Alweer naar Roemenie

Alweer naar Roemenie,

Alweer naar Roemenie zal je zeggen, waarom niet, Cees en Thea zijn er ook nog altijd en hebben intussen een thuis gevonden in Fintenele.
Tja het is alweer een tijd geleden dat we een blog geschreven hebben maar in het dagelijks leven gaat het leven gewoon zijn gangetje.
Maar nu gaan we weer voor een week naar Roemenie en dan is weer iets om naar uit te kijken.
We zullen weer helpen waar het maar kan en ons best doen om iets te betekenen voor andere en meestal arme mensen.
Wat we gaan doen, geen idee maar dat maakt het juist zo spannend.
Door omstandigheden zijn we dit jaar niet naar Borneo kunnen reizen, maar uitstel is geen afstel, dus volgende zomer wie weet.
Als het lukt probeer ik na onze reis een verslag uit te brengen wat we hebben beleeft.

Tot dan.

Rudi & Monique <><

WEER EVEN TERUG VAN WEGGEWEEST !

Ja dat was het een blij weerzien met alle kinderen en vrijwilligers in LWV.

Een lange reis dat wisten we maar zooo lang!! We moesten drie vliegtuigen op tijd halen, als alles goed zou gaan, gaat het vanzelf, maar het eerste vliegtuig had al vertraging en we wisten dat we tussen de twee vliegtuigen maar een goed uur hadden om over te stappen.
Dus rennen van de ene kant van het vliegveld naar de andere kant (wat trouwens niet de eerste keer was) om net, LET OP..... als laatste van de ongeveer 555 personen die mee kunnen in te stappen!
Pfoe dat was op het nippertje!
Maar na een lange reis waren we tegen de avond in Kuching, waar we de volgende morgen weer zouden afreizen met de bus naar LWV.
Na aangekomen te zijn op de luchthaven in Kuching, erg vermoeid van de reis( want je slaapt voor geen meter in een vliegtuig) gingen we onze koffers halen en dachten we eindelijk heerlijk naar ons bedje te kunnen, maar dat liep anders, de koffers kwamen niet helaas, dus na alle papieren rompslomp ingevuld te hebben en weten dat we de komende tijd met zen tweeën uit 1 klein handbagage koffertje moeten leven, konden we eindelijk naar ons bed voor een korte nacht.

Deze busreis duurt ongeveer een 12 uurtjes met tussenstop om over te stappen in een andere bus.
Nu was het eventjes wachten op die andere bus, 8 uurtjes maar!!! Zo,n 8 uur wachten op de bus omdat de bus kapot was. Het begrip "Busje komt zo" krijgt dan toch een andere betekenis als je zo lang moet wachten. Uiteindelijk zijn we midden in de nacht in Nanga Phino aangekomen, dan nog even overstappen in de jeep en nog een half uurtje verder naar LWV.
het was een reis met veel hobbels, maar we hebben ze overwonnen hihi

De verwachte welkomstvlaggetjes en de massa kinderen die ons zouden verwelkomen waren er dan ook niet.
De eerste dag kwamen vele kinderen naar ons toe en leken ons goed te kennen, voor ons was het goed nadenken en gezichten drie jaar ouder inschatten en soms was er een herkenning van ha ja jij bent het wat was jou naam ook alweer?
Maar sommige waren nog als vanouds, het leek soms wel of we nooit weggeweest waren, alles herkenbaar. Sommige dingen kwamen zo terug, zoals he die deur heb ik nog gemaakt ha die waterafvoer heb ik ook nog gemaakt en het werkt nog altijd.
Leuk om mijn motor terug te zien, helemaal kapot en weer opgelapt, wat doen ze er toch mee, later hoorde ik dat ze er zeven keer mee gevallen zijn tja daar kunnen ze niet goed tegen he.
Een leider kwam naar mij, he ken je deze polshorloge nog die ik van jou gekregen heb, eh.... ja dat is waar ook dat wist ik zelfs niet meer.
Om het kort te houden hier wat sfeerbeelden van onze reis.

Roemenië en verder!!

Roemenië is alweer achter de rug, het was een zeer geslaagde reis.
Nu ja een geslaagd verblijf zal ik maar zeggen. De reis heen en terug was op zijn minst gezegd .. spannend.
Het begon al in Brussels airport toen we na 4 bagagecontroles, die heel lang duurde, eigenlijk al te laat aan gate 24 "zo hadden we gezien op het informatie bord " kwamen , Maar gate 24 was nergens te vinden. Dus vragen we dat aan de eerste balie die we tegen kwamen, daar werd gezegd dat we helemaal terug moesten naar gate 1, die mevrouw zou even bellen om het vliegtuig tegen te houden maar dan moesten we wel rennen om het te halen. Hijgend en puffend kwamen we nog net op tijd om in het vliegtuig te stappen.
Ook met de trein was het spannend omdat we niet zeker wisten waar we moesten uit stappen, maar we zijn op de plaats van bestemming geraakt.
Wat we in Roemenië gedaan hebben, arme mensen voedselpakketten gebracht, ouderen een bezoek en aandacht gebracht, dingen waar ze zienderogen ontroert van waren. De oude mensen zijn daar ook wel aan hun lot overgelaten, ze krijgen elke dag een beetje eten maar dat is het dan ook.

Ik wil het niet te lang maken maar het was een mooie reis, eentje met het gevoel, we hebben ons toch nuttig kunnen maken voor de medemens.

Nu we weer thuis zijn hebben we het plan opgepakt om weer naar Borneo te gaan, om op de plaats waar we een jaar hebben gewoond, een goede drie weken te verblijven.
Het is leuk om iedereen die we kennen weer eens terug te zien en we zullen hier dan ook weer van genieten.

Meer volgt later nog wel!

Weer op avontuur!!

Het is alweer ongeveer anderhalf jaar geleden dat we nog eens een blog geschreven hebben.
We hebben weer ons leventje opgebouwd en zijn weer gewoon (huisje boompje beestje)
In die anderhalf jaar zijn we weliswaar veranderd, maar hebben toch als gewone mensen weer meegedraaid in de maatschappij.
Vele andere mensen leren kennen, en leuke en minder leuke dingen meegemaakt.
Een paar van die mensen zijn Cees en Thea, ze hebben een missie om in Roemenië te gaan wonen.
Daar willen ze mensen gaan helpen die het niet zo goed hebben als wij.
En dat is nu precies iets wat wij ook op ons hart hebben, dus deze mensen willen we zoveel mogelijk steunen en helpen.
Zulke mensen moeten ook ondersteund worden, we hebben aan de lijve ondervonden dat je zoiets niet alleen kan doen.
Daarom als alles goed gaat, gaan we eind april voor 11 dagen op avontuur naar Roemenië.
We gaan Cees en Thea bezoeken om te ondersteunen en te bemoedigen en we gaan proberen zelf ook wat te betekenen voor de mensen daar (we kunnen het nu eenmaal niet laten!!)
We hebben al een vliegticket geboekt naar Boekarest, om vandaar 6.5 uur met de trein naar Veresti te reizen.
Wat we daar gaan aantreffen is nog onzeker, in welke omstandigheden leven de mensen daar?
Kunnen we iets betekenen voor de mensen, kunnen we helpen?
Maar voor het zover is, eerst onze reis maar voorbereiden, nog een treinticket boeken, organiseren enz..
Hoeveel bloggen er komen........geen idee, de tijd zal het leren.

Groeten Rudi & Monique <><