Voor de vijfde keer verhuist in tien maanden tijd, er zijn niet veel mensen die dat kunnen zeggen, maar wij wel, we worden echte profs hierin.
Dit hopelijk ( je weet maar nooit ) voor de laatste keer, naar een stafhuisje. Zo staan er een eindje van het centrum, acht huisjes op een rij, waar zowel westerse als Indonesische mensen wonen.
Het is wel rustiger hier, alleen kunnen we bijna niet slapen van de stilte, geen potten en pannen van de keuken, geen geschreeuw van de kinderen, geen dichtklappen van deuren, geen geschuif van stoelen en tafels, geen vrachtwagens die voorbij razen, alleen de krekels horen we nog,wat een rust.
Nadeel is natuurlijk weer de afstand die we telkens weer moeten rijden, maar gelukkig hebben we onze brommer waar we al heel veel plezier aan gehad hebben.
Die brommer willen we ook verkopen tegen de tijd dat we vertrekken, jammer dat we hem niet mee op het vliegtuig mogen nemen.
De situatie zoals die nu is, donderdag 11 Juli gaan we weer naar Kuching voor een week.
Dan komen we terug voor een kleine vier weken om dan terug te keren naar Kuching voor een kleine vakantie van 11 dagen naar Bali ( na een jaar zonder vakantie vinden we dat we dit wel kunnen doen )
Naar Bali vliegen is zeer goedkoop, we vliegen van Kuching naar Kuala Lumpur van Kuala Lumpur naar Bali, daarna terug van Bali naar Kota kinabalu dan weer terug naar Kuching om dan de dag erop weer naar Kuala Lumpur om dan uit eindelijk naar Nederland te vliegen.
Maar voordat het zover is mogen we nog genieten van de vele nieuwe kinderen die binnenkomen.
en de vele visitors die hier komen helpen, er komen groepen mensen overal vandaan, China, Singapore, Duitsland, Schotland, Belgie, Nederland en vele andere landen. Zo komen er allerlei mensen uit verschillende culturen bij elkaar en soms zitten er echt rare snijbonen bij!!
Er zijn bezoekers die hier komen en denken dat de kinderen engels kunnen verstaan, je ziet dan de kinderen de bezoekers met glazige oogjes aankijken, en maar ja zeggen want dat is een woord wat ze kennen. De kinderen zijn te verlegen om duidelijk te maken dat ze het niet kunnen verstaan, grappig om te zien.
Wij zijn de kinderen een aantal Nederlandse woordjes aan het leren, omdat hier redelijk veel Nederlanders komen, zoals "hoe gaat het met jou?" of "goedemorgen" het blijft raar als je een Indonesisch kind tegenkomt, die vraagt: hoe gaat het met jou?
Alleen het woordje "goed" is moeilijk voor de kinderen, de letter G kunnen ze bijna niet uitspreken, het wordt al snel Hoet, ook de letter u is zeer moeilijk, de u wordt hier uitgesproken als oe, dus zeggen ze Roedi tegen mij. Maar geef ons nog wat tijd en iedereen spreekt hier Nederlands, makkelijk toch?
Een van de volgende blogs gaat over eten, maar als voorproefje al een paar foto's, lekker toch de ingewanden van een kippetje?
Ook komt er nog eentje over de dieren die hier allemaal leven, omdat ik zoveel foto's heb, heb ik de vlinders (motten) al een beetje verzameld zoals je kan zien.
Dus we zijn nog lang niet uitgeschreven!!
