het wachten tot die enige monteur het internet komt maken.

We zeggen soms tegen elkaar, zou Nederland en Belgie nog wel bestaan. Het zou kunnen dat zonder dat we het weten een grote aardbeving of andere natuurramp heel Europa verwoest heeft.
Als we dan het vliegtuig naar Nederland willen nemen zouden de mensen dan zeggen, hé jullie komen uit de jungle van Borneo zeker, weten jullie niet dat Europa verdwenen is? En het zou nog waar zijn ook.
Zo hebben we pas ontdekt dat Friso er niet meer is en dat Belgie een andere koning heeft.


Intussen hebben we afscheid genomen van LWV en zijn in Kuching aangekomen na een lange busrit waarvan de bestuurder verschillende keren bijna in slaap viel.

Ook niet moeilijk om in slaap te vallen, de chauffeur rijd zonder te stoppen in het midden van de nacht wel zes uurtjes achter elkaar, de airco staat dan wel voluit en soms de muziek ook, maar dat maakt niet uit!

Heb je al een busbestuurder met een bus zien rijden met zijn slippertjes, nu wij wel.

En hard rijden dat deze man deed, dit was weer echt ogen dicht en hopen dat het goed gaat.

We waren zo snel dat we aan de grens 2 uur moesten wachten omdat deze pas open gaat om 6 uur in de ochtend.
De mensen staan met honderden brommertjes te wachten tot het hek open gaat.
Zeker 15 minuten voor 6 beginnen ze hun brommertjes te starten en zetten ze hun helmen op.
Het lijkt wel een wedstrijd wie het eerst over de grens is.
Dan om precies 6 uur rent en rijd iedereen naar de hokjes met hun paspoort.
Er was een man die geld aanbood aan de douanen om iets te verkrijgen voor een bepaalde persoon, dit lukte niet en die man werd weggestuurd, maar ik zag die man nog wat meer geld pakken en hij probeerde het weer opnieuw en nog eens voor de derde keer.
Het lukte niet en de man werd boos weggestuurd, zou het er dan toch eerlijk aan toe gaan aan de grens, mmm. ik denk het niet, het mag gewoon niet te openbaar gebeuren denk ik.

Dus afscheid genomen van de kinderen, niet makkelijk maar het moest nu eenmaal.
Het kwam steeds dichterbij, de laatste werkdag, de laatste zondag, de laatste vergadering, de laatste glimp van de rivier, de laatste nacht, en dan het ergste de laatste knuffels van de kinderen snik...
Kinderen die vele afscheidsbriefjes geschreven hebben, sommige in het Indonesisch of engels, met tekeningen erbij.
In de briefjes schrijven ze soms dingen, waar je hart van breekt, zoals een meisje schreef, jullie zijn echt mijn papi en mami geworden, dankjewel voor jullie liefde en voor de knuffels die jullie mij gaven, ik heb dit nog nooit van mijn eigen moeder gekregen! pff probeer het dan maar is droog te houden!!

Dan een allerlaatste knuffel en het busje in en zwaaien tot we uit het zicht zijn.

Het was wel weer iets dat niet makkelijk was ( het afscheid nemen), maar aan de andere kant weten we dat we over een paar weken onze eigen kinderen weer gaan zien, dat geeft weer hoop.
Dit is wel geen afscheid aan al de bloglezers, we kunnen nog wel blogs schrijven, b.v. over de vele dieren gaan we nog een blog schrijven.

En wie weet wat de verdere plannen worden, wie het al weet mag het zeggen, graag zelfs dan weten wij het ook.

Rudi & Monique <><